Een middag bluesrock op hoog niveau

Albumpresentatie Leif de Leeuw band

Tekst: Rick Kappetein | Foto's: Peter Balkema ,

Na twee maal de Sena Guitar Award gewonnen te hebben, een eigen band, een EP en volwaardige baardgroei is het nu de beurt aan een volledig album voor Leif de Leeuw en zijn band. Zondag 24 januari mocht deze gepresenteerd worden in de Boerderij te Zoetermeer tijdens een middagconcert met The Maybellenes in het voorprogramma.

De dames van The Maybellenes bijten het spits af. De publiekswinnaar van de Grote Prijs van Rotterdam in 2015 bestaat uit percussie, gitaar en bas. Het repertoire draait voornamelijk op liefdesliedjes. De band heeft een uitstraling die ervaren overkomt. Frontvrouw Maaike Adegeest maakt veel oogcontact met het publiek en het plezier is van de gezichten af te lezen. Vooral percussioniste Danique Kos is af en toe verloren in haar eigen muziekwereld.

Het geheel is zo nu en dan iets te minimaal. Hoewel bassiste Amé Staal hard haar best doet de boel aan te kleden, met enkel de percussie als side-kick is het niet altijd genoeg om het gitaarspel van de frontvrouw aan te vullen. Het nummer ‘Lovewords’ experimenteert met de opbouw, met enkel de bas in het begin valt de rest later in. Dit voelt fris en is zeker voor herhaling vatbaar.

Leif de Leeuw knalt direct met zijn band. Vooral de gitaarriffs zijn prima in orde en vallen direct op. Leif staat van jongs af aan bekend als een gitaartalent en heeft dan ook meerdere awards op zak. De vergelijking met Joe Bonnamassa is snel gemaakt. Gelukkig verdrinkt Leif niet in solo gitaar-intermezzo’s die volledig inwisselbaar zijn maar speelt hij in dienst van de nummers.

Al snel blijkt dat de band het nieuwe album ‘Leelah’ integraal speelt. Zo krijgt het publiek een duidelijk beeld waar ze aan beginnen wanneer ze het album aanschaffen. Aangezien het een conceptalbum betreft kan het geen kwaad wat aandacht te besteden aan de thematiek. De titel slaat op de Amerikaan Leelah Alcorn, een transgender wiens zelfmoord wereldwijde aandacht kreeg. Zangeres Britt Jansen heeft hard haar best gedaan om deze thematiek in haar teksten te verwerken. Zo wordt naarmate het optreden vordert het noodlot van Leelah ook in de teksten duidelijk.

Even lijken de ballads de boventoon te voeren. Gelukkig is de afwisseling prima te behappen, na een ballad volgt uptempo.  Een voorbeeld is ‘Just fine’ met een ritme zoals die van Bo Diddley bekend is. Hier wordt duidelijk dat deze groep graag put uit bestaande bronnen, met de bluesrock als stevige basis om op terug te vallen. Leif de Leeuw speelt zijn solo’s in de stijl van de muziek. Dit is prettig, hierdoor blijft er namelijk variatie.

Het album wordt afgesloten met wat bassist Eibe Gerhartl noemt een suite; drie muziekstukken gevormd tot een lied. Het is een prachtige afsluiter van de CD. Van countryrock naar een ballad en via een bijna psychedelisch tussenstuk door naar de afsluiter. ‘Fix society’, draagt Britt op. Een mooie conclusie na het tragische verhaal.

Na het integrale album is het tijd voor een aantal nummers van de vorige EP en wat losse tracks. Hierin komen naast de clichés die in een slowblues nu eenmaal horen ook de talenten van de band naar voren. Drummer Tim Koning speelt de boel vakkundig aan elkaar. Dan zit de tijd er op. De band vertrekt naar de merchandisestand om daar met een grote glimlach handtekeningen te zetten op het nieuwe album. De trots straalt er van af. En terecht.