Tweede dag Sniester 2014 met veelzijdigheid, vibes en vuurwerk

Met The Deaf, Afterpartees, Tears & Marble, Jennah Bell en meer

Robin Stroop, Marleen Stoker en Hedske Vochteloo | Foto’s: Remie Stronks, Stephan Kaffa en Moos Wolfs ,

De Grote Markt dompelt zichzelf zaterdagmiddag 31 mei onder in zonnestralen, raggende gitaren en Caraïbische vibes. Met reggae feestmachine Orange Grove als starter op Mississippi, maakt het volle terras zich weer op voor een tweede en vooral bomvolle Sniester dag.

Op de kleine kofferbakmarkt langs de looproute van de Grote Markt naar ‘t Paard huist een waar pareltje tussen alle “van de  vrachtwagen gevallen” spullen. De bakfiets van Espresso Records is afgeladen met één van de mooiste vinylcollecties die je zomaar in het wild tegen kan komen.
 
Tweede act Anthonys Putsch laat zien dat een Groningse familieband het ver kan schoppen, al is het maar tot de Haagse Grote Markt. Frontman Theun zingt songs over alledaagse en niet zo bijster interessante onderwerpen als vergeten verjaardagen en koude voeten, maar weet dit onder een laagje pop leuk te verpakken. Hierin wordt hij bijgestaan door Anthonys poezen, ofwel zijn twee zussen, die aan de prijsstickers te zien als gloednieuw gelaarsde katten het geheel completeren met de nodige backup vocals en bliepjes en bloepjes. 
 

Waar er op vrijdag nog een dj-booth in een Vespa stond, is er plaatsgemaakt voor gatenvuller en sfeermaker Remmington aka Remmington Junior Sound System Extravaganza. Remmington rijgt de acts met net iets te weinig volume doch een flinke dosis reggae en ska op de Grote Markt bij elkaar vanuit een DJ-bug. 

De vijf jonge gasten uit het zuiden van Afterpartees bouwen de Mississippi stage binnen zes minuten om. Ze waren enigszins verdwaald in Den Haag dus er wordt tempo gemaakt. En even snel als ze het podium hebben opgebouwd, staan ze al te springen op het podium. Helaas is het publiek over het algemeen nog te tam van het zonnetje om een dansje te wagen. Zo deelt Afterpartees aan de Grote Markt ‘prijs voor het beste terras waar we ooit voor hebben gespeeld’ uit. Qua muziek doet de band denken aan The Strokes. De gitaarriffjes en manier van zingen klinken daarom bekend in de oren. Is het nieuw? Nee. Is het leuk? Ja! Het is fris, zomers en brutaal, en dat past bij Sniester. Eerder stonden ze bij The Great Escape in Engeland, en in Nederland staan ze dit jaar op het programma van onder andere Pinkpop en De Wereld Draait Buiten. (MS)

Op de kleine zolderkamer van de Boterwaag daagt Fima MES de toeschouwers uit met een teaser van ‘Trippers’, geïnspireerd op de neon gekleurde pulpfilm Spring Breakers. Hoewel het niet langer duurde dan de lengte van de hotpants van de actrices, zorgen de korte broekies, met wodka gevulde waterpistolen, bellenblaas en uitspraken als “fuck die saaie kontgezichten!”, voor een leuke afwisseling op de rest van het programma.

Bella Hay en producer Cris Kuhlen doken vorig jaar ineens samen op in de Haagse muziekscene onder de naam Tears & Marble. Toen vielen ze op door hun cover van ‘What is love’ van Haddaway, die ze in een totaal ander jasje hadden gestoken. Het duo opent de avond in de SuperMarkt. Tears & Marble licht vanavond een tipje van de sluier; de nieuwe EP brengt het tweetal op 4 juli uit. Wat kun je verwachten? Melancholische, zachte tonen op een achtergrond van strakke beats. Hun muziek is kunst, als een schilderij: en laagje van het ene, erbovenop een laagje van het andere. Kuhlen’s enthousiasme druipt ervan af. Zijn hele lijf beweegt mee op zijn samples die hij erin knalt, terwijl de zangeres zich focust op de vocals. Knap is vooral dat Hay haar stem zo goed onder controle heeft. (MS)

