Bij de promotie van zijn nieuwe cd, laat Boris geen moment onbenut om aan te geven dat hij zich wil richten op een nieuwe doelgroep. De mensen moeten naar zijn optredens komen vanwege de muziek die hij maakt en niet omdat men toevallig een poster boven het bed heeft hangen, zoals hij zelf aangeeft. Hij wil een meer ‘volwassen’ publiek aanspreken. Een publiek dat hem trouw blijft en niet iedere maand van idool verandert. Om dit doel te bereiken zijn er een aantal dingen die de Venlonaar zou moeten doen. Hier onder heb ik er een paar uitgewerkt.
De eerste stap in die goede richting is het formeren van een live-band. Dit is hem zeer goed gelukt. Deze ex-idol heeft zich omringd met bandleden van hoge kwaliteit. Allen zijn ervaren en hebben reeds opgetreden met gevestigde Nederlandse artiesten. De gitarist komt zelfs uit New York en zou in eerste instantie enkele nummers gaan schrijven met Boris. De samenwerking beviel zo goed dat Marcus Machado – in Amerika als gitaartalent bekend - besloot om de vaste gitarist te worden. Tijdens het concert laten alle muzikanten horen dat kwaliteit, passie en het op de bühne willen staan vaardigheden zijn die zij uitermate goed beheersen. Ze tillen hiermee het niveau van de avond een heel stuk de lucht in. Ze worden dan ook door Boris voorgesteld als “the Superman-band”.
Naast het aantrekken van goede muzikanten om je kwaliteit te verhogen, is de samenwerking met mensen die veel ervaring hebben in jouw muzieksoort een must. Daarom heeft Boris ongetwijfeld de samenwerking opgezocht met enkele gerenommeerde namen bij het tot stand komen van de nieuwe cd ‘Live My Life’. Het album is zelfs gemastered door Brian Gardner: iemand die weet hoe je de funk in je muziek kan laten klinken. Hij heeft namelijk al samengewerkt met Sly Stone, Marvin Gaye en de meest funky persoon op aarde sinds James Brown is overleden; George Clinton. George Clinton komt trouwens later dit jaar naar Eindhoven waarbij hij de Effenaar aan zal doen.
Om door je publiek geloofd te worden, moet je jezelf kwetsbaar op durven stellen. In het schrijven van nieuwe songs moet je juist over jezelf durven schrijven. Gebruik dingen uit je eigen leven als inspiratiebron. Denk bijvoorbeeld aan problemen die je gehad hebt of overwinningen die je hebt behaald en schrijf daar over. Mensen zullen zich gemakkelijker in jouw muziek kunnen herkennen, waardoor de songs hen meer aan zullen spreken. Boris doet dit wel ook al. Dit nieuwe album gaat over zijn relaties met vrienden, zijn tekortkomingen als lid van een gezin, de scheiding van zijn ouders en andere onzekerheden.
Je zou dus zeggen dat Boris aan alle voorwaarden voldoet om hem uit te laten groeien tot een muzikant in plaats van een Idol. Helaas wordt tijdens het optreden duidelijk dat Boris zelf daar nog de grootste moeite mee heeft. Onze soulman is namelijk nog steeds bezig om het publiek op te zwepen met korte danspasjes, het wiegen van de heupen en het aansporen om de handjes in de lucht te gooien. De muziek laat hij dus niet zijn werk doen. Ondanks dat hij het geweldig vindt om weer in Eindhoven te zijn en dat “we nu toch echt samen moeten dansen” , is het zelfs ontzettend irritant wanneer hij bij ieder nummer aan het publiek vraagt om de handen te laten zien. Dit is niet de juiste manier om een volwassen publiek te benaderen. Zij laten het namelijk van de muziek afhangen of ze wel of niet dansen en klappen. Overigens was er maar weinig “volwassen” publiek aanwezig. Het publiek kan grofweg onderverdeeld worden in drie groepen: meisjes tot 18 jaar, moeders van meisjes die stiekem zelf nog 18 willen zijn en mannen van 40+ die het allang leuk vinden om eens het huis uit te zijn. Een publiek wat constant enthousiast is en goed reageert op alle aansporingen, maar niet het publiek waar Boris op mikt. De dansbewegingen van dit publiek gaan dan ook alle richtingen op, maar er zijn er maar weinig die de werkelijke funk in hun lijf voelen.
De conclusie is dat Boris nog steeds de mensen probeert te vermaken met Boris en niet met de muziek van Boris. Hierdoor lijkt het alsof deze jongen zo vol is van zichzelf dat hij die persoonlijke aandacht belangrijker vindt dan het maken van muziek. Zelfs toen de gitarist een geweldige solo weg wist te geven, wist Boris het te presteren om de aandacht weer op zichzelf te vestigen dankzij geschreeuw en te veel enthousiasme. Gepaster was het geweest om een stapje terug te doen en de gitarist even zijn ding laten doen. Dus Boris, bij deze een tip: probeer eens gewoon je liedjes te zingen en laat het opzwepen van het publiek aan je muziek over. Je hebt een geweldige stem, maar probeer dit niet constant te laten horen. Wij, het volwassen publiek, horen dit toch wel. Na alle berichten en interviews dacht ik dat Boris een stuk volwassener zou zijn, maar niets bleek minder waar. Helaas. Echter, de band waarmee hij speelt moet je een keer gezien hebben. Wat een muzikanten!
Boris; gezien in de Effenaar, 26 maart 2009.