Het is vandaag aan Bombay om het programma in het Paard van Troje te openen. Dit blijkt nog een pittige klus, aangezien het nog redelijk rustig is om half 8. Misschien is dit dan ook de reden dat de show wat later wordt afgetrapt dan gepland. De halflege zaal en het relatief ingetogen publiek lijken wat misplaatst, maar blijken geen invloed te hebben op de energie en dynamiek van de band: de klanken van het ‘nieuwe Bombay Show Pig’ razen ongestoord door de zaal. De nieuwe, rauwere stijl heeft af en toe iets weg van The Black Keys. Bassist Gijs Loots bewijst een goede aanwinst te zijn en vult de rest ook aan op vocaal gebied. Het gaat er heftig aan toe op het podium, vooral tijdens de cover van “You keep me hangin’ on” van The Supremes. Hoewel dit zeker één van de hoogtepunten is, is het erg jammer dat de zang van Linda van Leeuwen de rest van de band zo overstemt. Ook zijn de flitsende lichteffecten redelijk storend: iemand met epilepsie zou gillend zijn weggerend. Desondanks is het een ijzersterk optreden dat smaakt naar meer. We blijven wachten op het album. (LM)
Sniester 2015 - De zaterdag
Echt blikskaters goed?
Zaterdag 30 mei 2015, op en rond de Grote Markt en het Paard van Troje startte de tweede tweede dag van Sniester. Geen regen vandaag, wel heel veel goede muziek! Op het podium stonden acts als Taymir, Woot, Vanderbuyst, Birth Of Joy en Kuenta i Tambu.
Grote Zaal Paard
Ergens in de middag loopt er op de Grote Markt een groepje jongens voorbij. Ze dragen skinny jeans, leren jasjes, en samen met de kapsels zou een toeschouwer die van een gokje houdt er geld op kunnen zetten dat dit een stel muzikanten betreft. Voor wat extra’s kan nog worden gewed dat ze muziek spelen die op de sixties is gebaseerd en tot de dag van vandaag door vele bands die er ook zo uitzien gespeeld wordt. Op het podium van de grote zaal van het Paard blijkt dat het eerste in ieder geval waar is. Het is namelijk Taymir uit Den Haag. Na afloop blijkt ook dat het tweede waar is. De band klinkt namelijk als vele andere bands wiens sound op de sixties gebaseerd is. Met dit geluid zijn ze net terug van een tournee door Europa die ze vanavond afsluiten op het Sniester festival. Dit doen ze vol enthousiasme, maar misschien is het een goed idee als ze de komende tijd gaan gebruiken om een wat meer eigen stijl te creeren. (MV)
Al bij de bekendmaking van de line-up werd Birth of Joy aangekondigd als hét hoogtepunt van Sniester 2015. Deze vuige Nederlandse seventies bluesrockband heeft nogal een reputatie wat live optredens betreft. Waarom de Grote Zaal van het Paard bij aanvang dus maar half vol staat, is een raadsel. Het lijkt de band niet te deren; vanaf de eerste noot laten de dikke orgel-, drum- en gitaarklanken het Paard broeien. Langzaamaan loopt de zaal steeds voller en de beleving van het publiek begint net zo intens te worden als die van de drie bandleden. Springen, met de haren schudden en genieten zullen we. Eén van de hoogtepunten is het bluesy ‘Motel money away’, dat van de oorspronkelijke tweeënhalve minuut wordt uitgerekt naar wat voelt als een kwartier. Het publiek is inmiddels extatisch en er vallen kreten als “moddervet hard!”. De zaal mag dan niet vol zijn, Birth of Joy bewijst dat ze met z’n drieën maar weinig nodig hebben om een ruimte te vullen. (EP)
Hoender & Hop
