Het mystieke wezen genaamd Nils Frahm laat het publiek zwijgen

Geluister, gefluister en gelach

Tessa Bentvelsen | Foto’s: Stephan Kaffa en Jan Rijk ,

Na zes jaar is hij terug op de plek waar hij ooit voor het allereerst buiten Berlijn speelde. Paard van Troje in Den Haag is een speciale plek voor pianist Nils Frahm. In 2009 nog het voorprogramma van Peter Broderick, op dinsdag 19 mei speelde hij met zijn Nils Frahm Has Lost His Mind Tour zelf voor een stampvol en snikbenauwd Paard dat al ver van tevoren was uitverkocht.

De deuren zijn pas net open en er staat buiten nu al een rij van de ingang van Paard van Troje tot aan de King’s Spareribs. Laten we zeggen een metertje of 100. Het laat zien hoe gewild de artiest is die vanavond in de grote zaal speelt. Nils Frahm is de naam. Tot twee jaar geleden kenden weinig mensen hem, toen speelde hij nog op het Cross-Linx Festival in Amsterdam in het kleine zaaltje People’s Place. Interesse was er maar een grote aanhang nog niet. Een jaar later, op 8 maart 2014, gaf hij een verbluffende show weg in de grote zaal van Paradiso voor het 5 Days Off Festival. Het was niet uitverkocht maar een stijgende lijn was al te zien in het aantal bezoekers. Het niveau dat Frahm in maart 2014 had, wist hij echter niet meer te evenaren. Ook niet tijdens het TodaysArt Festival afgelopen september in het Zuiderstrandtheater in Scheveningen. We hadden het allemaal al een beetje gezien.

Tot vanavond, want met nieuwe nummers, een nieuw, zelfgebouwd orgel en de Mellotron is hij als herboren. Bij binnenkomst hangen de bordjes al klaar. 'Stilte uit respect voor de artiest', zeggen die, maar vanavond weet Nils frahm zelf het publiek - zoals altijd - al muisstil te krijgen. Daar is geen aankondiging voor nodig. Het podium staat vol met piano’s, veel groter dan de man zelf, maar hij ontstijgt ze allemaal met zijn karakter.
 
Het eerste nummer van zijn nieuwe, gratis album die hij op Piano Day heeft uitgebracht, is vanavond ook het nummer waarmee wordt begonnen. ‘Ode’ laat bij het publiek meteen de tranen in de ogen schieten. Mensen staan op hun tenen om maar een glimp op te kunnen vangen van de man met maar één schoen aan. Het is zo stil dat het gekletter van een gevallen beker door de zaal galmt. De guitige blik die Frahm daarop geeft doet het publiek grinniken. Aandachtig en geconcentreerd staart het publiek naar het fel verlichte podium. Praten is geen optie vanavond. Als je al iets tegen je buurman wil zeggen moet het tussen de nummers door, maar het is dan veel leuker om naar de grappige uitspraken van Frahm te luisteren. Iedereen is een en al luisterend oor en zodra hij weer één toets indrukt, vervaagt ook het stiekeme gefluister meteen.
 
De combinatie van de benauwende hitte - de airco maakte volgens Frahm te veel geluid dus is het uit gezet - en de muziek brengen je in een trance. De damp die door de lampen wordt verlicht maakt het optreden haast mystiek. Frahm is eigenlijk ook wel een mystiek wezen. Zijn handen en voeten vliegen alle kanten op, als een octopus met acht tentakels - en waarschijnlijk ook drie harten - glijdt hij over zijn piano’s.
 
“Pretty good!”, schalt het vanuit het publiek. “Yeah, pretty good for something pretty mediocre...”, zegt hij galant terug. “Dit is het laatste nummer, maar het echt allerlaatste nummer hangt natuurlijk van jullie af. We praten nu al over het toegift.” De grappen die er daarna uit rollen zijn er te veel om op te noemen maar ook de buikspieren zijn vanavond zeker getraind. “So this song is called ‘Toilet brushes’, no piano ever gets hurt”, grapt hij vlak voordat hij met toiletborstel op de binnenkant van zijn vleugel begint te slaan. Eindconclusie: Nils frahm DID NOT lose his mind. Het is nog steeds de same old sympathieke Duitser met nog genialere trucjes en instrumenten.