Vandaag wisselen zonneschijn en motregen elkaar af in het Leidse Bos. Op een veld dat omringd is door de hoge en dicht op elkaar staande bomen, gaat de 33e editie van Werfpop van start. Het festivalkarakter komt direct goed naar voren door de activiteiten die je op het muziekfestival kunt doen. Er worden bijvoorbeeld verschillende leerzame colleges gegeven die een link hebben met de popmuziek in de Universitent, maar er zijn ook minder muziekgerichte stands. Er is een markt waar ook dit jaar weer mooie festivalitems te koop zijn, je kunt er een afdruk van jezelf laten maken onder een kopieerapparaat, je laten informeren over Amnesty International en je kunt zelfs je kids droppen bij een indianenkamp. (MS)
Werfpop 2014 barst uit haar voegen
Meer dan 25.000 bezoekers op 33ste editie
Tussen de blauwe pinguins, wandelende penissen en andere bijzondere festivalgangers vond Werfpop afgelopen zondag voor de 33ste keer plaats in de Leidse Hout te Leiden. Daar stonden onder andere Soulfly, The Opposites, Satellite Stories, Dope D.O.D., Chef'Special, The Slackers en I Chaos op de drie verschillende podia.
Volgens de encyclopedie een neefje van de angstaanjagende en gelukkig uitgestorven tyrannosaurus. Dat doet vermoeden dat de band toch wel van een grof randje houdt, en dat blijkt ook zo te zijn. Nano-Tyrannus heeft als echte Leidse rockband de eer om Werfpop te openen op het Gebroeders de Nobel Stage. De bandleden lijken zich nog niet helemaal thuis te voelen op een groter podium. Het geheel ziet er wat slapjes uit, er blijkt te veel ruimte om in te bewegen. En dat komt misschien wel door de zenuwen. Dat heeft echter geen invloed op de muziek: de gitarist heeft pittige gitaarriffs voor de festivalgangers in petto en de drummer blijkt heel strak in het ritme te kunnen blijven slaan. Best fijn om de dag mee af te trappen. (MS)
Het programma op de Mainstage wordt geopend door All Comes Down. Voor de presentator is het waarschijnlijk nog wat vroeg, als hij de band aankondigt als All Comes Back. De Leids/Rotterdamse formatie timmert in ieder geval wel lekker aan de weg. Zo bracht het viertal al twee singles uit, ‘In reverse’ en ‘Lonely fall’, speelde in het voorprogramma van Green Lizard en Candybar Planet en won eerder dit jaar de BeachBattle. Dit lekker vollopende cv doet de band duidelijk goed, want All Comes Down maakt een zelfverzekerde indruk op het podium. Al verklapt zangeres Zjantal Ypma, de enige Leidenaar van de band, dat ze wel degelijk zenuwachtig was voor vandaag. “Ik kom al jaren op Werfpop en ik ben erg blij dat we hier spelen!” De vocalen van Ypma zijn sterk en zuiver, al mag er qua uithalen wel wat meer gedoseerd worden, en ook de samenzang met gitarist Erik Fridzema is uitstekend. Sowieso beschikken alle bandleden over prima instrumentbeheersing. Waar het echter nog aan schort is onderscheidend songmateriaal. Het klinkt allemaal wel erg gedateerd. Er missen sterke hooks waardoor een nummer ook daadwerkelijk blijft hangen. Het enige smetje op een verder prima optreden. (RvdH)
All Comes Down heeft in samenwerking met het festival een zoektocht naar een aantal schatkisten opgezet. Daarom geeft zij tijdens hun optreden de laatste hint voor de grootste schatkist weg: “De kist is bij burgemeester Van de Werf!” Over het hele terrein zijn vijf verschillende schatkisten verspreid, maar met name de grootste bevat wel erg mooie prijzen: VIP-tickets voor Werfpop, maar ook vrijkaarten voor de nieuwe Leidse festivals Wildernis en PUUR. Schorem, de Rotterdamse barbiers, staan ook met hun knip- en scheergerei op het festival en hebben potjes dreutel van eigen merk in de kistjes gestopt. Verder kunnen de eerlijke vinders van de kisten Werfpop onder andere zonnebrillen en goodiebags van Gebroeders de Nobel en All Comes Down bemachtigen. (MS)