Hoewel The Womb pas begin mei zijn debuut uitbracht, is het geen nieuwe band: eerder deed het Haagse vijftal onder meer onder de naam Pop Up Animal Kids al geruime tijd zijn ronde in het Haagse popcircuit. In een bloedhete Hoender & Hop vormt de groovende psychedelische rock een welkome afwisseling op de overvloed aan indiepopbands die Sniester dit jaar telt. Door geluidproblemen begint het optreden zo'n 10 minuten later dan gepland. Zonde, als je daardoor maar een half uurtje overhoudt. De band klinkt best oké, met liedjes die op zich prima in elkaar zitten en een aardig nostalgisch geluid, maar het is helaas allemaal wat vlak. Nergens weet de band echt te verrassen of het optreden enigszins spannend te maken. Het zijn vooral de uitstekende, groovy drums en baslijntjes die de hoofdjes doen schudden en het waard maken om te blijven staan. En dat mag best gezegd worden, want dat is nog best een knappe prestatie in de slecht geventileerde Hoender & Hop, waar men inmiddels te maken heeft met zomerse temperaturen. The Womb vormt een prima tussendoortje, maar ook niet meer dan dat. (KK)
Kleine Zaal Paard
Het is een spannende dag voor de Haagse band Woot: vandaag staat de band voor het eerst sinds twee jaar weer op het podium. De kleine zaal van het Paard van Troje is goed gevuld met een verwachtingsvol publiek. De band gaat van start met enkele nieuwe nummers, die door de nieuwe bezetting en producer een andere sound hebben dan het oude werk. Vooral in het begin zijn de instrumenten echter slecht te horen: ze vallen een beetje in het niet bij de synthesizerkunsten die door producer Wieger Hoogendorp uit de kast zijn gehaald. Als er wat oud werk wordt gespeeld hoor je pas daadwerkelijk wat de band aan het doen is, en dan nog is de sound niet echt geweldig. Het gitaarspel van leadzanger Tobias Wolring lijkt zelfs een beetje overbodig door de overdaad aan elektronisch geluid. Alhoewel de mannen een goed sfeertje weten te creëren in de zaal en zichtbaar blij zijn om weer ‘back in business’ te zijn, zou een andere balans tussen instrumentaal en elektronisch helpen om de live shows wat afwisselender en spannender te maken. Al met heeft het aanstormende Woot veel potentie om na wat kleine verbeteringen klaar te zijn voor het grotere werk. Met deze ‘warming-up’ is er in ieder geval een goede impressie gegeven van wat er komen gaat. (LM)
De heren van Vanderbuyst zijn bezig met hun afscheidstournee, en vanavond doen ze voor de laatste keer Den Haag aan. Het recept is als vanouds: lange haren, lange solo’s en vuisten in de lucht. De traditionele hardrock gaat er bij het publiek in de kleine zaal van het Paard van Troje in als zoete koek. Zanger/bassist Jochem Jonkman zweept het publiek tussen de nummer door op met de nodige moshpits en waarschijnlijk de nodige nekpijn van het headbangen tot gevolg. Vele honderden shows hebben van de band een geoliede machine gemaakt. Dat in combinatie met het enthousiasme maakt dat het feit dat Jonkman niet de beste zanger is hem vergeven wordt. Nog eenmaal Welcome to the night, en in de toegift nog eenmaal Rock bottom en het is voorbij: de laatste keer dat deze sympathieke band op een Haags podium staat. (MV)
Een van de grotere acts op Sniester dit jaar is het Belgische Compact Disk Dummies. De twee broers Lennert en Janus Coorevits maken voor hun leeftijd (ze zijn pas 21 en 19) erg volwassen muziek: uiterst dansbare electropop vol kleine muzikale verrassinkjes. Je kunt je afvragen hoe live het optreden buiten de gitaar en zang nu precies is, want de rest van het geluid is allemaal digitaal of tot een bepaalde mate voorgeprogrammeerd. Daardoor klinkt Compact Disk Dummies echter ook live wel heel erg goed, en hoeven de jongens vrij weinig moeite te doen om het publiek in de kleine zaal van het Paard van Troje naar hun hand te zetten. Hoewel er dit jaar erg veel gelijksoortige acts op Sniester geprogrammeerd staan, steekt Compact Disk Dummies met kop en schouder boven de massa uit. Een goede afsluiter van de Sniester-zaterdag. (KK)
Zwarte Ruiter
