Op thuisbasis de Grote Markt komen ze bijeen. Zanger en basgitarist Nik van den Berg, goed brak van een Paradeweek met twintig optredens, rapper Damion Grey met het Lowlandsstof nog centimetersdik op het vel. En Martin Verheesen, producer-annex-waakhond-annex-steun en toeverlaat, zit voor het eerst sinds negen jaar bij een interview. Niet zozeer om de statements te censureren, alswel om te garanderen dat er in elk geval nog íemand vandaag in staat is om volzinnen te articuleren. Die zorg blijkt overbodig. F ligt Nik en Damion zo nauw aan het hart, dat ook in bekaterde toestand de antwoorden zonder moeite naar buiten rollen.

De liefde druipt er weer af tussen de drie. Damion komt als laatste aanlopen en bezorgt Nik en Martin een rolberoerte met zijn uitdossing. Als een mislukt genetisch experiment tussen een verlopen zwerver, Ansje Tweedehandsje en Lenny Kravitz op één van zijn mindere dagen doet hij de Grote Markt stilvallen in een mode-nachtmerrie van lelijke sieraden, tassen en bergschoenen.

“Je moet bij F bedenken dat het niet een band is waar een stelletje volwassen mensen besloot om samen muziek te gaan maken.” Martin vertelt zijn eerste ontmoeting met Nik en Damion, op de HAVO. Hij was tien jaar ouder, muziekleraar en mentor van de twee. “In de brugklas had de een van de ander zijn broodtrommel afgepakt. Janken natuurlijk. Ik heb toen die Sjors en Sjimmie bij hun kippennekjes gepakt en ze uit elkaar gehaald.” Ze schateren het uit om de herinnering. Damion: “Dat was hoe we begonnen. In de tweede klas, met zijn tweetjes Sweet dreams van The Eurythmics spelen.” Lars en Damion maakten al samen muziek, Martin heeft toen Richie als drummer geregeld en gevraagd of Nik erbij mocht. In 4 Havo was F een feit.

Martin: “Maar als dat dan uitgroeit tot een band waar vier volwassen mannen in zitten, dan... dat is net als met je middelbare schoolverkering. Of de relatie met je ouders. Al die relaties veranderen. En dit bandje bleef maar dat bandje. Die hele dynamiek, dat rebelse van toen, het puberale, dat zit er nog steeds in. Je blijft dat bandje.” Damion: “Maar dat is ook wat je blijft zien als we live spelen. Het grootste feestje tijdens onze optredens, hebben wij op het podium.” Maar het heeft ook zijn keerzijde. Martin: “Artistiek houdt die dynamiek je tegen. In die band kan een transformatie tot iets anders niet plaatsvinden.” Nik: “Nee, in wezen niet. Dit is wat we doen, als F. En dat is oprecht. Dit is het echte bandje, wat die liedjes maakt. Dat is niet pretentieus, op geen enkel vlak. Daarom komt die ironie, de speelsheid in onze nummers denk ik goed over.”

F werd na de aankondiging van ‘het einde’ overspoeld door geschrokken reacties. F-liefhebbers zijn blijkbaar behoorlijk gehecht aan de band en dat moet voor de bandleden zelf nog dertig keer zwaarder voelen. Hoe is het om daar afstand van te doen? Nik:”Ja, dat is wel moeilijk. Het is het einde van dat je met zijn vieren ‘dat bandje’ bent. Maar het voelt ook goed. Je verandert heel erg en iedereen krijgt zijn eigen dingen. Lars [van Zanten, gitarist] heeft zo zijn hele eigen leven naast F. Hij is leraar Engels, getrouwd, fanatiek aan het sporten, hij traint voor triatlons. Damion heeft zijn rapdingen op de plank liggen, Richie [Bleijenberg, drummer] werkt met heel veel verschillende bandjes, er zijn de theatervoorstellingen... We weten van elkaar wel wat we los van de band ook doen, en daar ontwikkel je je in. Dat is gewoon zo.”

 Met die versplinterde identiteit wordt mede gedoeld op Prinsenkind, de keiharde hiphopformatie van Nik en Damion met beatbouwer San Holo. Voor Prinsenkind betekent Nik’s vertrek hetzelfde als voor F: over en sluit. Maar waarom toch dat geheimzinnige ‘voor nu’ in het persbericht? Is het einde wel zo definitief? Martin: “Ik heb twee dagen lopen piekeren over dat persbericht. We gaan ervan uit dat het niet gebeurt [weer bij elkaar komen]. Aan de andere kant, het zijn vier vrienden en dat blijft zo. Straks is er iemand jarig, zitten ze samen in een tuin met een gitaar erbij (Nik, glimlachend: “Ja, zo simpel is het”) en ze zeggen voor de gein ‘kom op we gaan nog één keer...’ Dat kan gebeuren. Die jongens met zijn vieren zíjn F. Maar het houdt op te bestaan als ‘makend collectief’.”