Het kan ook eigenlijk niet misgaan. Een line-up met louter publieksfavorieten, droog weer en de bekende Parkpopinfrastructuur. Het moet raar lopen wil hier geen publiek op afkomen. Qua programmering is Night at the Park een soort Parkpopclassics, met louter acts die al eerder op grote broer Parkpop stonden: De Kraaien (2013), Van Dik Hout (1996), De Staat (2009), Golden Earring (1989 en 1995) en Madness (1986). Ook het typerende Parkpopsfeertje hangt alvast in het Zuiderpark: struikelend over bezoekers baan je je een weg naar de festivalmarkt, de eettentjes en de ranzige toilethokjes. De twee grootste verschillen zijn dat er maar één podium in gebruik is en dat er entree betaald moet worden.
Night at the Park mooie opwarmer voor Parkpop
Geslaagde eerste editie brengt Den Haag alvast in de stemming voor jaarlijks hoogtepunt van het festivalseizoen
Als zaterdag 28 juni rond 23.00 uur de schemering overgaat in de nacht en de Britse skaband Madness haar laatste noten uitblaast, kan Den Haag terugkijken op een geslaagde eerste editie van Night at the Park. Naar verluid trok het evenement met een solide publieksprogrammering, waaronder de 'eigen’ Haagse Golden Earring, 15.000 bezoekers.
Gezonder businessmodel
Het is geen geheim dan de economische situatie in festivalland ronduit zorgwekkend is. Veel bekende popfestivals hebben te maken met teruglopende budgetten, zowel voor programmering als van bezoekers. Bands vragen hogere gages om toch nog íets aan hun muziek te verdienen en sponsoren tasten niet meer zo makkelijk diep in de buidel. Festivals zoeken naar nieuwe invalshoeken of trekken noodgedwongen de stekker eruit. Van dit laatste in bij Parkpop geen sprake, maar dat het moeilijker is geworden het hoofd boven water te houden is duidelijk.
Dit is één van de redenen om de dag voor Parkpop met een betaald evenement op de proppen te komen. In de vrijdageditie van Metro licht Guus Dutrieux, directeur van Ducos, de organisatie achter Parkpop, een tipje van de sluier op: "Er was iets nodig om het businessmodel van Parkpop gezonder te maken. Zo kwamen we op een betaald evenement een dag eerder. De infrastructuur is er toch al. Een tweede reden: de gemeente Den Haag vraagt al jaren hoe we Parkpop kunnen inzetten voor verblijfstoerisme. Parkpopbezoekers gaan meteen weer weg, nu heb je weekendgangers. Die twee redenen kunnen op den duur tot extra inkomsten leiden en zo kan Parkpop weer groeien qua programmering.”
Slappe frieten
Een slimme zet, zo blijkt zaterdagavond. Al is er een 'maar’. Een entreebewijs voor Night at the Park kost € 32,50 (vroege vogel kaartjes € 25,00). Afgelopen weken zijn er in de media veel vrijkaarten weggegeven en bij de dagkassa is het 's middags bijzonder rustig. Een aantal passanten denkt dat ze naar Parkpop gaan en dat de entree gratis is. Voordat ze de kans krijgen zich om te draaien krijgen ze gratis kaartjes in hun handen gedrukt van een aantal mensen die 'kaarten over heeft’. Het PR-offensief levert al met al een goed gevulde noordoost kant van de Parkpopweide op, maar de inkomsten komen duidelijk niet alleen van de kaartverkoop. De 'maar’ van Night at the Park is dat de catering beduidend duurder is dan voorgaande jaren.
De tijd dat je gratis met je zakje brood en pakje melk op het festivalterrein gaat zitten is al lang voorbij en bezoekers spenderen graag wat geld aan catering. Maar bij Night at the Park (en Parkpop) is het echt te gortig: € 2,75 voor een bekertje cola of biertje is al veel, maar € 4,25 voor een puntzakje lauwe, slappe friet of een klef broodje kroket kan echt niet. De horeca op Kijkduin zou zich bij een dergelijke prijs/kwaliteitsverhouding ernstig achter de oren krabben. Er wordt dan ook flink geklaagd op het veld: "Als ik op Scheveningen een bacootje drink ben ik € 4,25 kwijt en dan ben ik nog snel dronken ook. Dit slaat echt nergens op!”, horen we een jongen zeggen. "Dat wordt morgen extra pinnen”, voegt zijn maat er met een grap aan toe. Hogere cateringprijzen lijken niet de juiste manier om extra geld in het laatje te brengen, waarbij de vraag nog is hoeveel hiervan daadwerkelijk in de Parkpopkas terecht komt, of bij vaste festivalcateraar Ron Koebrugge blijft hangen.