De grote zaal van het Paard staat deze zaterdagavond in het teken van scheurende gitaren. Dat bewijst de Belgische band The Sore Losers, terwijl zij hier het spits afbijt. Terwijl het publiek langzaam binnendruppelt wordt het omver geblazen door een muur van gitaargeweld. De vierkoppige band, bestaande uit zanger en gitarist Jan Straetmans, gitarist Cedric Maes, basgitarist Kevin Maenen en drummer Alessio Di Turi, maakt snoeiharde rock met een vleugje blues en country. Als het publiek al niet onder de indruk was van de vele gitaar- en drumsolo’s die de heren ten gehore brengen, dan moet de lichtshow dat zeker voor elkaar krijgen. De in 2009 opgerichte rockband heeft al een paar successen op haar naam staan. Zo werd ze in 2010 tweede tijdens de Humo’s Rock Rally, de grootste wedstrijd voor aanstormend muzikaal talent van België en werd het nieuwe album ‘Roslyn’ opgenomen in dezelfde Zweedse studio’s in Göteborg waar Jimmy Page Led Zeppelin’s ‘Coda’ produceerde. Maar weer even terug naar grote zaal van het Paard. De muziek die de band maakt, vind je mooi of niet. Er zit niets tussenin. Toch staat het als een huis, is het rauw en onvervalst en blaast het je bovendien uit je sokken. En is dat niet wat goede traditionele rock zou moeten doen? (HV)

Zo heb je het Paardcafé nog nooit hebt meegemaakt. Het is muisstil. Ze lijkt onschuldig, maar brengt heel wat teweeg. Jennah Bell komt met een nieuw geluid wat het beste te omschrijven valt als minimalistische soulmuziek. Ze is op solotour en wat doet ze dat goed. Ze pakt de zaal in met enkel een elektrische gitaar en haar prachtige stem. Aan het eind van iedere zin die ze ten gehore brengt, klinkt een zachte vibrato. Zo draagt ze de emotie in haar liedjes over op het publiek. Ze is nog maar 23 lentes jong en heeft nu al een herkenbaar geluid. In 2011 debuteerde de Amerikaanse met haar EP ‘Early Bird’, een plaatje met vijf nummers waarmee ze internationaal succes boekt. Een van haar nieuwe liedjes die ze ten gehore brengt (‘Chapter 3: the hatchet’) laat niet alleen talent zien, maar ook een rooskleurige toekomst voor deze jonge singer-songwriter. (MS)

Het zomerse Sniester gevoel brengt ladingen gezellige en mooie mensen op de been. Zo ook de man die uit eerbetoon een kip in zijn haar op het achterhoofd had laten scheren. “Mijn vriendin en ik hebben elkaar voor het eerst gekust achter een kippenschuur. Eenenveertig jaar later hebben we elkaar weer gevonden via een datingsite.” 

Het mooie vijfkoppige monster Brother & Bones met een totaal eigen geluid binnen het brede indierock genre en catchy dubbele percussie is in goed gezelschap van de laatste zonnestralen op de Grote Markt. Ondertussen maakt SuperMarkt zich op voor het feest dat Playground Zer0 heet. Na een aantal tracks schaart een groep mannen zich vooraan de dansvloer, gekleed in het totale assortiment van een feestwinkel en één met het bord “Kiss me, I’m getting married” om zijn nek en gaan de laatste weifelaars ook los. Flarden van muziek uit je jeugd, beats die zich in je zenuwen nestelen en een dj-set waarmee je een raketmissie naar een ander sterrenstelsel kunt lanceren, zorgen voor een bomvol en dansende SuperMarkt. Playground Zer0 is het vuurwerk waar men op zat te wachten! (RS)

De grote zaal van het Paard staat al vroeg vol. De toeschouwers zullen wellicht nieuwsgierig zijn naar het nieuwe materiaal van de Haagse band Hallo Venray. En de menigte wordt beloond. De Hagenezen spelen behoorlijk wat nummers van hun alom geroemde nieuwe album ‘Show’. Het dertiende album staat vol met dansbare, groovende rocknummers, zoals ‘Simple’, maar de afwisseling met dromerige liedjes als ‘Daybreak’, maakt de plaat erg verrassend en alles behalve eentonig. Dezelfde afwisseling die de band heeft weten te creëren op het nieuwe album, past hij toe tijdens het optreden. Terwijl sommige psychedelisch nummers je bijna in een trance brengen, zorgen de dromerige liedjes voor rust in het geheel. Wanneer het nieuwe nummer ‘Two feet’ door de zaal schalt, swingt de zaal er op los. De catchy gitaarriff zweept het publiek op. Drummer Henk Jonkers is een lust voor het oog. Als een beest slingert hij zijn drumpartijen de zaal in. Maar ook Henk Koorn weet het publiek in zijn ban te krijgen. De avond staat in het teken van swingen en rocken op de nieuwe juweeltjes en gouwe ouwe. (HV)

