Verslag: 15 jaar DI-RECT

Stadionconcert op het Scheveningse strand

Tekst: Koen Kleiberg, Megan Lloyd | Foto's: Maarten Ederveen, Kamiel Scholten en Ramond Jaggessar ,

Wie nog niet doorhad dat DI-RECT dit jaar 15 jaar bestaat, heeft onder een steen geleefd: na een uitgebreide tour, een reeks shows op Vrienden van Amstel Live, een nieuwe single én een eigen tv-show was het op zaterdag 29 augustus dan eindelijk tijd voor het jubileumconcert. Het concert was vanwege de grote belangstelling verplaatst van het Westbroekpark naar het strand van Scheveningen. Het werd voor velen een nostalgische avond om nooit te vergeten.

Terwijl het publiek binnen druppelt trapt Son Mieux af met een ijzersterk begin van de dag. Het ‘projectje’, zoals hij het zelf noemt, van zanger Camiel Meiresonne (sinds vandaag ex-Soul Sister Dance Revolution) weet de vroege vogels en die-hard-DI-RECT-fans behoorlijk te vermaken. De energie en passie die de muzikanten in hun repertoire stoppen werken aanstekelijk, merkt het publiek.

De warme zon en de rauwe stem van Camiel zorgen ervoor dat er in het publiek gelijk een relaxte sfeer hangt. De zomer mag dan bijna over zijn, maar vandaag is daar nog niks van te merken. Met de single ‘Feels’ weten de Hagenezen de gevoelige snaar van de bezoekers te raken.

Het lijkt even mis te gaan wanneer de snaar van Camiel breekt, maar gelukkig komt er al snel een back-up gitaar en sluit de band het eerste optreden af met een dans en een lach. We kijken uit naar de EP die in oktober zal verschijnen. (ML)

Wanneer Giel Beelen aankondigt dat de volgende band uit Amsterdam komt, voelt dat – tijdens dit Haagse feestje – als vloeken in de kerk, maar de mannen en vrouw van Indian Askin zorgen ervoor dat dit snel wordt vergeten.

De in volledig zwart gehulde band doet denken aan een de grote rockbands van dertig jaar geleden. En weet met nummers als ‘Asshole down’ en ‘Better one’ de aandacht te trekken en vast te houden. Verrassende songs met een bijna psychedelisch karakter, maar zeker niet onprettig om naar te luisteren zo in het middag zonnetje. Manager Dennis van Leeuwen (ex-Kane) legt in het publiek de momenten vast op zijn telefoon.

Met opmerkingen als ‘het is warm buiten’ en ‘nog een liedje’ bewijst zanger Chino niet vies te zijn van een klein beetje sarcasme. De Amsterdammers spelen een strakke set, er is weinig interactie met het publiek, iets wat voorganger Son Mieux beter deed. Toch passen ze mooi in de goede line-up vandaag, waardoor je ze bijna zou aanzien voor een Haagse band. (ML)

Een festival als dit lijkt te zijn gemaakt voor een band als Splendid. Met de golven op de achtergrond en een strakblauwe lucht lijken de woorden die Pat Smith zingt speciaal geschreven te zijn voor deze dag. Het publiek wordt door de frontman vanaf de eerste minuut getrakteerd op een feestje. Met “Dit liedje gaat over het strand en jullie zijn erbij!” wordt ‘The beach’ aangekondigd en daarmee worden de eerste swingende heupen gesignaleerd. Dat er heel veel ervaring op het podium staat is duidelijk. ‘Again’ wordt luidkeels meegezongen en met ‘Nanana’ worden de stembanden van de bezoekers goed getest.

De Hagenezen stralen veel plezier en enthousiasme uit, wat heel aanstekelijk werkt. Hiermee bewijzen ze zich wederom als een van de beste live acts uit Den Haag, zelfs in een kleinere bezetting. De laatste woorden van de formatie vatten de hele avond samen: “Dit is het goede leven en het wordt je aangeboden door DI-RECT." (ML)

