Courtney Barnett, een jonge Australische meid die vooral bekend staat om haar simpele melodieën, pratende manier van zingen en makkelijke teksten. Niets cryptisch, gewoon recht voor z’n raap. Zo gaat haar nummer ‘Avant gardener’ van haar debuutalbum over een anafylactische astma-aanval tijdens een hittegolf in Australië. “The paramedic thinks I'm clever ‘cause I play guitar, I think she's clever ‘cause she stops people dying.” Soms is minder dan ook meer.

 

“Hello this is Courtney”, zegt een vriendelijke stem vanaf de andere kant van de wereld. Barnett is al voor de zoveelste keer aan het touren door Amerika als 3voor12 Den Haag haar belt. “Dit is hier onze derde tour en in Australië hebben we net pas onze eerste headline tour gedaan.” Barnett had als klein kind nooit verwacht dat zij carrière zou maken in de muziek. “Op mijn zesde pakte ik voor het eerst een gitaar op en kreeg ik les erin, maar ik dacht nooit aan een carrière als muzikant. Ik wilde gewoon spelen.” Al snel bleek ze er aanleg voor te hebben en passeerde de ene na de andere schoolband.

 

Barnetts eerste echte bandje was de garageband Rapid Transit. “Ik werkte in Melbourne in een bar met een jongen en hij vroeg mij of ik bij de band wilde. Het was de eerste band waar ik mee rondtourde.” Maar… garage en Courtney Barnett, gaat dat wel samen? “Het is heel anders, maar er komen toch ook een paar dingen overeen. De bands waarin ik heb gespeeld klinken allemaal anders maar ik word er nu nog door beïnvloed. Het gitaarspel, muzikale invloeden.”

 

Na de garage van Rapid Transit kwam de country van Immigration Union. “Ik tourde toen al als solo-act en vrienden van mij zaten in Immigration Union en vroegen mij om mee te doen. We speelden allemaal in elkaars band. Zo maakte ik op dat moment ook nog een album met [nu vriendin] Jen Cloher.” Voor Barnett was het nooit lastig om haar concentratie bij de juiste band te houden. Het enige dat voor de jonge Australische lastig was, waren de tourschema’s. “Omdat ik als soloproject uiteindelijk te veel tourde kon ik niet meer tijd opbrengen voor de andere bands.”

 

Ondertussen heeft Barnett haar eigen label Milk! Records opgericht waaronder zij ook haar eigen ep’s in Australië uitbrengt. Ep’s die alleen maar worden geprezen. Zo werd het nummer ‘Avant gardener’ uitgeroepen tot Best New Track van 2013 door Pitchfork en schrijven toonaangevende bladen als Rolling Stone en NME vol lof over haar excentrieke stijl.

 

“Het is best raar… Het is goed om die support te hebben en fijn dat mensen een connectie hebben met de nummers, maar soms haat ik de popjournalisten ook wel. Ze zorgen ervoor dat sommige bands heel ‘cool’ worden en andere bands juist heel ‘uncool’. Ze moedigen luisteraars aan om ‘coole’ nummers ‘cool’ te vinden want anders ben je ‘uncool’. Ik houd er juist van om mijn eigen muziek te vinden.”

 

Na lang wachten komt begin volgend jaar eindelijk het debuutalbum van Barnett uit. “Het kost veel tijd en geduld om teksten te schrijven. Ik schrijf veel en ik verander het vaak, maar ik probeer te leren van wat ik al heb gedaan. Je begrijpt langzamerhand beter wat werkt en wat niet. Ik moet het schrijven vooral niet forceren want toen ik dat deed door bijvoorbeeld een tijdslimiet op te leggen, was het resultaat verre van goed te noemen.”

 

Wat we op Crossing Border kunnen verwachten is een ruigere versie van het debuutalbum. “De liveshow is wat meer rock’n’roll en wat rauwer dan het album. Zo is er een extra gitarist wat het al een groter spektakel maakt. Maar we hebben vooral veel lol op het podium dus hopelijk brengen we dat over.” En dan grapt ze er nog even achteraan: “En misschien vind je je toekomstige partner daar wel.”