De Sp aties is de eerste van drie bands met tamelijk originele bandnamen die vanavond het podium van de Zwarte Ruiter mogen betreden. Het punkrocktrio stond vroeger bekend als de Stiletto’s, maar met een switch naar Nederlandstalig kwam er ook een nieuwe naam. De band speelt hard, vol energie en enthousiasme, en is daarmee een prima manier om de tweede avond van Sniester te beginnen. Het is nog niet druk, maar dat lijkt de band niet te deren. Dat ze maar een half uur spelen in plaats van de aangekondigde drie kwartier is jammer, maar we zijn in ieder geval weer wakker. (MV)
Al in de eerste minuten van Orgaanklap hun show in de Zwarte Ruiter is goed af te lezen aan de gezichten van het publiek wie de band al eens eerder heeft gezien: de Orgaanklapmaagden staan stuk voor stuk met hun mond open van verbazing of hebben een brede grijns, terwijl de veteranen elke onzinnige tekst mee kunnen blèren. Want na Orgaanklap te hebben zien optreden, is het bijna onmogelijk de band níet tof te vinden. Zo ook vanavond. De Haarlemse rammelpunkband moet het live vooral hebben van zijn show (denk Kiss-achtige make-up, nepbloed, bijna naakte mannen en veel, heel veel confetti), maar ook de humoristische, Nederlandstalige songteksten kunnen in de Zwarte Ruiter op veel glimlachen rekenen. Nummers als ‘Lazer’ (‘je hebt een krantenwijk en het regent, helemaal kut’) en ‘I’m Fuck, Punk You’ (‘wat je zegt dat vind ik dom, heel veel geld is superstom’) zijn slechts enkele van de vele hoogtepuntjes in Orgaanklaps drie kwartier durende rariteitenkabinet. Ook de dj die buiten draait en wiens beats tussen Orgaanklaps nummers te horen zijn, wordt nog even toegesproken en krijgt ‘Ik ben een dj’ aan zich opgedragen: ‘jouw taak is plaatjes draaien, arrogante lul!’ De tweede toegift is zoals zanger Jeff Tropicana al van tevoren aangeeft inderdaad vrij slecht, maar ach, als we gitarist Jim Holland moeten geloven maakt dat al eigenlijk niet meer uit. Gewoon yolo. (KK)
De licht absurde bandnaam en songtitels als ‘Aanschouw de huizenhoge sprinkhaan’ beloven een melige show van Het Universumpje. Wat de band in de Zwarte Ruiter ten gehore brengt is echter dik in orde: moddervette, groovende stoner met de ene lekkere hook na de andere. Tussen de nummers door vertelt de woordvoerder (ja, de band heeft een woordvoerder) totaal irrelevante verhalen die weer leiden naar het volgende nummer. Zo is de link tussen het Rabobank logo en Groene bananen nog steeds niet helemaal duidelijk, maar het nog niet rijpe fruit klinkt als een klok. In verkeerde handen zou al deze absurditeit tot een flauwe bedoening kunnen leiden, maar gelukkig is de band daar te goed voor. Om in hun eigen woorden te spreken: het Universumpje is een band waar elk zichzelf respecterend mens fan van is. Op een festival waar originaliteit niet altijd de eerste prioriteit heeft, is het Universumpje een mooie en originele afsluiter van de zaterdag in de Zwarte Ruiter. (MV)
UNO
Enkele dagen voordat ze met Pokey LaFarge langs onder andere de grote zaal van Paradiso op tour gaan, mag Den Haag nog even genieten van Belle of Louisvilles deltablues. Vorig jaar begonnen als duo met Tess Vanderzwet en Mitch Rivers, maar inmiddels een dynamisch trio door de toevoeging van Stefan Wolfs op pedal steel. Die uitbreiding complementeert de southern country sound van de band perfect. Aangevuld met onder andere een nét geschreven nummer – spiekbriefje incluis – en enkele covers, maakt Belle of Louisville indruk met de meeslepende nummers van hun debuut EP. Tess en Mitch hebben beiden een groot bereik en een stem die zowel delicaat als robuust kan klinken, en hun samenzang laat niemand onberoerd. Naar verluid is Tess eigenlijk ziek, maar als Mitch niets had gezegd, was het werkelijk niemand opgevallen. Als het trio na een aantal zwaardere songs, afsluit met een opzwepende uitvoering van ‘John the Revelator’ en het zelfgeschreven ‘Merry go round’ staat heel Uno te dansen – of op z’n minst met de heupen te wiegen. (EP)