Eerder deze week kondigde Soul Sister Dance Revolution-toetsenist Camiel Meiresonne aan te stoppen met de band om zich op zijn soloproject Son Mieux te richten. Vandaag is dan ook zijn laatste optreden met de band, op het verjaardagsfeestje van DI-RECT: een betere afsluiting valt haast niet te bedenken. In de Scheveningse zon geeft de band een energiek, soms verbazingwekkend hard optreden. De alternative rock van het vijftal ligt van alle voorprogramma’s vandaag waarschijnlijk het dichtst bij DI-RECT en valt bij de fans vooraan dan ook snel in goede aarde. De band geeft al een voorproefje van zijn aankomende tweede album en ook al is het Camiels laatste show, met de tamboerijn in de hand dartelt hij even energiek over het podium als altijd. Maar zo voelt het dan ook een beetje: als exact dezelfde SSDR-show die we al tig malen eerder hebben gezien. Nergens zou je aan merken dat het Camiels laatste optreden of het jubileum van DI-RECT is. Een optreden dat, in tegenstelling tot wat Giel Beelen net iets te vaak zegt, níet de geschiedenisboeken in zal gaan, maar waar de band zeker tevreden mee mag zijn. (ML) 

Na enkele nummers van The Indien doemt de vraag op waarom het Haagse viertal in hemelsnaam direct (no pun intended) voor DI-RECT geprogrammeerd staat. Met de lome, soulvolle popliedjes is helemaal niets mis, maar qua stijl clasht het behoorlijk met het hoofdprogramma. De door Soul Sister Dance Revolution zo zorgvuldig opgebouwde dosis energie verdwijnt vrijwel meteen en hoe vaak leadzangeres Rianne Walther ook het publiek vraagt te dansen, helaas, de liedjes zijn nu eenmaal net wat te langzaam en te vlak om dansbaar te zijn, hooguit meedeinbaar en dat de volumeknop op standje 'voorprogramma' is gedraaid helpt ook niet. Eerder op de middag, ergens tussen Son Mieux en Indian Askin, zou de band waarschijnlijk veel beter tot zijn recht gekomen zijn. Want het is geenszins een slecht optreden, integendeel, stemmen zo zuiver als die van Rianne hebben we in tijden niet gehoord. The Indien doet in het najaar haar eerste eigen clubtour. (KK)

Dan is het grote moment daar, het verjaardagspartijtje is begonnen. DI-RECT trapt zijn feestje gelijk goed af: de band opent met het sterke ‘Here’s to the love’, de afsluiter van het nieuwste album, en zet meteen de toon voor de rest van de avond. De band heeft er duidelijk zin in en knalt zonder al te veel poespas door de eerste drie nummers (het eerdergenoemde ‘Here’s to the love’, ‘This is who we are’ en ‘Forgiveness’). De vele, inmiddels voor het ‘nieuwe’ DI-RECT zo kenmerkende stadionkoortjes doen het goed in zo’n grote setting en laten het publiek al snel volop meezingen.

Dan is het tijd voor de eerste gast. Wie de afgelopen weken ‘Hotel DI-RECT’ heeft gevolgd kon het nummer al raden: ook vanavond zingt Waylon met DI-RECT het energieke ‘The chase’. Door het hoge tempo, het nog niet goed afgestelde geluid (man, wat stond die kick in het begin hard) en Waylons drang naar uithaaltjes in plaats van een duidelijke melodieuze zanglijn klinkt het echter erg rommelig. Maar het plezier spat – en dat zal het hele optreden zo blijven– van het podium af.

Dan snel door naar de volgende gast. Maar helaas is ook het orgel van Sven ‘Hammond’ Figee pas halverwege ‘Holiday’ enigszins hoorbaar. Het hammondorgel verdwijnt weer van het podium en het mooie ‘Still life’, met dat bezwerende intro, wordt ingezet. Dan gebeurt er iets vreemds: zanger Marcel Veenendaal zingt de eerste zin, maar lijkt dan door emoties te worden overweldigd en verlaat snel het podium. De resterende bandleden kijken elkaar vragend aan, stoppen met spelen en beginnen opnieuw zodra Marcel weer verschijnt. De rest van het nummer wordt foutloos afgemaakt en dan kondigt de band de volgende gast aan: ‘Natural high’ wordt met Miss Montreal omgevormd tot een duet waarbij de zangeres met Marcel vrijwel het gehele podium over rent. Ook het geluid klinkt nu goed, wat vrijwel het beste gastoptreden van de avond tot nu toe oplevert.

