Tweemaal snoepen met Customs en The Sedan Vault

Verrassend Verleidelijk en Virtuoos Vlaams

Robin Stroop | Foto’s: Jan Rijk ,

De kleine zaal van Paard van Troje werd vrijdagavond 23 mei bestegen door de Belgische mannen van Customs en bijgestaan door hun landgenoten van The Sedan Vault. Kekke moves, gepijnigde blikken, een overdaad aan rook en foute pakken domineerde de avond en het publiek vrat het op als 'Flemish Delight'.

The Sedan Vault start de avond met een verbazingwekkend bezield optreden. De drie broers zijn muzikaal moeilijk te vatten in een kader, postrock noise met een synth lijkt eer te doen aan de kleurrijke kakofonie die de mannen ten gehore brengen. Al na slechts één minuut staat de frontman verticaal zijn gitaar te wurgen en is het duidelijk dat dit Belgische trio zijn mannetje staat.  Naast ouder werk staan ook verse tracks van het nieuwe album ‘Minutes To Midnight’ op het menu.
 
Indrukwekkend is hoe een van de drie Meeuwis-broers, Marius, achter de synthesizer het grootste deel van de show staat te spelen met zijn mic stand tussen zijn benen, terwijl hij de songs begeleidt met een geweldig laag tweede stem geluid en regelmatig een knop op zijn synth bedient met zijn neus. Het hoogtepunt van de show bestaat uit de dans- en gitaarmoves van de zanger/frontman Rutger. Moves die het meest lijken alsof hij bezeten is door de geest van James Brown en die er via zijn strakke broekspijpen uit probeert te schudden. Onderwijl staat hij nog altijd een staaltje virtuoos gitaarspel te showen en zichzelf bijna te verhangen en versieren met het snoer van zijn microfoon. The Sedan Vault is als een toetje voor het hoofdgerecht, een ervaring zo zoet dat alles erna bijna alleen maar kan tegenvallen. 
 
Tegenvallen doet het sympathieke Customs echter totaal niet. Bij aanvang van de hoofdact loopt de zaal vol en zwelt het enthousiasme van het publiek dik en voelbaar aan. In vol fout pak ornaat en met een glamrockesque pose van de frontman/zanger, maakt de band veel indruk op de zaal en gaat men direct op in de muziek. 
 
De band speelt toegankelijke dansbare poprock op een uitzonderlijk professionele wijze. Frontman Kristof, met zijn karakteristieke donkere stem, laat bijvoorbeeld geen enkele zweetdruppel ontsnappen van onder zijn Monkees-kapsel. Sterker nog, de gehele band staat zo knap en strak te spelen dat de styling in de vorm van jaren ‘70 en ‘80 pakken wel aardig is, maar totaal overbodig. In een spijkerbroek en shirt zouden de mannen evenveel, zo niet meer indruk maken, daar het gewicht van hun muzikaliteit, songs en performance zwaar genoeg is om op te kunnen én mogen leunen.