Op het Lange Voorhout brengt rockband The Silverfaces de stemming er bij de eerste festivalbezoekers in. Veel publiek is er nog niet en de stromende regen maakt het er niet beter op, maar het jonge viertal gaat lekker van start. Zanger/gitarist Jesse Koch ziet eruit als een kleine Jack White, inclusief (gespeeld) stonede blik. Ook op muzikaal gebied is zijn invloed merkbaar, maar in het materiaal is de oude bluesrock van de jaren ’60-’70 toch het meest te herkennen. Dit genre is erg populair bij nieuwe bands en The Silverfaces heeft nog niet genoeg ervaring om er een compleet eigen sound van te hebben gemaakt. De kwaliteit is echter een stuk hoger dan gemiddeld. De bandleden hebben talent en bieden genoeg variatie in de set om het hele optreden te boeien. Het publiek wordt getrakteerd op harde gitaarpartijen, onderbroken door catchy, melodieuze deuntjes van toetsenist Martin Scheppink en een mooie ballade met samenzang. Vlak voor het einde gooit het viertal er nog een leuke cover tegenaan van Led Zeppelins ‘Rock and roll’: “Wie van muziek houdt, moet dit kennen”. Alles wordt vol overgave en met plezier gespeeld. Rockliefhebbers die eerst de regen hebben afgewacht, hebben een leuk optreden gemist. (SI)
Verslag Life I Live Festival: Lange Voorhout
Met Birth of Joy, Monomyth, Spider Rico en The Silverfaces
Nieuw dit jaar was het podium op het Lange Voorhout. Een podium met een programma waar de gemiddelde rockliefhebber zijn vingers bij af kon likken. Beginnend bij de bluesrock van The Silverfaces stoomde de line-up, via de garagerock van Spider Rico en psychedelische krautock van Monomyth, door naar het slotstuk van de avond; Birth of Joy.
Het is alweer tien jaar geleden dat het album ‘Garage Sale’ van de Haagse band Spider Rico uitkwam. Niet veel later ging de band uit elkaar, maar vorig jaar besloten Dennie, Lennie, Bassie en Leffie dat het tijd was voor een reünie, en hierop volgde een korte reeks optredens van de eens zo beruchte band. De afgelopen maanden was het wederom erg stil rondom de band, maar tijdens het Life I Live Festival kwam hier weer verandering in. Eric Corton kondigt het optreden al aan als “een legendarische gebeurtenis”, en Spider Rico maakt deze woorden meer dan waar. Vanaf het eerste nummer ontstaat er een pit en vanaf het tweede nummer gaan de eerste shirtjes in het publiek al uit. De energie spat van het podium af en het is dan ook een wonder dat er niks kapot gaat. Met name drummer Detlef lijkt gedurende de hele set een ware strijd te voeren met zijn drumstel. Steeds meer mensen vinden hun weg richting het podium en al snel staat heel het Lange Voorhout vol. Wanneer halverwege het optreden Maurizio Pinna (The Deaf) zich bij het viertal voegt is het plaatje al helemaal compleet en kan niets of niemand de gecontroleerde chaos die Spider Rico heet nog stoppen. Niet alle nummers zijn dan even vernieuwend, en er zit dan zo nu en dan een valse gitaar tussen, het maakt allemaal niets uit: het is feest en heel Den Haag mag het weten. Spider Rico laat zien nog altijd tot de top van de Haagse scene te behoren, en speelt zelfs na jarenlange stilte alsof ze nooit iets anders gedaan heeft. (CH)
Het Haagse Monomyth draagt geen hippe outfits, kletst niet gezellig tegen het publiek en kent geen stoere handgebaren. Dat zou ook alleen maar afleiden van de meesterlijke klanken die van het podium af komen. De instrumentale krautrock van het vijftal is van hoog niveau en sleept je meteen de diepte in, behalve als je op leeftijd bent of kleine kinderen bij je hebt. Deze mensen sluipen weg op zoek naar eenvoudige popmuziek. Voor de massa die overblijft, staat een indrukwekkend optreden te wachten. Zowel de hele set als elk individueel nummer is dynamisch opgebouwd en gaat nergens vervelen. De drums en bas vormen de basis waarop de gitaar zijn eigen weg bewandelt. Virtuoos Thomas van den Reydt laat hoogstaande kunstjes zien op zijn gitaar met dubbele hals en laat subtiel de intensiteit toenemen. Harde riffs gaan vloeiend over in speelse loopjes en andersom. Ook de toetsen van Peter van der Meer hebben grote invloed op het geluid van deze band. Dat geeft Monomyth de psychedelische laag en draagt bij aan het melodieuze element in de instrumentele rock. Het uur vliegt voorbij zonder dat er een woord is gesproken of gezongen. Een geweldig avontuur door de wereld van Monomyth. (SI)
Ongetemde orgelrock vraagt gewoon om een podium met bomen ernaast waar de woeste wind doorheen blaast. En dat is precies de setting tijdens het optreden van Birth of Joy op het rockpodium vanavond. Alsof een storm tijdelijk is neergestreken, zo krachtig blazen de Leidenaren onze biertjes uit de handen. Letterlijk zelfs, want halverwege het optreden, als ‘Motel Money a Way’ zich met een wervelende Doors-vibe aandient, vliegen de plastic bekers met goudgele inhoud ter goedkeuring over onze hoofden. Dat we zanger Kevin Stunnenberg vanuit kikkerperspectief gadeslaan terwijl de wind door zijn lange blonde haren giert en hij de handen tot de hemel richt, draagt alleen maar bij aan de profetische filmscène die zich voltrekt op het Lange Voorhout. Een tekst als “Sleep tight, let the wind carry your shadow” uit ‘Three day road’ past hier uitstekend bij. En dan verkondigt Stunnenberg ook nog: "Hold on your time will come!" Ok, Birth of Joy, we gaan ervoor. Het hardere werk van de nieuwe plaat ‘Prisoner’, zoals ‘Grow’, kent haast Rammsteineske trekken en laat ons gedwee de hoofden schudden op deze ritmische oefenmissie. Samen met Birth of Joy zijn we in ‘The sound’ allemaal millenium stars vanavond. (JL)