Het is nog vroeg op de dag, misschien wel te vroeg voor een zondag, als het beest dat I Chaos heet de Nobel Stage bestijgt. Het publiek moet nog op gang komen en de band zelf lijkt ook nog niet helemaal uitgeslapen. De geluidsman doet echter zijn best om iedereen wakker te krijgen door de volumeknoppen flink open te draaien. Tijdens 'Revulsive butchery' ontstaat er eindelijk een kleine pit, maar het is te warm om deze lang vol te houden. Met de nieuwe zanger, Tobias Borra, staan er nu drie kale, bebaarde mannen vooraan op het podium. Hij brengt de zang en grunt met veel overtuiging, maar tussen de zangpartijen door loopt hij over het podium heen en weer alsof hij nerveus is. Een 'Kroon voor de leeuw' wordt niet gespeeld, maar wel het nummer 'Battlefever' van hun eerste EP. Als toegift volgt nog een nummer van hun nieuwe plaat, welke ze volgende maand gaan opnemen. (NL)
Nieuw op Werfpop dit jaar is het derde podium van POPCOM Leiden. Onder deze naam hebben Leidse organisatoren zich verenigd om de muziekscene in Leiden te stimuleren. Op Werfpop wordt dan ook een selectie muzikaal talent uit de regio gepresenteerd, te beginnen met Forty Dollar Baby, een van schrijversduo naar negenkoppige band getransformeerde formatie waarbij gedichten wordt begeleid door de muzikanten. De jonge singer-songwriter Robin Haijes mag ook een kleine twintig minuten vullen. De Rockacademie student speelt een selectie van eigen liedjes, over haar haat-liefde verhouding met kermissen bijvoorbeeld, aangevuld met repertoire van haar band Ruins. Slechts gewapend met een akoestische gitaar weet ze de aandacht van het publiek goed vast te houden en zelfs nog even mee te laten klappen en zingen. (RvdH)
De volgende band op de Nobel Stage bestaat uit 10 energieke muzikanten, waaronder een aantal blazers en een bassist met een contrabas. Knarsetand heeft net zijn debuutalbum 'My Escape' uit en doet met het optreden een goede promotie. Multitalent Martijn Holtslag en de mooie Miou Amadée springen en dansen over het podium. Al tijdens het eerste nummer stroomt het veld vol met een enthousiast publiek. Er worden armen in elkaar gehaakt en even lijkt het veld in een volksdans te veranderen, tot we enkelen zien twerken, anderen twisten. De goed afgestemde mix van balkan, dubstep, ska, reggae en drum 'n' bass brengt iedereen in beweging op de maat die zij eruit pikken. Helaas staat de muziek te zacht om de beats ook echt te voelen. De wens van Martijn om modder te maken van het grasveld blijft onbeantwoord. De stem van Miou houdt het geheel fris, Erik van der Heijden zorgt voor een fantastische trompetsolo en Martijn draait nog even aan het luchtalarm. 'Realise paradise' en 'Flying away' brengen extra vrolijkheid op deze zondagmiddag, waar de voorspelde regen en onweersbuien gelukkig nog ver weg blijven. Er wordt afgesloten met 'Insomnia' en het publiek heeft zeker nog lang geen slaap. (NL)
