Albumrecensie: The Deaf - 'The Deaf'

Meer sixties, minder venijn

Koen Kleiberg ,

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is daar dan het langverwachte tweede album van de Haagse beat/speedrock'n'rollband The Deaf. Alhoewel, speed? Op het zelfgetitelde album neemt The Deaf flink wat gas terug.

Zo, kennen we The Deaf allemaal nog? Je kunt je het misschien nauwelijks voorstellen, maar de band bestaat inmiddels al weer zo'n zeven jaar. Toch bracht de band tot op heden slechts één album uit ('Toot Whistle Plunk Boom!' uit 2011). De combinatie van sixties beat en een beetje punkrock werd in Den Haag en omstreken goed ontvangen, met onder andere een tot tweemaal toe uitverkocht Paard van Troje als gevolg.
 
Die formule is op de tweede langspeler in de kern ongewijzigd. The Deaf klinkt op 'The Deaf' nog even ouderwets, eigenzinnig en rock ‘n’ roll als eerst. Toch zijn er wat kleine veranderingen te bespeuren: het orgel heeft wat meer de ruimte gekregen en doet wat meer zijn eigen ding in plaats van simpelweg mee te gaan op de gitaar, zoals dat op de eerste plaat het geval was. De nummers zijn gemiddeld ook aardig wat in tempo en hardheid afgenomen. De liedjes zijn hierdoor een stuk radiovriendelijker geworden, wat het publiek misschien wat kan vergroten, maar wel enigszins teleurstellend kan zijn voor oude fans van de band. De sixties invloeden zijn zo mogelijk nog groter geworden, zoals op 'I got love', dat zo een nummer van The Monkees of The Kinks had kunnen zijn.
 
Ook aan de productie is weinig veranderd. Die klinkt een beetje dof, met ruis, alsof de plaat daadwerkelijk uit de jaren '60 komt. Dit was op de eerste plaat ook zo, maar je moet er van houden. Het laat het album weliswaar 'authentiek' klinken, maar niet alle nummers komen zo echt goed tot hun recht. Bovendien; hoe vet zou het zijn als The Deaf een plaat opnam die wél klonk alsof hij dit jaar was verschenen?
 
Met de liedjes zelf is weinig mis. 'The Deaf' kent, mede door het vakmanschap van de zeer ervaren bandleden, geen mindere nummers. Toch zijn het slechts een paar liedjes die echt blijven hangen, en laten dat nu net de nummers zijn die door hun tempo, adrenaline en muzikale chaos het meest doen denken aan het vorige album ('Not your man' en 'Lay down honey'). 'The Deaf' is een prima album geworden, maar hopelijk weet The Deaf op de volgende plaat het gaspedaal weer te vinden.