Nadat DI-RECT netjes nieuwe single ‘Here & now’, ‘Say something’ (met een ijzersterke performance van Kern Koppen) en het lange marsnummer ‘Walk with me’ afwerkt, verdwijnt de band van het podium. Het wordt donker en op het grote scherm achter de stage worden journaalfragmenten vertoond van 12 maart 2009, de dag dat zanger Tim Akkerman bekend maakte uit DI-RECT te stappen. Dat kan maar één ding betekenen… tijd voor Tim! Het publiek weet het ook en aan het gejuich is te horen dat zijn populariteit in zes jaar nog niet is verminderd. Tim verschijnt, de band zet allereerste single ‘Just the way I do’ in en voor even wanen we ons weer in 2001. Voor het podium verschijnt zelfs een kleine moshpit van jongeren die ongetwijfeld te jong waren om de beginjaren van DI-RECT bewust te hebben meegemaakt, maar die nu alle oude hits even hard meebrullen. Na ‘Just the way I do’ volgen doorbraakballad ‘Inside my head’, poppunkculthit ‘Rollercoaster’ en (weer een ballad) ‘Blind for you’ waarbij naast Tim ook pianist Wibi Soerjadi meedoet op zijn vleugel, en Marcel de helft van de tekst op zich neemt, resulterend in een mooi emotioneel duet tussen het oude en nieuwe DI-RECT. ‘I blame myself for being such a fool’, zingt Tim als opvallende laatste zin van zijn optreden vanavond. Je zou bijna denken dat er meer achter zit. Maar wat een prachtig moment is dit, voor zowel de band als het publiek. 

Maar wat is geweest, is geweest, en nadat Tim – na een staande ovatie – afscheid heeft genomen zet de band toepasselijk ‘Times are changing’ in, de eerste single met Marcel. Na ‘Hold on’ verschijnt een niet van tevoren aangekondige gast: Jacqueline Govaert, bij de meesten bekend als zangeres van Krezip, maakt met Marcel van ‘You & I’ een spannend, sensueel liedje. Dan klinkt volgend nummer ‘Where we belong’ toch een stuk minder: de pompende housebeats van Fedde le Grand met wie Di-rect het nummer maakte, ontbreken vanavond en als deze vervangen worden door een primitieve four-to-the-floor drumbeat, klinkt het lang niet zo indrukwekkend als het origineel.

De voorlaatste gast van de avond is Guus Meeuwis, die als enige vanavond eigen nummers doet. Na een akoestisch ‘Het is een nacht’ met Spike op gitaar wordt Tim weer even teruggeroepen voor een gezamenlijk ‘Johnny’, waarna de volledige band met Guus ‘’t Dondert en ’t bliksemt’ speelt, publiekspolonaises incluis, wat vreemd aanvoelt bij een show van DI-RECT. Het is toch geen Vrienden van Amstel Live? Aan de andere kant laat het ook zien hoe groot DI-RECT tegenwoordig is geworden en hoeveel verschillende soorten mensen ze aanspreken.

Inmiddels is het al bijna 23 uur en kondigt de band zijn laatste nummer aan. Dennis van Leeuwen van Kane mag op ‘Electric submission’ nog even (nauwelijks merkbaar) gitaar komen spelen, waarbij alle gasten nog eens het podium op komen. Prima afsluiter, ware het niet dat een toegift vanavond natuurlijk onvermijdelijk is. Precies nadat de band het podium heeft verlaten breekt de hemel open en binnen mum van tijd verandert het strand van Scheveningen in een echte festivalmodderbak. Marcel en Spike komen terug, voeren samen het prachtige ‘All in vain’ op, waarbij de regen de sfeer nog aparter en intiemer maakt en hier en daar de tranen rijkelijk vloeien. Voor échte afsluiter ‘Young ones’ komt de gehele band nog eenmaal het podium op om met vlammen, confetti en de regen de avond een knallend einde te geven. Terwijl Marcel nog even Louis Armstrongs ‘What a wonderful world’ inzet druipt het publiek tevreden af. Het was een avond waar zowel band als fans nog heel lang tevreden op terug zullen kunnen kijken: de vele eenmalige gastoptredens (vooral die van Tim Akkerman) maakten het tot een zeer speciale avond waarvan DI-RECT mag hopen dat ze het over vijftien jaar nog eens over mag doen. Of hebben we hier het ontstaan van de Haagse variant van het jaarlijkse Bløf-feestje Concert at Sea gezien? (KK)