Muziek!
Maar we komen voor de muziek en gelukkig is het weer perfect: het blijft de hele dag droog en het is niet zo warm dat we constant hoeven te blijven drinken.
Bij De Kraaien en Van Dik Hout is het veld nauwelijks tot de helft gevuld. De Kraaien beginnen zelfs een kwartiertje later om het publiek wat aan komt wandelen de kans te geven het optreden nog mee te pakken. Zoals gebruikelijk levert het drietal gesnavelde Hagenezen, aangevuld met de nodige entourage, een knallende show af met veel publieksfavorieten. De leggende gelden-biljetten vliegen over het veld en de ronduit sferische bijdrage van de Ekstertjes ontbreekt ook vanmiddag niet. Eigenlijk bizar dat de act al jarenlang draait op twee singles, want waar blijft dat album nou toch? Er worden twee nieuwe nummers gedaan vanmiddag, waaronder 'Laat mij maar rollen’, wat in het verlengde van 'Ik vind je lekker’ ligt. Bereid je maar vast voor op het veelvuldig meeblèren van het woord 'tankstation’ bij een toekomstig Kraaienoptreden. Alleen kraai Neurbert staat er een beetje sip bij vandaag. Vogelgriepje? Bij de handtekeningen- en op-de-foto-met-de-Kraaien-sessie na het optreden wordt hij node gemist.
Ook bij Van Dik Hout draait het om de hitsingles ('Alles of Niets’, 'Stil in Mij’, 'Zij Maakt het Verschil’), die dan ook uit volle borst door de eerste rijen worden meegezongen. Het veld stroomt langzaam vol en wie niet beter weet denkt dat het alvast zondag is. Bezoekers struinen de kraampjes af, schaffen oordopjes aan en halen een hand vol cateringmuntjes. Het is opvallend druk op het VIP-terras midden op het veld en de VIP-tribune aan de zijkant.
Pas bij het solide optreden van De Staat staat ook het veld goed vol. Zanger Torre Florim en zijn mannen liggen van de acts van vandaag muzikaal gezien het minst makkelijk in het gehoor, maar de band levert wel een ijzersterk optreden af. De originele hooks en breaks maken De Staat een van de meest originele bands van het Nederlandse clubcircuit, waarbij sommige details in het massale karakter van een festivalshow verloren gaan voor wie niet vooraan staat. Van 'Sweatshop’, al vroeg in de set, via een cover van Jason Derulo’s 'Talk dirty’ tot afsluiter 'Witch doctor’ speelt De Staat op hoog niveau, waarbij in de vorm van 'Make way for the Passenger’ zelfs daar bovenop nog een hoogtepuntje wordt bereikt.
Pinkpop mag dan dit jaar de Rolling Stones hebben gehad, wij hebben Golden Earring! Bij het viertal Gerritsen, Kooijmans, Hay - zonder zonnebril - en Zuiderwijk gaat het publiek pas goed los. Iemand merkt op dat de saxofonist van Madness per ongeluk al op het podium staat, maar het is Bertus Borgers die als speciale gast is meegekomen. Uiteraard komen alle livefavorieten voorbij, van 'Twilight zone’ tot 'Long blond animal’ in de toegift, maar ook twee nummers van het meest recente album 'Tits 'n’ Ass’ ('Identical’ en 'Stil got the keys to my first Cadillac’) staan op de setlist. Er is het bas-intermezzo van Rinus, de onvermijdelijke drumsolo van Cesar, de gilletjes van George en alles wat je verder van Barry mag verwachten. Met recht een Haags feestje en de Earring kan natuurlijk niets verkeerd doen op eigen grondgebied.
Rocksteady beat
Als tot slot Madness, de enige buitenlandse act op Night at the Park, het podium betreedt is het feest compleet. De band kan het af zonder schreeuwerige aankondiging, want wie kent niet de openingszinnen van ‚One Step Beyond’ waar de band altijd mee begint? ‚Hey you, don’t watch that, watch this! This is the heavy heavy monster sound!’. Wat volgt is een aaneenschakeling van hits: 'Embarrassment’, 'House of Fun’, 'Baggy Trousers’, 'It Must be Love’, 'Our House’... alles komt voorbij. De tienkoppige band speelt strak, zit strak in het pak, houdt zich strak aan het Madnessconcept en heeft er overduidelijk minstens zoveel zin als als het publiek.
Een waardige afsluiter voor de eerste editie van Night at the Park. Den Haag is klaar voor een overvolle dag Parkpop, inclusief ingelaste voetbalwedstrijd.