De grote groene deur die toegang biedt tot de nieuwe Leidse poptempel wordt nog afgelakt en ook achter de deur is er een hoop bedrijvigheid. “Nog drie weken, twee dagen en drie-en-een-half uur tot we open gaan, somt Milou lachend op. “Maar we zijn helemaal niet zenuwachtig hoor. Daarvoor hebben we het veel te druk. We zijn hier zo’n honderd uur per dag aan de slag”, vult Bart (37) aan.
Gebr. de Nobel: De sfeer van het oude LVC met het kaliber van een professionele poptempel (2)
Productieleider Laan: “Eindelijk kunnen we artiesten als Blaudzun naar Leiden halen.”
Uit de as van het Leidse poppodium LVC verrijst het nieuwe Gebr. de Nobel. In dit tweede deel van een drieluik dat 3voor12 Den Haag in aanloop naar de opening van het podium daarover maakt, stellen we je voor aan productieleider Milou Laan (24) en hoofdtechnicus Bart van der Smissen (37) en lichten we een tipje van de sluier van de verbouwing van het pand op.
Op het eerste gezicht ziet het gebouw van het poppodium er uit als vroeger. Het oude negentiende-eeuwse fabriekspand van Gebroeders de Nobel sluit naadloos aan bij het rijtje zeventiende-eeuwse huisjes in de Marktsteeg. Het lijkt alsof je terug bent in de tijd toen hier nog volop in lompen en oude metalen werd gehandeld, maar schijn bedriegt. Want wie door de grote groene deur naar binnen loopt, betreedt een moderne hedendaagse poptempel. Met de charme van vroeger, dat wel. Hoge muren met de oorspronkelijke bakstenen sieren de centrale ruimte van het gebouw. Het gebruik van staal en hout geeft het geheel een modern, bijna Scandinavisch tintje. De olijfgroenen en okergele wanden maken het geheel tot een warm geheel. Een grote garderobe scheidt de centrale hal van de kleinere entree naar de kleine zaal.
Wanneer we door het nieuwe pand lopen glimmen Milou en Bart van trots. De uit Oude Wetering afkomstige Milou begon haar carrière bij poppodium Splotsz in Roelofarendsveen. Hagenees Bart bediende vanaf 1996 de knoppen in het oude LVC en is na een korte uitstap naar het Paard weer terug in Leiden. Wanneer we langs de technische ruimte lopen, wijst Bart naar een gigantische lichttafel. “Dat is Grandma. Zo noemen we de tafel. Het is ons paradepaardje. Vroeger hadden we een Pearl. Een prima machine, eentje waar heel Nederland het op geleerd heeft, maar deze nieuwe lichttafel heeft echt alles in huis.” Gebr. De Nobel heeft als ambitie een kweekvijver te zijn voor muzikaal talent. Daarvoor is de kleine zaal uitermate geschikt, maar Bart en Milou benadrukken dat ook ander talent een plekje verdient binnen de nieuwe organisatie. “We willen ook aandacht besteden aan licht-en geluidsmensen. “Er zijn al mensen uit het oude LVC die nu achter de knoppen staan bij bijvoorbeeld Handsome Poets. We willen heel graag een broedplaats blijven voor dit jonge talent.”
Die filosofie is ook doorgevoerd in het vrijwilligersbeleid, want hoe is het de organisatie van het LVC gelukt om de 175 oude vrijwilligers anderhalf jaar lang te blijven betrekken bij het poppodium? “We hebben om de twee weken bieravonden georganiseerd op de oude zolder van LVC. Iedere vrijwilliger kon een introduce meenemen. Dat was altijd erg gezellig. Er werd gepraat over muziek, maar ook spelletjes gespeeld. Het gaf een soort familiegevoel”, vertelt Bart. Het vrijwilligersbestand is dus vrijwel gelijk gebleven binnen de nieuwe organisatie. “En dat is maar goed ook, want we draaien nu met zo’n veertien man per avond”, zegt Milou.
Wanneer we de grote zaal inlopen, waan je je in een grote poptempel, elders in het land. “En toch hebben de architecten de sfeer van het oude LVC weten te behouden”, vertelt Bart. In deze zaal betekent het dat de grote hoeveelheid hout die Ector Hoogstad architecten heeft gebruikt het geheel vrij knus doet ogen. En dat terwijl hij berekend is op 750 man. Verder heb je als bezoeker prima zicht op het podium. “Zelfs op het balkon zal je nooit tegen een achterhoofd aankijken, vanwege de verhogingen”, zegt Milou. Met de rokers is ook rekening gehouden. De massieve deur naar de rokersruimte heeft een chique slangenleer printje en de ruimte oogt niet als donker hol. Een grote glazen wand biedt zicht op het podium, zodat je, als je wilt voldoen aan je verslaving, niks hoeft te missen van het optreden.
Ook het laadplateau is voorzien van alle moderne gemakken. “Vroeger moesten alle artiesten via de voordeur. Dat betekende dus dat na het optreden alle spullen door het publiek heen moesten. We konden grotere artiesten dan ook niet programmeren. Nu kunnen we Blaudzun makkelijk in- en uitladen. Voor het oude LVC hebben dat soort artiesten tegenwoordig een te groot licht- en geluidsentourage”, aldus Milou.
Nog een vooruitgang zijn de kleedkamers, waarvan degene op de eerste verdieping de parel is. Artiesten kunnen zich hier omkleden met uitzicht op molen De Valk. “En we hebben zowel een mannen- als een vrouwendouche. Met warm water”, grinnikt Milou. “In het oude pand hadden we maar één douche. Die bevond zich onder het podium en had alleen maar koud water.” In de kleedkamers zit nog een technisch hoogstandje. Ze zijn voorzien van een speciaal backstage speakersysteem waarmee de artiesten opgeroepen kunnen worden. Wat echter vooral opvalt is de huiselijke sfeer. De artiesteningang zit aan de voorkant van het pand. Het is een gewone voordeur in een wevershuisje. De muzikanten komen via deze oude houten voordeur terecht in een stenen halletje dat toegang biedt tot de kleedkamers en een hal die naar de artiesten-lounge leidt. “We hebben een keuken en genoeg ruimte voor een grote tafel, zodat de artiesten met z’n allen kunnen eten”, zegt Bart. En in het midden van de keuken is een binnentuin gecreëerd. “Ik zie ze hier van de zomer al BBQ‘en” , grapt Bart.
Tot slot wijzen de twee enthousiastelingen nog op de teruggebrachte LVC details. Zo heeft de architect panelen aangebracht waarop posters kunnen hangen. “We hadden in het oude LVC veel posters aan de muur. Maar dan ook echt overal en gewoon in de muur geramd met spijkers. Dit systeem is iets meer hufterproof en netter, maar het maakt het niet minder LVC”, sluit Milou af.