Sonologie? Ik als doorsnee popmuzikant met de neiging om alles in maat- en toonsoorten te ordenen kon er niet direct wijs uit worden. Het was dan ook puur toeval dat ik er binnenliep samen met een goede vriend van mij.
Voor diegenen, zoals ik, die Lokaal Vredebreuk al een tijd niet binnen zijn geweest, maak ik even een schets van de situatie. Lokaal Vredebreuk is een donkere kelder in de Papestraat waarvan ik mij vooral het enorme rookhok kan herinneren. Het podium biedt geen gelegenheid tot pogoën wegens gevaar voor hersenschudding en het muziekgenre alhier werd in mijn herinnering begrensd tussen blues en rock. Het blijkt dat de nieuwe eigenaars dit een beetje aan het veranderen zijn en dat moet vast bevallen, want het was volle bak in dit ondergrondse laboratorium.
Als ik de trap afdaal staat er rechts om de hoek een man of 70 in sikkelvorm te kijken naar iemand die voorovergebogen muziek aan het maken is. Wat ik hoor is een bende op hol geslagen synthesizers. Was dat het intro van Beverly Hills Cop? Hoor ik daar een 808-kick? Ik kan niet zien wat er precies gebeurt op het podium.
Een wirwar van kabeltjes en iemand die daarmee iets aan het doen is. Het staat symbool voor wat ik hoor: een wirwar aan geluidjes, piepjes, toetjes en kraakjes. Ik probeer met al mijn muzikale kennis een hokje te zoeken waar dit goed inpast en als dat na 3 minuten niet lukt, geef ik het op.
Bedwelmd en zoekende duiken we in het rookhok om adempauze te nemen. “Wat voor muziek is dit nou?”, vraagt mijn vriend aan me. Ik kan er niet echt antwoord op geven. Gelukkig staat daar opeens de jonge Catalaan Joan voor ons. Ik heb Joan toevallig eerder ontmoet bij een optreden van zijn Groovy Tribal Collective. We drinken wat en praten in een mengeling van Engels en Nederlands over deze avond en de muziek. Even voel ik mij als een verdwaalde toerist in Barcelona die blind een experimentele performance van een lokale toonkunstenaar is binnengewandeld. Maar Joan heeft ook niet echt een antwoord. “Nou, ja, het ís wel muziek”, besluiten we dan maar.
Wat mij blijmoedig verbaast is de levendige scene van veelal buitenlandse muzikanten. Mijn referentiekader is veel te smal en mijn verbazing dat dit in Den Haag gebeurt veel te groot om iets verstandigs te zeggen over de muziek in het Sonology Lab. Maar, och wat een verademing is dit zeg. Ik wil meer toet-piep-kraak!"