Eindhoven Metal Meeting Dag 1: trash metal, black metal, folk metal en heel veel meer in Effenaar

Inkorten programma tot tweedaagse editie blijkt gouden keuze te zijn organisatie Eindhoven Metal Meeting

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen ,

Rustig opstarten is er niet bij deze editie van de Eindhoven Metal Meeting. Het publiek is op tijd binnen voor het jaarlijkse festijn en de zalen staan gezellig vol bij de openende bands. Het weer zal er wat mee te maken hebben, want in de regen staan past bij niemands ideale avond. Bezoekers van heinde en verre struinen rond, nog even zoekende wat, waar en hoe. Tot na het openen van de deuren: dan is het festival meteen in volle gang. 3voor12/Eindhoven is erbij en doet verslag.

Het programma biedt vandaag veel moois van diverse stijlen. Opvallende namen deze dag zijn Urfaust, Triptykon en At The Gates, maar deze editie blijkt veel meer moois te bieden dan enkel de headliners op de poster. Deze editie is niet voor niets uitverkocht. De keuze om het programma een dag in te korten lijkt het festival geen windeieren te leggen.

Funeral Whore

De deathmetalband van eigen bodem staat vroeg op het programma, maar niet voor een halfvolle zaal. Het is al proppen geblazen bij de ingang van de kleine zaal om het ouderwetse geluid van Funeral Whore te horen.

Het gestage, uptempo ritme en de heftige sound zorgen er wel voor dat de hoofdjes blijven knikken. Frontman Roy Grimreaper glimt van het zweet terwijl hij zijn diepe grunts de zaal in laat rollen. Hij oogt opgefokt en energiek, terwijl de verdere band opvallend beheerst overkomt. Daardoor trekt hij ook de aandacht naar zich toe.

De onheilspellende atmosfeer en het ongeremde geluid van de band zorgt voor een lekkere oppepper voor de bezoekers. Velen die afgereisd zijn uit het buitenland ogen nog wat vermoeid. Funeral Whore zorgt er voor dat men weer bij de les is.

Cripper

De Duitse band rondom frontdame Britta Görtz heeft op de valreep nog een nieuwe plaat uitgebracht. Met het verse ‘Hyëna’ in de platenrekken komt de band dus hongerig uit de studio en dat is te merken tijdens de energieke set op het hoofdpodium.

De mix van thrash met deathinvloeden is lekker hectisch en ramt vrolijk door. De vocalen van Görtz vallen echter wel een beetje weg in het geluid, wat overheerst wordt door de bassist en de drummer. Hierdoor komen de vlijmscherpe riffs niet helemaal tot hun recht. Het mag de pret niet drukken.

Tijdens het slot van de set wordt ook frontdame Marloes van Izegrim op het podium geroepen voor een duet. Het mannelijke deel van het publiek geniet er duidelijk van. Het levert een heftige climax op van de set.
 

Carach Angren

De blackmetal-band ‘uit het zuiden’ is de vreemde eend in de bijt vandaag. Het is onpeilbaar of het trio zichzelf nu serieus neemt of niet. Met corpse paint en Victoriaanse outfits staan de drie heren klaar om een beklemmende set met atmosferisch en spookachtig geluid ten gehore te brengen.

Waar de band in het verleden met livemuzikanten optrad, is het nu dus enkel gitaar, drums en toetsen. Dat weerhoudt hen er niet van om een bak geluid te produceren dat een equivalent mag heten van een koude douche. Beklemmend is zeker een woord dat het geluid omschrijft.

De nieuwe plaat staat op het punt om uit te komen, dus een single als ‘There’s No Place Like Home’ wordt al gespeeld. Jammer is wel dat het verfijnde studiogeluid in de bak geluid aardig verwatert. Daardoor mist Carach Angren vandaag de elementen die hen zo’n unieke band maakt in het genre.
 

