Ed Struijlaart over zijn tweede album ‘Closer Than Skin’

“Hiermee is mijn droom van vijf jaar geleden uitgekomen”

Willemijn de Koning ,

Na anderhalf jaar schrijven, produceren en opnemen, ligt ‘ie dan eindelijk in de winkel: ‘Closer Than Skin’, het tweede album van Ed Struijlaart. Vorige week kwam het schijfje van de Hagenaar binnen op de nummer 19 in de Album Top 100.

‘Closer Than Skin’ is andere koek dan zijn eerste ‘Head, Heart and Hands’, legt Ed Struijlaart uit in café de Boterwaag. “Mijn vorige plaat was meer een bandplaat. Deze plaat wilde ik samen met een producer maken, niet met een band. Daarom is dit album wat alternatiever, gelaagd en geproduceerd. Maar in essentie zijn het kleine liedjes.” En die kleine liedjes zijn behoorlijk persoonlijk. Niet dat dat iets nieuws is voor de singer-songwriter. “Ik kan niet anders dan schrijven over dingen waar ik echt van wakker lig. Ik gebruik het schrijven vaak ook als uitlaatklep.” Hij corrigeert zichzelf snel. “Nou ja, vaak komt zo’n liedje ook onbewust hoor. Dan ben ik gewoon aan het spelen en voor me uit aan het zingen, en dan gebeurt het: dan heb ik er één.” Na dat bepalende moment, begint het werken pas echt. “Dan moet je gaan schaven aan het liedje. Het is echt waar wat ze zeggen: vijf procent is inspiratie en de rest is transpiratie.”

Dat schaven doet hij door goed naar zichzelf te luisteren. “Als ik mijn liedjes schrijf, luister ik in de auto steeds de demo’s en bedenk ik welke richting ik met zo’n nummer op wil. Ook heb ik toen bepaald welke liedjes uiteindelijk op het album komen; ik had twintig à dertig nummers waar ik uit moest kiezen. Ik heb bedacht welke nummers echt vertellen hoe ik me voel en welke bij elkaar passen. Op basis daarvan heb ik een keuze gemaakt. Daarna moest ik nog bedenken in welke volgorde de liedjes op de plaat zouden komen; daar ben je ook nog weken mee bezig.” Dat mensen tegenwoordig minder albums, maar vaker losse nummers luisteren, maakte het werk er niet makkelijker op. “Daarom heb ik juist geprobeerd mensen de plaat in te trekken met bepaalde liedjes. Zo ben ik begonnen met ‘Never’, want dat was de eerste single van mijn album. Als mensen dat horen, herkennen ze het van de radio en blijven ze luisteren.”
 
Na al dat harde werken, moest hij zijn nummers daadwerkelijk opnemen. Dat deed hij in Londen, waar zijn producer Carey Willetts een studio heeft. “We hadden een bepaalde periode waarin we het op moesten nemen. Dat was voor mij wel fijn, want dan wist ik dat het album in die periode af moest. Daarna kon er niets meer veranderd worden.” Snel vult hij zichzelf aan. “Tenzij ik me er na een tijd echt aan ging storen natuurlijk, maar dat was gelukkig niet zo. Toen ik in het vliegtuig naar huis zat, voelde het goed. Ik ben echt blij met de plaat. Na een half jaar zal ik wel weer dingen gaan horen waarvan ik denk dat dat anders kan, maar dat is alleen maar goed. Ik denk dat dat een teken is dat je vooruit wilt.” 
 

‘Closer Than Skin’ heeft zijn titel niet te danken aan het gelijknamige nummer, maar aan het nummer ‘House on fire’, licht hij toe. “Ik vond die tekst “closer than skin” zo treffend en mooi, dus besloot ik het album zo te noemen. Maar Op de laatste dag in de studio beseften we echter dat nog geen liedje hadden dat de naam droeg van het album. Dus probeerde ik wat met een oud orgeltje in de studio en een half uur later was het nummer af.” Een lievelingsnummer op zijn album heeft Ed eigenlijk niet. “Het ene moment hecht ik me aan het ene nummer, en het andere moment aan een ander nummer.” Op dit moment is ‘Heart of stone’ zijn favoriet. “Eigenlijk heb ik dit nummer niet eens voor mezelf geschreven. Er werd me - samen met andere artiesten - gevraagd om een liedje te schrijven voor Sandra van Nieuwsland. Toen het af was, vond ik het zo’n speciaal sfeertje hebben dat ik het niet wilde afstaan. Nu is het één van mijn favorieten.”

In een speciale ‘Track by Track’ versie van het album, alleen te horen op Spotify, vertelt hij voor elk nummer een verhaal of anekdote om de track toe te lichten. “Een uitleg bij het nummer versterkt vaak de tekst, daarom heb ik dat gedaan. Ik vond het superleuk om te doen en krijg er ook hele leuke reacties op.” Toch vertellen deze verhalen en anekdotes minder over het nummer dan wij denken. “Mensen denken dat ik de liedjes uitleg, maar vaak schets ik alleen een beeld met een gevoel erbij. Zo kan iedereen erbij bedenken wat hij of zij erbij wilt bedenken.” En dat is niet altijd wat Ed in gedachte heeft, als hij het nummer schrijft. “Soms komen mensen naar me toe en vertellen me dat ze zich in het nummer kunnen vinden en dan beschrijven ze een situatie waar ze op dat moment in zitten, maar soms is dat een geheel andere dan waar ik in zat toen ik het liedje schreef.” Het enige nummer waarbij hij vooraf niets vertelt, is ‘Heart of Stone’. “Daarvan is de tekst zo poëtisch en beeldend, dat ik vind dat de luisteraar daar zelf een beeld bij moet vormen. Als ik dat uit zou leggen, zou dat hetzelfde zijn als een verfilming van een boek; dat valt ook altijd tegen.” 
 
Het album ligt nu bijna drie weken in de winkel. Als het aan de Hagenaar zelf lag, konden we het schijfje in april al bemachtigen. “Dat was gewoon een idee dat ik had hoor, maar er waren nog zoveel dingen die moesten gebeuren, dat het echt haasten werd als ik het nog voor de zomer uit had willen brengen. Daarom heb ik de release over de zomermaanden heen getild. Zo hoop ik aan het eind van het jaar veel airplay te krijgen en met een beetje geluk een leuk festivalseizoen te draaien volgend jaar.” 
 
Maar Voordat hij mag gaan knallen op Pink-, Park-, Waterpop of een ander festival, gaat hij eerst de theaters in. “De voorprogramma’s van Splendid, Bløf en Kris Berry hebben mij warm gemaakt voor een eigen clubtour. In 2015 sta ik vijf jaar op eigen benen als muzikant, dus ik vond dat een mooie tijd”, vertelt hij trots. Hiermee is zijn droom van vijf jaar geleden uitgekomen. “In het begin van mijn carrière, wilde ik fulltime muziek maken; dat is nu gelukt. Het liefst wil ik dit altijd blijven doen, want het leven van een muzikant is elke dag één groot feest.”