Het Finse Satellite Stories is zo’n band waarvan de naam misschien niet meteen een belletje doet rinkelen, maar waarbij je tijdens een optreden regelmatig denkt ‘Oh, is dit nummer van hún?’. Esa, Marko, Jyri en Olli-Pekka (what’s in a name…) beschikken namelijk over een aanzienlijk arsenaal radiohitjes waarvan afsluiter ‘Kids aren’t safe in the metro’ waarschijnlijk het bekendst is. Satellite Stories maakt catchy indiepop en klinkt als het kleine broertje van het Ierse Two Door Cinema Club, een onvermijdbare vergelijking. De band heeft al twee albums op zijn naam staan en de derde staat inmiddels ook al in de stijgers. Aan productiviteit geen gebrek dus. We krijgen vanmiddag alvast een voorproefje met een nieuw nummer dat geen stijlbreuk met het oudere werk verklapt. Dat is dan ook het zwakke punt van de band. De nummers lijken, hoe catchy ze ook zijn, wel heel erg op elkaar. Gelukkig is het ook het enige zwakke punt van de band, want aan de uitvoering is verder weinig aan te merken. Vooral gitarist Marko Heikkinen, de stille en ogenschijnlijk wat verlegen kracht van de band, maakt indruk met zijn subtiele maar ijzersterke invulling van de nummers. Ook de geluidsman verdient een vermelding met zijn actieve rol in het bandgeluid, zoals bij ‘Campfire’, de meest recente single, waarin hij live de zangpartijen samplet. Sterk optreden. (RvdH)
Met een stevig voorafje knalt Chef'Special vervolgens vanaf het hoofdpodium. Niet alleen het broeierige weer, maar ook de charmante frontman Joshua Nolet zorgt ervoor dat de inmiddels in grote getale aanwezige tienermeiden het nog nét iets warmer krijgen. Vanaf de eerste toon bounced het publiek direct mee op de aanstekelijke beats van de Haarlemse funk-rap-rockband. Na een paar uptempo nummers wordt helaas een softere ronde voorgeschoteld. Aangevuld met de net iets te lange gitaarsolo van Guido Joseph, lijkt de vaart er enigszins uit te gaan. Wellicht is het materiaal van het onlangs verschenen album 'Passing Through' nog niet zo bekend bij de toeschouwers als dat van z’n voorganger want de band lijkt zijn overtuiging pas te herpakken wanneer ‘Biggest monkey’ wordt ingezet. Werden de heren tijdens hun optreden op Pinkpop bij dit nummer nog vergezeld van een heuse blazerssectie, vandaag had zo’n sectie zeker van toegevoegde waarde kunnen zijn. Na een strakke uitvoering van Macklemore’s ‘Can't hold us’ wordt als nagerecht de tweemaal met platina bekroonde single ‘In your arms’ geserveerd dat braaf door het gehele veld word meegezongen. Al met al een redelijke portie met hier en daar een verrassende bite. (NvdB)
Na hun optreden in het toch wat benauwde park, druipt het zweet van hun voorhoofdjes. Daarom sprinten ze naar de Werfpop backstage om verkoeling te zoeken in het zwembadje. De backstage van Werfpop is er één van formaat. Naast de tub staan er overal gezellig versierde picknicktafels, er is een privébar en –keuken en de artiesten hebben allemaal hun eigen tent om in bij te komen. Helaas is dat voor de meeste bezoekers onbereikbaar, behalve natuurlijk de gelukkigen die de schatkist hebben gevonden. (MS)
Ondertussen is het op het veld ontzettend druk geworden. Werfpop barst letterlijk en figuurlijk uit haar voegen. Het veld is eigenlijk alweer te klein voor het ieder jaar groeiende aantal bezoekers. Het festival is al zes keer uitgebreid – bijvoorbeeld de verplaatsing van het Van der Werfpark naar het Leidse Hout – maar vandaag blijkt de wandeling van het ene naar het andere podium toch wel twintig minuten te duren. En dat terwijl het veld in totaal maar zo’n honderd meter in lengte is. Toch lijkt dat voor de gemiddelde bezoeker geen roet in het eten te gooien. “Je kunt in het Leidse Hout niet meer uitbreiden,” zegt Ferry Rigault, penningmeester en organisator van Werfpop van het eerste uur. “Wat misschien nog zou kunnen zijn de Vlietlanden. We hebben de drukte dit jaar geprobeerd te reguleren door consumptiebonnetjes met toegangsgarantie vooraf online te verkopen en toch stonden we op het punt om de poort dicht te gooien. Ieder jaar lijkt het druktste jaar ooit, en zo ook in 2014, met meer dan 25.000 bezoekers. Deze week gaan we kijken wat er volgend jaar weer beter kan, en daar nemen we de drukte zeker in mee.” (MS)
