Op de vierde dag van de Haagse Pop Week mag op de Grote Markt de band The Black Veins van start gaan in Café September. De drieledige band speelt harde rockmuziek, maar laat ook hier en daar ruimte om er een zwoeler geluid doorheen te gooien. Hoewel de zang van de frontman nogal schreeuwerig is, wordt toch de boodschap van de nummers overgebracht op het publiek. Minpuntje is wel dat de band weinig contact probeert te maken met het publiek, hoewel dat bij dit optreden ook niet per se nodig blijkt. Met het beginnen van het optreden van de band wordt een halflege September gevuld tot een bomvolle kroeg. (BD)
Caféhoppen op de Grote Markt op maandag van Haagse Pop Week
The Indien, Mushroom Mosis, Midas, The Black Veins en meer
De SuperMarkt, Zwarte Ruiter, September en Zèta op de Grote Markt vormden maandag 20 oktober het toneel voor de Haagse Pop Week. De hele avond kon er naar hartenlust van café naar café gehopt worden om vooral veel nieuwe Haagse acts te spotten. Optredens waren er onder andere van The Indien, Mushroom Mosis, Midas, The Black Veins, Wytse Visser en Machine Makes Man.
Wytse Visser mag vanavond het programma in de SuperMarkt openen en heeft een vierkoppige begeleidingsband meegenomen. Velen zullen de Zwolse Hagenees kennen van tv, aangezien hij het afgelopen jaar deelnam aan De Beste Singer-songwriter van Nederland. Met zijn bijzondere en hoge zangstem wist hij daar met het liedje ‘This time’ zelfs door te breken tot de tweede ronde, waarin hij zijn waterloo vond. Vanavond blijkt die song, door haar herkenbare en fijne melodie, een van de sterkere songs van de set. Hoe anders is het immers voor vele andere nummers, waarbij enige vorm van dosering dikwijls ver te zoeken blijkt. De meeste nummers klinken namelijk nogal onstuimig en geven de luisteraar weinig muzikale aanknopingspunten. Het zorgt ervoor dat de songs moeilijk te plaatsen zijn en niet echt binnenkomen. Vocaal klinkt Visser eigen en liggen er legio mogelijkheden, maar songtechnisch gezien weten slechts enkele nummers een voldoende te scoren vanavond. (MC)
Na The Black Veins mag nu de jongensband The Breaks het podium van Septemer op. De band bestaat uit vier jonge gasten die ruige rock uit de jaren '60 spelen. Hoewel er een invallende bassist is, speelt de band toch erg goed samen. Opvallend is hoe goed de jongens hun instrumenten beheersen en hoe doorleefd de stem van de zanger (al) klinkt. Het is jammer dat de September tijdens het optreden van deze gasten maar half gevuld is met aanschouwers, want The Breaks speelt steen- en steengoed. Thomas Foster, de zanger van de band, speelt hier wel op in door het publiek aan te sporen dichterbij te komen staan om de lege gaten voor het podium te vullen. Het optreden wordt afgesloten met een te gekke solo. (BD)
Midas Treub, of kortweg Midas, staat vanavond solo op het podium. De zanger is weliswaar zelf niet Haags, maar wist met de deels Haagse band The Fudge enkele jaren terug furore te maken in de Haagse scene met een nog altijd trouwe fanbase als gevolg. En het publiek heeft vanavond meteen een kleine primeur. “Ik speel vanavond voor het eerst solo in Den Haag. Ik voel me heel naakt.” Deze solo-optredens gebruikt Midas momenteel vooral om nieuwe liedjes uit te proberen, want hij zit momenteel middenin het schrijfproces voor wat misschien uiteindelijk zelfs een album gaat worden. Na The Fudge is Midas meer de kant van de folk en americana opgegaan en dat misstaat hem geenszins. Zijn hoge typerende stemgeluid komt op deze manier nog beter tot zijn recht. Muzikale raakvlakken zijn er bijvoorbeeld met Fleetwood Mac en The Tallest Man on Earth. Laatstgenoemde vooral door de intensiteit waarmee Midas zijn muziek ten gehore brengt. Niet zoals zoveel singer-songwriters braaf tokkelend je liedjes spelen maar je hele hebben en houwen op tafel leggen en knallen als een rockster in een stadion. Laat dat album maar komen. (RvdH)