Attic

Je zou bijna gaan denken dat je in een tijdmachine bent gestapt en naar een Mercyfull Fate in hun vroege dagen staat te kijken. Het Duitse Attic (niet te verwarren met de Amerikaanse band met deze naam) haalt zonder twijfel zijn inspiratie uit het werk van King Diamond, op alle fronten.

Voor een omgekeerd kruis met een onthoofde Christus staat frontman Meister Cagliostro. Met zijn lange halen en staccato stem roept hij de occulte visioenen op waar de Deense inspiratiebron altijd bekend om stond. Ook de verdere muziek is klassieke heavy metal. Jankende gitaren en cleane drums benadrukken nog meer de bijzondere sound.

De act op het podium is die van een duistere rite, waar het publiek door betoverd wordt. Er zijn duidelijk fans in de zaal, wanneer de band het slot van de set aankondigt en geroepen wordt om favoriet ‘The Headless Horseman’. Het vormt dan ook het slot van het optreden van deze opvallende band.

Saille

Het is soms kiezen op de Metal Meeting en de keuze viel dit keer op Saille in plaats van Asphyx. De band uit Ghent laat zich inspireren door de literatuur van H.P. Lovecraft, met name op de laatste plaat ‘Eldritch’ die dit jaar uitkwam.

Met zes bandleden op het podium heeft de sound van de band genoeg body. De drums slaan telkens in als een bom, wat een groots gevoel meegeeft. Black metal met atmosferische elementen mag het dan heten. Deze band tapt ook duidelijk uit het doomvaatje met zware, slepende klanken. Die worden dan weer afgewisseld met razendsnelle riffs en een gelaagd geluid wat meer uit de symfonische hoek lijkt te komen.

Saille is een aangename verrassing op het programma vandaag voor bezoekers die toevallig aan komen waaien. Af en toe gaat de start van een nummer niet helemaal soepel, wanneer frontman Jonathan Vanderwal zijn intro brult en vervolgens over zijn schouder vragend zijn band aankijkt waar die openingsriff blijft. Het zijn kleinigheidjes in een verder behoorlijk imposante set.

Triptykon

Het dit jaar uitgekomen ‘Melana Chasmata’ stond weer eens hoog in de jaarlijstjes. Tom G. Fischer, ook bekend als Tom G. Warrior, mag toch wel een keer zijn mondhoeken de andere kant op krullen. Helaas lijkt de grimas op zijn gezicht vast te liggen in een depressieve stand.

Het decor is gevuld met werk van H.R. Giger, die eerder dit jaar overleed. Het wordt nu natuurlijk interessant wat dat gaat betekenen voor de toekomstige uitingen van Triptykon. Nu mag er echter nog genoten worden van de complexe en ongrijpbare sound van de band. Zware riffs worden de grote zaal ingepompt. Bassiste Vanja Slajh heeft duidelijk een prominente rol in de sound van de band. Fischer zingt alsof hij het met knarsende tanden doet op de manier zoals alleen de voormalig frontman van Celtic Frost dat kan.

De zaal is goed gevuld en de respons op de band is positief. Triptykon speelt een sterke set, zonder uitschieters of vreemde zaken. Een covertje van Celtic Frost tussendoor is natuurlijk bijzonder prettig voor de fans. De band laat vooral blijken hoe.

Urfaust

De ‘local heroes’ van Urfaust zijn niet zo van de liveshows in eigen land, dus een optreden in Eindhoven is al helemaal een bijzonderheid. Het podium wordt opgeleukt met kaarsen in lege drankflessen en een klein altaar, waarop wierrook staat te walmen.

Zonder verdere toelichting trapt de band af met lome, atmosferische black metal. De drums van VRDRBR brengen de toeschouwer in een trance, terwijl zanger en gitarist IX met zijn gekwelde vocalen visioenen oproept. Interactie met het publiek zoekt de band verder niet, behalve bijna lege blikjes bier die over het drumstel geworpen worden door VRDRBR.