Na de paar druppels die op het festivalterrein zijn gevallen, neemt Kuenta i Tambú zijn posities in. Twee enorme slagwerkstations worden bemand door brede, donkere dreadmannen. De leden van KiT komen uit Curacao en Aruba, en ze lijken een stukje sfeer van die eilanden meegenomen te hebben naar Werfpop. Ze geven een Zuid-Amerikaans tintje aan het hoofdpodium, wat in de eerste instantie niet veel bekijks trekt. Dat verandert echter direct nadat hun eerste nummer over het terrein klinkt. Na het tweede liedje staat het hele veld de booty te shaken op de Afrikaanse beats van KiT. Niet alleen de geoefende heupen draaien rondjes, ook de stijve harken gooien hun ‘back into it.’ Indrukwekkend is hoe zangeres Diamanta von Liesdeck in hoog tempo in het Papiaments op de maat blijft rappen terwijl ze het publiek blijft uitdagen met haar exotische dans. Deze band komt de sfeer op Werfpop absoluut ten goede: iedere bezoeker verlaat de Main Stage met een glimlach op het gezicht. (MS)
In de aankondiging van Werfpop stond het al vermeld; “de shows van Dope D.O.D. gaan haaard!” En daar is geen woord van gelogen. Eén voor één betreden de drie mc’s onder begeleiding van de duistere en beukende beats tijdens ‘Redrum’ het podium en gaan de massaal toegestroomde hiphopliefhebbers er eens goed voor staan. Lange tijd om stil te blijven staan is er niet want binnen no-time krijgen de heren het voor elkaar om een enorme moshpit te creëren. Als tussen de tracks door het Leidse publiek wordt gegroet en bedankt in feilloos Nederlands, haalt menig toeschouwer de wenkbrauwen op. Inderdaad, deze gasten blijken gewoon uit Groningen te komen. Nadat ze al in voorprogramma’s van onder andere Limp Bizkit en Snoop Dogg hebben gestaan, touren Dopey Rotten, Jay Reaper, Skits Vicious en DJ Dr.Diggles momenteel zelfstandig door heel Europa. De meeste tracks die vandaag worden gebracht komen van het in april uitgebrachte album ‘Master Xploder’. Gooi Skrillex, Beastie Boys en Cypress Hill in een blender en voila, je hebt Neerlands talentvolste rapcrew van het moment. Veel muzikale variatie zit er echter niet in tijdens het optreden, maar dat maakt voor de kolkende massa vooraan het podium niks uit. Dope D.O.D. is inmiddels al acht jaar bezig om steeds meer zieltjes voor zich te winnen en dat blijkt nog te lukken ook, zelfs in een studentenstad als Leiden. (NvdB)
Deze band vangt de leegte na het denderende optreden van KiT goed op. Er wordt zeer dansbare muziek ten gehore gebracht door drie gasten in gele overalls, en dat komt de beeldvorming over The Incredible Stacks ten goede. Ze maken overtuigende, funky loungemuziek. In de eerste instantie voelt het interessant, maar later verwatert dat een beetje, mede door de afwezigheid van vocals. (MS)