Terwijl de zon ondergaat neemt Camiel Meiresonne (Soul Sister Dance Revolution) ons met zijn soloproject Son Mieux mee op reis: zijn reis van zelfreflectie. Naar eigen zeggen schrijft hij zijn songs rond 7.00u ’s morgen, een bijzonder vroeg uur voor een muzikant. Maar van ons mag Camiel vaker zo tijdig opstaan – of zo laat thuiskomen. De nummers gaan diep, ver en soms heel hoog en Son Mieux zelf overigens ook. Camiels lyrics en gitaarspel krijgen een flinke lift van de drumpad, bas en tweede stem, maar het is vooral zijn ontembare passie die fascineert. De muziek stroomt overduidelijk door elke vezel van zijn lijf, het hem onmogelijk makend om stil te blijven staan. De buzz van het optreden trekt snel over de Grote Markt; Uno is afgeladen en bij de deur moeten mensen geweigerd worden. Spijtig dat ze het moeten missen, maar geen zorgen. Dat we van deze groep nog veel meer gaan horen is evident. Son Mieux grijpt je bij de strot om je pas na het laatste applaus weer los te laten. En je vindt het nog leuk ook. (EP)
Paardcafé
Altijd lastig als band, een avond openen. Halflege zalen, een publiek dat niet speciaal voor jou komt: niet iedere artiest kan er even goed mee omgaan. Atlantic Attraction weet echter als opener van in het Paardcafé vanavond gelijk een volle bak te trekken en gaat er zichtbaar vol voor, met een interessante drie kwartier tot gevolg. Met onder meer twee toetsenisten/programmeurs en een drummer met het ritmegevoel van een metronoom in de gelederen, speelt het Haagse viertal uitermate strak en lijkt het geluid wel bijna rechtstreeks van de plaat te komen. De af en toe tikje onzuivere leadzang verraadt dat dit niet zo is en geeft de band een mooi, extra live-randje. Atlantic Attraction experimenteert volop met geluid, zonder daarmee afbreuk te doen aan de catchiness van de liedjes. Vernieuwend, maar niet vreemd. De muziek kent twee kanten: dan weer vrolijk en dansbaar, dan weer duister en bezwerend. Dat werkt ook wel weer enigszins verwarrend: Atlantic Attraction staat hier dan wel op Sniester, maar qua sound zou het ook zomaar op een nachtelijk indie dance-event kunnen staan. Vanavond doet de band in het Paardcafé in ieder geval goede zaken en zowel fan als vroege cafébezoeker krijgt een prima optreden voorgeschoteld. (KK)
De Beuk (Grote Markt)
Terwijl de zomer om de hoek loert, beginnen vier Canadese mannen met bretels en hoeden aan hun allereerste gig in Nederland. Afgaande op de banjo, mandoline, gitaar en cello zou je onvervalste bluegrass verwachten, maar The Dead South verrast met een eigen sound. Combineer bluegrass met country, rock en een tikkeltje blues en je waant je op de barkruk van een saloon. Voor de luisteraar onbekend met dit genre, zijn de regelmatig van ritme wisselende nummers niet al te makkelijk. Dat resulteert in een wat stram publiek dat het optreden meer ziet als gezellig vermaak tijdens hun lunch in de zon. Pas halverwege komen de terrasgasten een beetje los en wanneer The Dead South een bluegrass versie van House of the Rising Sun inzet, klinkt het eerste enthousiaste applaus. Hoewel de muziek uitnodigt tot dansen, besluit de Grote Markt het deze zaterdag te houden bij een deinend hoofd of tikkende voet. De show mist humor waardoor de ingestudeerde ‘danspassen’ van de band wat flauw overkomen en er teveel afstand blijft tot het publiek. (EP)