Urfaust is niet de band voor iedereen. Het tempo ligt laag en de nadruk ligt op atmosfeer en het gevoel in de stem van de zanger. De bezoeker voelt zich als een indringer bij een mystieke seance, waar woorden gesproken worden uit een taal die je niet begrijpt. Het geluid zit vol met distortion, wat een rauwe bak geluid oplevert. Het duo laat geen steken vallen en overtuigt in de Effenaar vandaag.

At The Gates

Na bijna twee decennia van willekeurige livereleases, compilaties en collectors editions, heeft At The Gates een nieuwe plaat uit en zijn de Zweden weer op podia te vinden. ‘At War With Reality’ is goed ontvangen en niet voor niets is dit de belangrijkste naam op de poster vanavond.

Het machtige geluid van de band vult de goedgevulde grote zaal, waar een deels sceptisch publiek afwacht wat gaat komen. Scherende gitaren, melodieuze passages en intense ritmes zwepen het publiek op. Met een grotendeels originele line-up weet de band iedereen fan te maken van At The Gates. Het optreden heeft ook wat gemoedelijks, alsof de band thuiskomt met de nieuwe plaat.

Tomas Lindberg spreekt het publiek vriendelijk toe en introduceert de tracks. Halverwege de set kan At The Gates al niets meer fout doen. De wispelturige Zweden hebben met hun album hopelijk de juiste motivatie gevonden om er nog wat jaren tegenaan te kunnen. De heren hebben wat goed te maken bij hun fans. Vanavond is daar een eerste, grote stap mee gezet.

Skyforger

De Letten hebben duidelijk landgenoten naar de Effenaar gekregen vandaag: er wordt namelijk meegezongen door een deel van de bezoekers met de Letse black metal met folkinvloeden. Frontman Peteris Kvetkovskis en zijn mannen zijn gehuld in traditionele kledij en bewapend met hun gitaren pas laat in Eindhoven geland, maar ze zijn er klaar voor.

Zoals altijd poogt Kvetkovskis zijn nummers in te leiden met de betekenis en het verhaal, wat voor anderstaligen moeilijk te vatten is. Of iemand daar naar luistert lijkt hem in ieder geval niet veel te doen. De band speelt gepassioneerd, met name bassist Edgars ‘Zirgs’ Grabovskis maakt er een show van. Skyforger geeft black metal een eigen draai, wat als resultaat een grimmige blend oplevert met grommende vocalen in traditionele ritmes verstopt onder het gitaargeweld.

Jammer genoeg is doedelzak- en fluitspeler Kaspars Barbals niet van de partij, wat toch wel een uitgekleed geluid als resultaat heeft. De folkelementen zijn tenslotte afwezig hierdoor. Desondanks houdt de band zich prima staande en speelt ze zelfs wat nieuw werk.

Primordial

Deze Ierse black metal-band heeft een bijzondere plek verworven aan het metalfirmament. Met een uniek geluid, gevoed en geïnspireerd door Bathory en Celtic Frost weet het gezelschap live niet altijd te overtuigen echter. Het nieuwe album ‘Where Greater Men Have Fallen’ is goed ontvangen en mag nu live getest worden.

Nu zit frontman Alan Averill er inderdaad af en toe naast met zijn epische zangstijl. Het charisma van de zanger en de krachtige stem compenseren dat gelukkig. De nummers duren lang en zijn meeslepend, maar het publiek eet uit de hand bij Averill. Het nieuwe werk gaat er in als zoete koek. De sfeer die Primordial neerzet is ontzettend krachtig en laat niemand onbewogen.

Wanneer de band ‘Empire Falls’ inzet, ervaart iedereen een kippenvelmoment. Het geluid lijkt nog krachtiger aan te zwellen en Averill weet zijn publiek nog tot een laatste uitbarsting op te jutten. Primordial mag dan geen perfect optreden neerzetten, de band weet iedereen te betoveren met hun bijzondere en meeslepende geluid en sluit dag één waardig af.