HTC13: Temples, een beetje vreemd maar o zo lekker

Muzikale broertjes van The Beatles én Tame Impala imponeren tijdens Hit The City

Tekst: Rob de Vries / Fotografie: Bianca Stommel ,

De ‘retro-hype’ slaat nog steeds om zich heen. In eigen land zijn Jacco Gardner en Earth MK II goede voorbeelden, overzees doen Temples een gooi naar de titel van beste sixties lookalike. Zowel in beeld als geluid trouwens. Op Hit The City krijgt het statische viertal het voor elkaar om de heupen te doen wiegen met hun bijzondere sound.

HET CONCERT
Temples, Effenaar kleine zaal, Hit The City 2013, 3 november 2013.
 
DE ACT
Dat lijkt een precies goede beschrijving op het eerste gezicht. De ‘act’. Het is moeilijk te geloven dat dit viertal werkelijk in dezelfde tijd is geboren is als wij. Met hun sixties sound en dito voorkomen zouden ze zomaar de muzikale broertjes van The Beatles in de tijd van hun White Album kunnen zijn. Daartegenover staat ook een aantal zeer hedendaagse referenties. The Black Keys met een soft-sixties sausje of misschien nog duidelijker: Tame Impala.
 
HET NUMMER
‘Ankh’. Duidelijk. De studioversie is wat tam, wat neigend naar het saaie zelfs. Live knalt het, zit er een heel erg fijn rauw randje aan. De gitaar schuurt, drums stuwen voort en de immer fluwelen stem van frontman James Edward Bagshaw danst eroverheen. Fijn!
 
HET MOMENT
De opkomst van dit viertal was een kleine schok. Het waren toch vier mannen?! Ja dat is ook zo, als je iets langer kijkt is het overduidelijk, en ook de stemmen verraden wel wat mannelijks, maar om nou te zeggen dat het overloopt van testosteron. Nou nee.
 
OOK OPMERKELIJK
Een bijzonder voorkomen, de haren voor de ogen en een wat ongeïnteresseerde houding leiden al gauw tot de conclusie dat de heren er geen zin in hebben en het een stel arrogante kwasten is. Niets is minder waar. Tussen de nummers door tonen de bandleden aan dat een eerste indruk best kan misleiden, sympathieke jongens hoor, die van Temples. 
 
HET PUBLIEK
Tja, het publiek. Het is moeilijk voor deze zaal. Wat is het nou wat de heren doen. Écht retro is het niet, heel erg dansbaar is het ook niet, het is verwarrend en dat is merkbaar. Soms wordt het wat saai, maar dan ineens zit er weer een hele fijne hook in een nummer waardoor je niet stil kan blijven staan.

HET OORDEEL

Hele fijne liveband dit. Vooraf bestaan er nog scepsis over die ‘60’s-retro-psychedelic-rock’ stempel dat de band altijd maar meekrijgt, maar na een aantal nummers zit je er gewoon lekker in en begint het besef te komen dat dit een hele goede band is. Strak gespeeld, bijzonder sterke zanger en louter leuke liedjes.