De hele avond staat in het teken van oude punkklassiekers. Dit is voornamelijk te danken aan de dj, die de ene klassieker na de andere draait, variërend van Bad Brians tot aan The Gun Club. Met de sfeer zit het zo wel snor. Overduidelijk is de tweedeling die te bespeuren is in het publiek. Achterin is gereserveerd voor de oudere bezoekers, terwijl het jongere volk voorin te vinden is. Ze komen dan ook wel heel duidelijk voor Trash Talk. De band komt het podium op en heeft nog geen fatsoenlijk nummer gespeeld of de eerste crowdsurfer is al gespot. De pit ontstaat zelfs al zodra de instrumenten alleen nog maar aangezet worden. Als vervolgens frontman Lee Spielman ten tonele verschijnt, barst de bom.

Van achteren komt een jongen vanuit het niets naar voren vliegen, waarbij menig blik verbaasd naar boven kijkt of er niet toevallig ergens een raam openstaat. Van een vierde muur waarover men in de toneelwereld wel eens spreekt is absoluut geen sprake. Spielman is bijna net zo vaak in het publiek te vinden als op het podium. Hij gaat de moshpit in, loopt een flink stuk de zaal in en crowdsurft gezellig mee. Dit gaat uiteindelijk ten koste van zijn microfoon, maar de rest van de band vangt dit prima op. Als afsluiter laten ze het publiek een wedstrijdje ‘wie het eerste bij de bar is’ spelen. Een omgekeerde Wall Of Death, waarbij de voorste rijen naar achteren moeten rennen voor de bar. Spielman zweept op, fokt op en stookt op. Hij bespeelt de jongeren met gemak.

Intens is het enige juiste woord voor deze show. Chaotisch en zo goed als niet te volgen, maar de energie die er van af komt is niet anders dan intens te noemen. Trash Talk is het punky broertje van Converge en speelt met zoveel power, dat het op een bepaald punt toch wel even happen naar adem wordt. Dertig minuten is meer dan genoeg en gelukkig stoppen ze ook op het moment dat het eentonig dreigt te worden.