De volgende act in de Supermarkt is The Indien, momenteel op tour met DI-RECT. De band speelt bluesy rock met elektronische invloeden - van een apparaat dat zangeres Rianne Walther zelf "zo moeilijk als wiskunde" noemt. Door de combinatie van stevig gitaarwerk en de zachte, hoge stem van de zangeres klinkt de muziek stoer en sexy tegelijk. Walther kan goed overschakelen tussen hoog en laag en weet haar stem bijzonder goed te beheersen. Ze zingt erg hoog en maakt vaak lange uithalen, maar zonder dat het too much wordt. Door de combinatie met de enigszins meeslepende opbouw van de muziek, klinken de nummers erg emotioneel beladen. Dit komt het beste tot uiting tijdens het laatste nummer dat de band speelt. Het lied wordt opgedragen aan de overleden grootvader van bassiste Janneke, die ondertussen samen met de drummer ook het podium verlaat. Het nummer wordt intiem gespeeld door de overgebleven Rianne en gitarist Casper Talsma en de emotie is zo sterk voelbaar dat het zorgt voor kippenvel. (BD)
In een inmiddels volgepakte Zwarte Ruiter maakt Machine Makes Man zich op voor hun eerste officiële show. De band is dit jaar pas ontstaan en bestaat uit leadzanger en gitarist Robin Brock, bassiste Nikkie Freeke en drummer Rick Kuyper. Naar eigen zeggen heeft de band vooral gekeken naar bands als The Raconteurs, maar ook het fris doorgebroken Royal Blood mag wat ons betreft als referentie dienen. Enfin, de eerste officiële show was het toch? Geen hond die daar na afloop nog in gelooft. Vanaf minuut één verandert Machine Makes Man de Zwarte Ruiter in een heuse rocktempel en mag het publiek zich opmaken voor een daverende set. Met het openingsnummer valt het hoogtepunt misschien al iets te vroeg maar van enige verveling blijkt vervolgens geen sprake te zijn. Hoewel niet alle songs even sterk zijn en ook de samenzang hier en daar wat te wensen over laat, oogt het trio zelfverzekerd en wordt er strak gemusiceerd. Rock zoals het hoort! (MC)
We lopen weer terug naar de Zèta waar Early Late Twenties op het programma staat. Dit duo bestaat uit de in Den Haag wonende IJslandse muzikanten María Magnúsdóttir en Aegir Bórdarsson die we nog kennen als de helft van Cult of the Secret Samurai. Een nieuwe naam, een nieuwe formatie, toegevoegde zwarte schmink rondom de ogen, maar muzikaal niet heel erg anders. En daar is niets mee, want de spannende, soms dansbare elektronische muziek en mystieke zang van María is nog steeds een fijne combinatie. Aan het begin van de set kampt het duo nog met wat moeilijkheden met het geluid, maar deze worden vrij snel opgelost. Vanaf dat moment lijkt het duo ook wat relaxter op het podium te staan en gooit Aegir er de eerste dansmoves in. We krijgen vanavond niet alleen nieuw materiaal te horen, zo is ‘Aurora’ overgekomen van Cult of the Secret Samurai. Misschien nog steeds wel het sterkste nummer van de set. Met onder andere een eigen versie van ‘Because the night’ van Patti Smith werkt Early Late Twenties de set gedegen naar een climax toe. (RvdH)
