Geen 1 april grappen voor The Reaction dat zichzelf neerzet als een serieuze, zelfbewuste band. Dat doet het voorprogramma Valour Up Twice ook enigszins, maar de jonge koppies geven toch een heel andere kijk op de band. Ook de stem van de zanger is duidelijk nog wat te jong en te weinig gerijpt om uit dat decennium of één of twee later te komen.
De frontman is een sterke gitarist, maar hij heeft moeite met het zingen met bijpassende stem. Ook het volume waarmee gezongen moet worden, wordt niet altijd goed ingeschat. Dat is jammer, want instrumentaal is deze band wel al behoorlijk volwassen. Met twee veelal staccato spelende gitaristen die heerlijk kunnen soleren en een prima ritmesectie wordt een psychedelisch jaren 60/70 geluid gecreëerd dat schommelt tussen (post)rock en stoner(rock). Daarmee wordt er in ieder geval voor gezorgd dat het publiek net zo lang zeurt om een toegift totdat ze dat krijgt.
Action with The Reaction tijdens EP releaseparty sixties band in PopEi
Geen 1 april grap, Eindhoven heeft er serieus een nieuwe band bij
Ze willen er zeker van zijn dat iedereen het weet: The Reaction is een sixtiesband anno nu. Op de flyer van de EP releaseparty omschrijft de band zichzelf als een hedendaags antwoord op The Small Faces, Q65, The Who, The Creation en The Pretty Things. Ook visueel ligt het er dik bovenop doordat de letter ‘o’ in de bandnaam is vervangen door The Royal Airforce Roundel, een symbool van subcultuur ‘Mod’, uiteraard ook uit de jaren 60. Dat is allemaal ter kennis aangenomen vooraf, wat kan ervan gezegd worden na de officiële presentatie van de eerste release van deze nieuwe Eindhovense band?
Valour Up Twice
The Reaction
Het is zondagmiddag en de EP presentatie van The Reaction blijkt een evenement voor de hele familie. De allerkleinsten dansen graag op het aanstekelijke ritme en de pakkende melodieën die voorbij komen terwijl papa en mama ongetwijfeld wel wat herkennen van de favoriete bands uit ‘hun’ tijd. Ook al is er achter de schermen al even toegewerkt naar dit moment, The Reaction is nieuwkomer in Eindhoven en presenteert zich met een duidelijke stijl, in beeld en geluid. Er wordt gerefereerd aan tijden van weleer zonder opzichtig te kopiëren of clichématig te zijn. Waar de meeste (nieuwe) bands zo nonchalant mogelijk willen uitzien, zijn de drummer, bassist, gitarist en zanger hier allemaal gekleed in pak. De dame achter het Philicorda orgeltje draagt een charmant zwart-wit jurkje met bijpassende schoenen. Het had zo de outfit van Uma Thurman in Pulp Fiction kunnen zijn.
Het is een band van de details: de schurende uptempo nummers worden met veel zorg gespeeld en iedereen heeft een duidelijke rol. De bassist treedt wel wat erg veel op de voorgrond, maar doet dat vast ook omdat de bescheiden frontman geen volhardende entertainer is. Zijn mimiek en bewegingen tussen de zang door zijn echter al bijzonder vermakelijk met het overgooien van de microfoonstandaard van de ene in de andere hand als favoriet. Het oogt guitig en dat werkt relativerend bij een band die zichzelf zo nadrukkelijk positioneert.
De solo’s van de gitarist, vaak aangevuld met kwiek orgelspel, klinken bluesachtig terwijl het ritme weer wat meer wegheeft van garage en rock ’n roll. Er wordt voor een paar nummers een mondharmonicaspeler het podium opgevraagd om nog meer schwung in het spel te brengen. Het werkt, evenals het schudden van de sambaballen en de tamboerijn dat doen, maar het verhelpt niet dat de nummers na verloop van tijd een beetje hetzelfde gaan klinken. Jezelf beperken tot één decennium en kiezen voor zo’n uitgesproken invalshoek kan natuurlijk ook gaan tegen staan naar verloop van tijd, als een uitwerkende running gag. De EP, uitgebracht op CD en vinyl (zoals ze dat destijds ook deden) telt echter maar zes nummers en die blijven alle zes moeiteloos boeien.