Countryrocker Lydia Loveless betreedt om vier uur het podium op de Grote Markt. Vier hele verschillende muzikanten vergezellen haar, de bassist zou met zijn lange haren zomaar ook in een metal band kunnen zitten en de gitarist speelt rustig en gefocust op z’n slideguitar. Lydia Loveless laat in haar schattige, witte hippie jurkje maar met een rauwe stem ook twee hele verschillende kanten zien. Het lijkt een bij elkaar geraapt zooitje maar het zit strak in elkaar. Haar lakse manier van zingen doet vaak genoeg ook denken aan Courtney Barnett. (TB)
The Van Jets - Belgisch indie trots - gaat al jaren mee. In 2004 won de band de talentenjacht Humo’s Rock Rally en sinds 17 april 2015 is hun vierde album alweer uit. De opener van vanmiddag is ook het eerste nummer – met dezelfde naam – van het nieuwe album: ‘Welcome to Strange Paradise’. De mysterieuze en haast angstaanjagende sound zet meteen de toon voor de rest van het optreden. Dit is een band waar een goed deel van het publiek voor wil staan. Maar de muzikanten zelf zijn vandaag erg tam, er kan wel een peper in de reet gedouwd worden. Ballen laten ze niet zien en dat is zonde want de sound van de band is onwijs goed. De typische Belgische nonchalante manier van zingen en die aanstekelijke en mysterieuze vibe die je diep in je lichaam voelt. Ze kunnen het wel maar ze laten niet het achterste van hun tong zien. Toch krijgen ze het publiek goed mee, er wordt geklapt en de ‘oohs’ en ‘aahs’ worden uit volle borst meegezongen. Een aantal kennen zelfs alle teksten uit hun hoofd. Als het optreden bijna is afgelopen komt de band pas los. Zanger Johannes Verschaeve springt in zijn rode jack met bijpassende rode schoenen en sokken het publiek in en weet zo extra aandacht te trekken. Het is iets te laat maar een paar extra fans zullen ze aan dit optreden vast overgehouden hebben. (TB)
Als de maan al hoog aan de hemel staat, mag het Curaçaose Kuenta i Tambu de Grote Markt onveilig maken. De groep timmert inmiddels internationaal aan de weg, maar ons mooie Den Haag wordt vanavond toch op een zomerse show getrakteerd. Door afro-Caribische muziek en Europese dance te combineren heeft Kuenta i Tambu een volledig nieuwe sound gecreëerd, met als basis tambú drums, synthesizers en Papiamento teksten. De complexe ritmes blijken soms wat moeilijk bij te benen, maar de aanstekelijkheid van de muziek en de aanmoedigingen van zangeres Diamanta zorgen ervoor dat geen ziel in de omgeving, jong of oud, de voeten stil kan houden. Het complete publiek verandert pas echt compleet in een ontembare massa als er misbruik wordt gemaakt van het typisch Nederlandse karakter: iedereen die wild komt dansen op het podium krijgt een gratis cd. Kuenta i Tambu heeft ons bij dezen klaargestoomd voor een hete, zwoele zomer. (LM)
De presentator kondigt ze al aan als 'Best geklede band die ooit op Sniester heeft gestaan', en als Gaspard Royant het podium betreedt blijkt dat niets minder waar is. Wat verwacht je ook van Parijse mannen. Strak in pak, haren in een scheiding en Franse charmes. Het lijkt even alsof we terug zijn in de jaren ’70 – met een Philicorda – maar met een hedendaagse Parijse twist. Als de Franse band Phoenix uit de 70’s kwam, dan hadden ze geklonken als Gaspard Royant. Op het moment dat de band speelt, zit net iedereen te genieten van het diner. Gaspard Royant is dan ook goede eetmuziek, als de band die je op een romantisch diner zou inschakelen. Stelletjes dansen met elkaar en zelfs pure rockers staan vooraan zachtjes te headbangen op de muziek. “If you want to dance or make love with us, we like that”, zegt de zanger. Ondertussen loopt de gitarist rustig het publiek in om naast een vrouw te zitten en daar door te pingelen. De zanger gaat niet lang daarna ook het publiek in en krijgt met een paar kreten de hele Grote Markt gefocust op hem. Om daarna aan iedereen te vertellen: “Go buy my album, its fucking good!” (TB)