Een feestje recenseren, het blijft ietwat vreemd. Je gaat ook niet de intocht van Sinterklaas recenseren, of de verjaardag van je schoonmoeder (alhoewel...). Voor Ongetemd maken we echter graag een uitzondering. De feesten hebben door de jaren heen met hun stevige, gevarieerde line-ups en goede sfeer, een bijna legendarische status gekregen. En het is immers ook alweer anderhalf jaar geleden. Welkom terug, Ongetemd!
Ongetemd na anderhalf jaar terug in het Paard
maar lijkt de wilde haren te zijn verloren
Wie de afgelopen tien jaar ook maar iets met de Haagse muziek – of surfscene – te maken heeft gehad, moet ongetwijfeld weleens van Ongetemd hebben gehoord. De halfjaarlijkse feesten die het kledinglabel organiseerde groeiden al snel het FAST-surfdorp uit en werden verplaatst naar de grote zaal van het Paard van Troje. Tot april 2014. Na die matig bezochte editie was het lang stil. Op zaterdag 17 oktober vond er dan eindelijk weer een Ongetemd-feest plaats. Écht ongetemd werd het er echter nog niet.
De avond begint met de vertoning van twee surffilms. Normaal gesproken gebeurt dit altijd in de kleine zaal, maar omdat daar op dit moment nog de albumrelease van Variscythe plaatsvindt, gebeurt het nu gewoon in de grote zaal, voor aanvang van de eerste artiest. Best leuk hoor, die films, zeker als je van surfen houdt, maar we komen natuurlijk voor het feestje, en een feestje is geen feestje zonder muziek. Dus.
Pat Smith, beter bekend als zanger van Splendid maar nu dus even solo, mag het muzikale programma aftrappen. Hij staat echter niet alleen op het podium: zijn begeleidingsband is eigenlijk een ware supergroep, met Camiel Meiresonne (Son Mieux) op gitaar en Robin Veldman en DJ Friss (Playground Zer0) op respectievelijk toetsen en achter de draaitafel. Het geluid is helaas nog niet optimaal, waardoor veel melodie wegvalt in de stampende beats. Aan enthousiasme bij Pat Smith echter geen gebrek: ondanks dat de zaal nog totaal niet vol staat weet hij de voorste rijen aardig mee te krijgen. De muziek zelf, ongecompliceerde, dansbare elektrosoulpop, vormt een prima opwarmertje voor de rest van de avond.
Terwijl DJ Bella Hay tussen de acts door de avond aan elkaar draait, wordt op het podium druk gesoundcheckt voor de volgende band. We tellen bij Gallowstreet Brass Band maar liefst elf man op het podium, waarvan er negen een blaasinstrument bespelen. Best een gewaagde keuze, zo’n brassband zonder enige vorm van zang. Toch pakt het goed uit: de muziek van Gallowstreet, een mengelmoes van verschillende stijlen, blijkt uiterst dansbaar en wordt uitermate strak uitgevoerd. Wanneer sommigen van de blazers even geen partij te spelen hebben, moedigen ze hun medespelers en het publiek op aanstekelijke wijze aan. Om te zeggen dat het dak er af gaat is wat overdreven, maar de sfeer is vanavond nog niet beter geweest.
En die sfeer wordt alleen maar beter bij het optreden van Will and the People. De eerste internationale act ooit op een Ongetemd-feest. Will windt er geen doekjes om en binnen mum van tijd vliegen de biertjes door de lucht en vormt zich voor het podium de eerste echte moshpit van de avond (typisch Ongetemd). De reggae/ska met wisselende tempo’s van Will and the People leent zich hier dan ook erg goed voor. Hoewel er in de zaal niks van te merken is, lijkt de band op het podium wat technische problemen te hebben. Frontman Will Rendle raakt zichtbaar geïrriteerd. Wanneer een zenuwachtig ogende man (waarschijnlijk de tourmanager) de band komt vertellen dat ze nog maar vijf minuten hebben, is de maat voor Will blijkbaar vol. “Normaal gesproken zouden we nu een nummer spelen dat jullie wel kennen, maar ja… dat kan nu niet, dus hier een nieuw nummer dat we nooit eerder hebben gespeeld”, zegt Will, doelend op (enige) hit ‘Lion in the Morning Sun’. Oké, goed verhaal en zo. Na dit laatste nummer verlaat de band vliegensvlug het podium. Beetje vreemd optreden, maar wel het eerste van de avond dat een beetje in de buurt kwam van de klassieke Ongetemd-sfeer.
Vooraf werd er voor deze editie van Ongetemd een heuse surprise act aangekondigd. Oeh, spannend, ware het niet dat De Kraaien dit keer de grote afwezige waren op het affiche en het dus niet echt moeilijk te raden was wie de verrassingsact zou zijn. En ja hoor: rond kwart voor 3 komen de gevederde vrienden het podium op. Hoewel De Kraaien officieel maar uit twee man bestaat, tellen we nu toch zo’n kraai of tien(!). Het toevoegen van een drummer en gitarist blijkt een leuke zet, die echter meer doet voor de entertainmentwaarde dan voor de muziek zelf. De zaal is inmiddels goed leeggelopen: de balkons zijn leeg en het publiek reikt niet verder dan de geluidstafel. Een Ongetemd zonder De Kraaien is bijna ondenkbaar, maar het lijkt er op dat het publiek het na de zoveelste keer eigenlijk wel heeft gezien.
Echt ongetemd is het vanavond niet geweest en zal het, hoe leuk Playground Zer0 en DJ Friss hierna nog draaien, ook niet meer worden. Daarvoor is het nu eenmaal te rustig en de zaal te leeg. Een beetje tamme editie van Ongetemd dus, hoewel de sfeer op zich prima is. Een grote publiekstrekker zou het feest goed doen. Laten we hopen dat de volgende editie niet weer anderhalf jaar op zich laat wachten.