Judy Blank trapt af met een intiem nummer op de gitaar. Met het liedje krijgt zelfs de grootste kletskous achterin het Paardcafé stil. Ze bracht ‘Ten years old’ eerder ten gehore op het podium van North Sea Jazz. De Gelderse zangeres schitterde in seizoen twee van Giel Beelen’s programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland en won in aflevering zeven een optreden op het bekende Nederlandse jazzfestival. De Amerikaanse Seasick Steve, met wie ze een aantal nummers speelde, was zo onder de in druk dat hij een ode aan haar bracht. De zangeres uit Aalst kruipt na haar eerste nummer achter haar vertrouwde kompaan; de piano. Ze trakteert de zaal op materiaal van haar nieuwe album, dat ze 12 juli zal presenteren op North Sea Jazz. De liedjes zijn zacht en teder. Het is verrassend hoe Judy ze zo klein kan houden, terwijl ze er tegelijkertijd ook af en toe krachtige uithalen doorheen gooit. Haar warme, jazzy stem maakt dat de liedjes niet gewoon zomaar klinken als standaard liefdesliedjes. Ze verheft ze naar jazzy ballads met een flinke portie soul. De eerste liedjes is de zaal stil. Maar het toenemende rumoer in het Paardcafé geeft wel aan dat de zangeres nog iets meer spanning in het optreden had kunnen leggen. (HV)

Verrassing van de avond is het vier man sterke The Benelux in SuperMarkt. Knoppentovenaar Milan completeert als een levende samplemachine het al fantastische geluid van frontman Jaap, die als een geweldenaar met zijn karakteristieke stemgeluid elk hart in de SuperMarkt veroverd en zorgt voor een kolkende dansende menigte. Geen fan van deze band worden is geen optie. (RS)

Spike beloofde dat het dak er af zou gaan en het ging er af. The Deaf doet deze zaterdagavond waar ze goed in is: een feestje bouwen. Al tijdens de soundcheck grapt en grolt Spike er op los. De dan al onrustige grote zaal van het Paard gaat los wanneer de Hagenezen hun eerste nummer spelen. Vanaf het eerste liedje spat de energie al van het podium. Spike draait om zijn as op zijn witte retro schoenen terwijl hij een gitaarsolo ten gehore brengt. Na een paar nummers valt er opeens doodse stilte. De band neemt het joelende applaus in ontvangst en zweept de zaal nog meer op met een nieuw nummer. Het bluesy liedje, met nog steeds dezelfde hint van punkrock als waar we ze zo goed van kennen, komt pas echt goed over wanneer toetsenist Mau zijn nieuwe instrument erbij pakt. De fans nemen de noten van de mondharmonica enthousiast in ontvangst door nog wilder door elkaar te springen. In het midden van de zaal is nu een flinke pit ontstaan. Spike neemt af en toe een rustmomentje. Zo begroet hij zijn zus en draagt een nummer aan haar op. “Ze is net een paradijsvogel. Ik hoor haar helemaal hier gillen.” Hij draagt ‘He’s my man’ aan haar op. De rest van het optreden blijft de band lekker ouderwets doorraggen. “Willen jullie een rustig nummer?”, schreeuwt Spike de menigte toe. “Die hebben we niet!” De nieuwkomers worden net zo goed ontvangen als de gouden oude. Wanneer ‘Go lose yourself’ door de zaal schalt, doet het publiek precies wat het nummer beveelt. (HV)

Als je nog geen gehoorbeschadiging had, heb je die vanaf nu wel. ¡Pendejo! gaat er snoeihard in. De formatie is gesticht door twee neven die beiden hun roots hebben in Zuid-Amerika. Dat is te horen ook - de zanger speelt trompet wanneer hij de microfoon niet aan het verorberen is, en dat geeft deze band haar unieke sound. Zoals de bandnaam al doet vermoeden zijn de lyrics in het Spaans. Leuk om te weten is dat Herman Brusselmans in een van de videoclips van de formatie speelt, naar eigen zegge van de band is hij een grote bron van inspiratie voor hen. Al met al een goede afsluiter van de avond in de Zwarte Ruiter. Ter illustratie: headbangende behaarde mannen, een goed gevuld café en bier over de vloer. Minpuntje is wel dat het voor het ongeoefende oor wat eentonig is, maar de performance op het podium voorkomt verveling. (MS)
 
Een tweede en spetterende Sniesterdag sluit af met een uitgelaten, stampvolle, zwetende SuperMarkt waar iedereen hun ‘80 en ‘90 moves lekker uit de kast kan halen. Wat een dag!