Atlantic Attraction staat al enige tijd op de radar van de lokale muziekscene en in het voorprogramma van Fiction Plane bewijzen ze waarom. Het Haagse viertal presenteert zijn dansbare rocknummers zonder opsmuk, maar laat eenvoud de kwaliteit van de songs bepalen. Wat dat betreft is Atlantic Attraction de perfecte support act van Fiction Plane. Ook het Britse drietal maakt pure gitaarmuziek die weliswaar niet uitblinkt in complexiteit maar wel de gave bezit om de luisteraar te raken.
Fiction Plane verrast met sterke en integere indierock
Gitarist Seton Daunt strooit met Edge-achtige solo’s
Was lange tijd de zang van Joe Sumner de belangrijkste pijler van Fiction Plane, liet de Londense band op woensdag 18 maart in het Paard van Troje horen dat de muziek inmiddels rust op een veel gebalanceerder fundament. Het evenwichtige geluid van Fiction Plane resulteerde in opvallend sterke en complete rocksongs. Ook de Haagse support van Atlantic Attraction overtuigde met fraaie gitaarliedjes.
Nu moet het eerste verhaal over Fiction Plane, waarin niet expliciet geschreven staat dat zanger Joe Sumner de zoon van Sting is, nog geschreven worden. En waarschijnlijk gaat dat voorlopig ook niet gebeuren. Net als ten tijde van doorbraakalbum ‘Left Side Of The Brain’ lijkt de stem van junior anno 2015 nog als twee druppels water op die van senior, maar op bijna alle andere gebieden heeft Fiction Plane flinke progressie geboekt ten opzichte van 2007.
Tijdens het concert in het Paard van Troje bewijst Fiction Plane een coherente band te zijn geworden. De afzonderlijke partijen vormen geen eilandjes meer, maar creëren gezamenlijk kloppende rocksongs. Nu de marketingtruc dat Fiction Plane de band van ‘de zoon van’ is, tot de laatste druppel is uitgemolken, verschuift de focus naar het totale plaatje. Niet langer staat alleen de zang van Sumner in de spotlight, maar krijgen alle drie de muzikanten de ruimte om meer uit zichzelf te halen. Zo laat gitarist Seton Daunt bij tijd en wijle schitterende Edge- en Frusciante-achtige solo’s uit zijn gitaar galmen. Ontdaan van vooroordelen en verwachtingen rockt Fiction Plane er onbevangen op los. De set in de kleine zaal bevat vooral nummers van het recent verschenen album ‘Mondo Lumina’. Het mooie ‘Flesh and bone’ en dansbare ‘Blind pilot’ overtuigen hiervan het meest.
Vanaf het eerste begin spelen de heren met een ongekend enthousiasme. Dit slaat moeiteloos over op de niet uitverkochte, maar wel goed gevulde zaal. Ongeveer halverwege de set dreigt het toch even mis te gaan. Als gevolg van een aantal anonieme nummers lijkt Fiction Plane de klik met het publiek een beetje te verliezen, maar al snel rechten Sumner en co de rug. Vanaf ‘Listen’ is het songmateriaal weer beduidend sterker en de heren werken vakkundig naar de ultieme climax toe. Geleidelijk bouwt Fiction Plane de spanning op, krijgt het steeds meer zieltjes in beweging en laat uiteindelijk de hele zaal in extase raken tijdens de bijna zeven minuten durende apotheose: ‘Two sisters’ - het laatste nummer van de reguliere set.
Net als bij Atlantic Atraction komen er van de hand van Fiction Plane geen grensoverschreidende rocksongs - heel sporadisch is er een flirt met de funk, verder blijft de muziek keurig binnen de kaders van de indierock. Maar Joe Sumner, Seton Daunt en Pete Wilhoit vervallen niet in clichématige gitaarmuziek. In tegendeel, ze verrassen met bijzonder sterke en integere nummers die, in ieder geval live, tot de verbeelding spreken.