In de knusse September probeert de Haags/Amsterdamse band Yellow Grass het Amerikaanse countrygeluid naar Den Haag te brengen. Yellow Grass lijkt in eerste instantie een beetje op collega-band Mister & Mississippi maar klinkt een stuk Amerikaanser, wat vooral tot uiting komt in hun countryachtige songs. Het optreden van de band komt moeizaam op gang aangezien het rumoerig is in het café en de songs van de band zich toch vooral lijken te lenen als rustige luisternummers. Als de fijne cover ‘How long’ van Eagles ingezet wordt, worden echter ook die mensen tot stilte gemaand. De nummers van eigen makelij klinken verzorgd maar kleuren wel opzichtig binnen de artistieke lijntjes waardoor de band nogal braafjes overkomt. Je moet ervan houden. Aan vakmanschap en talent ontbreekt het de band echter niet, dat bewijst de aanstekelijke single ‘Holes in my pocket’ immers wel. (MC)
Na het showen van een interessante teaser van hun volgende album komt DropmiX, de afsluitende band in de Supermarkt, het podium op. De combinatie van live rock en harde elektronische beats resulteert in een bombastische dubstep- en drum ’n bass sound. De band maakt een beetje een valse start maar weet er alsnog snel sfeer in te brengen. Al bij het eerste nummer wordt er hevig heen en weer bewogen door het merendeel van het publiek. Aan de sound is duidelijk te merken dat de band zich voornamelijk laat inspireren door grote helden zoals The Prodigy en Pendulum. De vocalisten verschijnen om de beurt op het podium en nemen ieder een paar nummers op zich. Bij de laatste paar nummers staat de hele band gezamenlijk op het podium en gaat het publiek al he-le-maal los. Wat begon met onschuldig heen en weer dansen eindigt in een dikke vette moshpit. Zo’n live-ervaring is vele malen beter dan het aanhoren van een dj-set. (BD)
De band Mushroom Mosis werd opgericht door gitarist Danny van Dien en zanger Damani Leidsman en was aanvankelijk bedoeld als schrijfproject voor collega-muzikanten. Dat de band het materiaal uiteindelijk zelf is gaan vertolken mag een regelrechte zegen genoemd worden. Samen met de vier andere bandleden speelt het tweetal namelijk swingende soulmuziek. Dat hun optreden tot een van de hoogtepunten van de avond verwordt mag voor een belangrijk deel op het conto van Leidsman geschreven worden. De zanger ontpopt zich ook daadwerkelijk als een echte leidsman en levert een ontzettend energieke performance af, waarbij zijn indrukwekkende stemgeluid overigens niet onvermeld mag blijven. Het onbetwiste hoogtepunt valt in het midden van de set, als een subtiel keyboardarrangement ontaardt in een prachtig samenspel van drums, gitaren en toetsen. De hartstochtelijk gezongen woorden ‘’I am a lonely guy, in spite of being on top of the world’’ zijn het gevolg. Op het nippertje kent de show dan toch nog een kleine tegenvaller, de organisatie ontneemt het publiek namelijk haar toegift. De reden kan echter wel op onze goedkeuring rekenen, dan moeten we de volgende keer immers weer terugkomen. Mooie show! (MC)
Hekkensluiter van deze maandagavond op de Grote Markt is The Surfaders, strak in pak en met haren in het vet op het podium. De band maakt een bijzondere mix van surf en garagerock, waarbij je bijna bij elk bandlid kunt aanwijzen welk van deze genres de voorkeur heeft. Gitarist Jonas Moberg is overduidelijk de grootste surfliefhebber en beheerst deze stijl tot in de puntjes, zowel qua spel als qua sound. Zanger René van Charante is de echte rocker van het geheel. Ook bassist Gaston speelt zeer stuwend terwijl drummer Evert van Leeuwen weer heel laidback speelt. Gevolg is dat de band een wat rommelige, vlakke indruk maakt. Dat is jammer, want er valt veel meer te halen uit deze verder uitstekende muzikanten. Hoogtepuntje is de medley met surfklassiekers ‘Misirlou’ (Dick Dale) en ‘Pipeline’ (The Chantays) en beroemde thema’s van James Bond en Peter Gunn die vakkundig door elkaar gegooid worden door Moberg en gitarist Stephen de Ruijter. (RvdH)