Gezien
Frédérique Spigt, tijdens Folkwoods 2012.
Muziek
Frédérique Spigt gooit met haar trio de genres folk, blues en country in de blender en laat daar verfrissende nummers uitstromen. Melancholische en vrolijke nummers vloeien net zo soepel in elkaar over als de instrumenten. Mandoline, gitaar, contrabas, banjo en niet te vergeten de lepels worden van muzikant naar muzikant doorgegeven. Deze alleskunners laten ook zien dat ze kunnen zingen. Twee nummers worden volledig gezongen door de muzikanten zelf waarbij Frédérique Spigt hen met haar rauwe stemgeluid ondersteunt. Heerlijke country nummers zijn de maatstaaf voor haar set.
Plus
Frédérique Spigt toont veel zelfvertrouwen en de muzikanten bespelen hun instrumenten technisch zeer goed. Een huishoudelijk sfeertje overheerst in de grote tent en Frédérique Spigt kijkt haar publiek recht in de ogen aan. Als een moeder die tegen haar kinderen spreekt. Haar teksten roepen veel emoties op en weten het publiek te raken. Bij het nummer 'Momma’s Only Screaming' rollen kleine tranen over de wangen van een tenger vrouwtje voor me. Ze valt in de armen van haar man en wil met haar handen haar oren bijna bedekken. Haar man troost haar teder. Prachtig.
Frédérique Spigt maakt kleine huiskamer van grote podium 2
Intieme Folkwoods formule perfect voor aanstaande theatertour
Een strobaal rolt door de woestijn. Slangen liggen achter de cactussen om zich te verschuilen voor de brandende zon. Een routebord meldt dat de volgende stad nog honderden kilometers verderop ligt en aan de rand van de prairie staat een paard, een heus palomino paard met een dogman erop. Die 'dogman' is Frédérique Spigt. Een klein vrouwtje gekleed in een cowboypak met bijpassende laarzen. Een dogman is een mythisch figuur dat elke vorm kan aannemen die het maar wil en dat heeft Frédérique Spigt in haar verleden al zeker bewezen. Illustrator, theatermaker, presentatrice en muzikant zijn termen die haar bekend voorkomen. Ze is dan ook een welkome aanvulling in de Folkwoods line-up.
Min
Een dikke min gaat uit naar het publiek. In het publiek achteraan in de tent staan blijkbaar veel boerenkinkels die de huishoudelijke sfeer willen verpesten als een norse oom op een verjaardagsfeest. Die kan iedereen wel missen, denk ik.
Conclusie
Frédérique Spigt zet met haar trio een zeer mooie set neer en laat zien dat country helemaal niet dorky hoeft te zijn. Het enthousiasme waarmee ze haar muziek brengt, met af en toe een grapje tussendoor, laat vele ogen glinsteren en volstromen. Deze formule gaat het dan ook zeker goed doen in haar toekomstige theatertour.
Cijfer
8,5