Ook dit jaar wist de organisatie een naam van formaat te strikken voor het nodige beuk,- en gruntwerk. Stonden in 2012 zijn oude bandgenoten van Sepultura nog op het hoofdpodium, vandaag is het de beurt aan Max Cavalera om met zijn eigen metalband Soulfly de bomen omver te blazen. Wat direct opvalt tijdens het optreden is het schril contrast tussen de frontman en de jonge drummer. Zo energiek en gedreven als zoon Zyon drumt, zo zouteloos staat de inmiddels enorm in omvang toegenomen vader Max zijn partijen te spelen. Eén van de spaarzame momenten dat er wel degelijk beweging in de oudste Cavalera zit, is wanneer deze vol woede zijn niet werkende gitaar wegsmijt. Tot groot vermaak van het publiek verschijnt vervolgens een nog dikkere roadie op het podium om het instrument op te rapen. Het bier vliegt regelmatig, zoals eigenlijk verwacht, door de lucht wanneer nummers als ‘Tribe’ en ‘Living sacrifice’ de revue passeren. Als vervolgens Sepultura’s klassieker ‘Roots bloody roots’ voorbij komt gaat het veld helemaal los. De kenners staan aandachtig langs de rand van de drukke menigte om te beoordelen of deze versie beter is dan die van twee jaar geleden. (NvdB)
De laatste act op de Nobel Stage zijn de oude skankers van The Slackers. Afkomstig uit New York maken zij al bijna 25 jaar Jamaican Rock 'n' Roll, waarmee zij al ruim 2,000 concerten in 32 landen hebben gegeven. Werfpop is één van de weinige shows tijdens hun Europese tour dit jaar en de organisatie was even bang dat het merendeel van de bezoekers naar de andere afsluiter van de avond, The Opposites, zou gaan. Maar al tijdens de eerste ska-tonen blijkt dat er toch een groot publiek voor een feestende afsluiter kiest. The Slackers geniet van het allereerste optreden na zonsondergang. Het donker, en immer uitblijven van de regen, lijkt ze nog meer energie te geven. Veel oude nummers passeren de revue, mede dankzij het pas opnieuw uitgegeven 'Wasted Days' uit 2001. Zo wordt het nummer 'Easy' uitgewerkt tot een medley met de toevoeging van '(I can’t get no) Satisfaction' (The Rolling Stones) en 'Blitzkrieg bop' (Ramones). Ook kunnen diegenen die minder bekend zijn met deze band meezingen met 'Attitude' (Misfits cover) en 'Dead or alive' (Bon Jovi cover). De band sluit alweer een geweldige editie van Werfpop af met een andere klassieker, 'Have the time'. (NL)
Of iedereen al klaar is om te springen? Een vrij retorische vraag wanneer je Willem de Bruin en Twan van Steenhoven samen op het podium hebt staan. Een enorm publiek heeft zich verzameld bij de Main Stage om de headliner van vandaag de boel af te zien sluiten. ‘Slapeloze nachten’ wordt ingezet, en het publiek ontploft. Bier gaat de lucht in en meisjes proberen over de hekken te klimmen. Halverwege de show moet en zal er gecrowdsurft worden. Drie festivalgangers klauteren over de voorste hekken om zich vervolgens op andermans handen naar de achterkant van het veld te laten dragen. The Opposites maakt naam als feestduo, en op Werfpop lossen ze die belofte in: er wordt knetterhard gehakt en gesprongen op het vochtige gras voor het podium. En dan ineens moet de pret ineens even wijken voor een ontzettend vertederend gebaar van Willy en Big2. Er wordt, zoals Mozes de Rode Zee zou hebben laten wijken, een pad recht door het publiek heen gemaakt voor een man in een rolstoel. Die mag de rest van het concert voor de hekken plaatsnemen. Dan volgen verschillende hits als ‘Hey DJ’ en ‘Broodje bakpao’ waarna zowel de heren als de bezoekers afscheid nemen van Werfpop. (MS)
“Ik vond het geweldig. Al sinds de oprichting van het festival in 1982 vind ik het een geweldig festival. Toen moesten we het met een budget van tweeduizend gulden doen. Moet je nagaan in hoe veel opzichten we sinds die tijd hebben kunnen groeien.” Penningmeester Rigault kijkt zeer tevreden terug naar de 33e editie van Werfpop. “Alles verliep zondag zonder problemen en we hebben ontzettende mazzel gehad met het weer. Ik kan namens alle vrijwilligers die hebben meegewerkt aan het festival zeggen dat we ervan hebben genoten.” (MS)