Albumpresentatie DI-RECT een intiem feestje van grote proportie

‘Daydreams In A Blackout’ officieel gepresenteerd

Nienke van Olphen | Foto’s: Moos Wolfs ,

Op zaterdagavond 12 april vierde DI-RECT de release van haar zevende studioalbum ‘Daydreams In A Blackout’ in de kleine zaal van Paard van Troje. Het album kwam deze week nieuw binnen op nummer één in de Album Top 100 en werd verkozen tot 3FM Album van de Week. Tien nieuwe nummers die maandenlang enkel te horen waren ergens in een kelder in Den Haag, voor het eerst live op het podium. Een intiem feestje met familie, vrienden, bekenden en honderd gelukkigen die een kaartje wisten te bemachtigen. Zenuwen, energie, trots en ontlading, dé ingrediënten voor een intiem feestje van grootse proportie.

Het is half tien als Guus van der Steen (Kern Koppen) beneden in de foyer de avond opent. Guus is vanavond de gids en begeleidt het publiek in woorden naar wat er in de kleine zaal te wachten staat. Hij vergelijkt de rolverdeling binnen DI-RECT met die van een voetbalelftal, of nee, beter een rugbyteam, in een spel dat voortdurend wordt gestaakt, met een bal die zo traag naar voren komt, omdat men elkaar constant tackelt voor er een punt wordt gemaakt. Of misschien is de band toch meer een gezinnetje op weg naar Zuid-Frankrijk in de tijd dat men nog een verkreukelde landkaart gebruikte om te navigeren. De zwaarmoedige vraag “Hoe lang nog?” van Jamie achterin, terwijl de rest als een getrouwd stel over de kaart loopt te kibbelen alsof ze proberen een Soemerisch kleidocument te interpreteren. Treffende beeldspraak van Van der Steen om het opnameproces van ‘Daydreams In A Blackout’, dat hij van dichtbij meemaakte, te omschrijven.
 
Dat Marcel Veenendaal, Spike van Zoest, Bas van Wageningen, Jamie Westland en Vince van Reeken elkaar in dit, soms wellicht stroeve, proces weer hebben weten te vinden blijkt uit de kracht waarmee zij op het podium staan. Live aangevuld met gitarist Paul-Jan Bakker, staan zij zes man sterk. De band trapt stevig en vol overgave af met opener van de plaat ‘Invincible’, gevolgd door het sfeervolle, bij vlagen bombastische ‘Yeah yeah yeah’. Het zestal speelt heel sterk met dynamiek. De meerstemmige samenzang van Marcel, Spike, Vince en Paul-Jan, die we vanavond nog veel vaker zullen horen, kleurt het nummer. Na de zaal te begroeten met een uitgelaten: “What’s up Paard van Troje?”, legt zanger Marcel uit dat DI-RECT discussie over de setlist achterwege heeft gelaten. Vanavond speelt de band alles in de volgorde zoals op de nieuwe plaat, een last van de schouders. In het intro van ‘First time’ neemt toetsenist Vince ons vervolgens mee naar een enigszins mysterieuze, stemmige plek, waar het heel fijn grooved. Tijd voor Spike om Paul-Jan op te zoeken voor een mooie interactie tussen de twee gitaristen.
 
De opgebouwde spanning zetten de heren door in het nummer ‘You & I’. De duidelijke elektronische opbouw, wordt met Spike’s opzwepende gitaarpartijen, sterke toetspartijen en dito soundscapes naar een hoger level getild. Veenendaal zingt “You and I are on the same page”, een gevoel dat lijkt te kloppen als je de band op het podium aan het werk ziet. Met ‘That would be something’ volgt het overduidelijke hoogtepunt in de set tot nu toe, zeker in combinatie met de bijbehorende lichtshow. Het te gekke gitaargeluid van Spike in het intro is een voorbode voor wat komen gaat. Stuwende drums, een diepe bas en een sterke gitaarsolo, omlijst door uitdagende sounds en toetsen. De zaal gaat los, er wordt voor de eerste maal gesprongen en zelfs Bas zijn gezicht gaat op standje rock ’n roll.
 
Tijd voor een moment van rust, als gitarist Paul-Jan zijn gitaar na afloop verruilt voor een akoestische variant en de lichten het podium volledig rood kleuren. Het akoestische ‘All in vain’ biedt de uitgelezen ruimte om de kracht van Marcel als zanger naar de voorgrond te halen. De combinatie van zijn prachtige, raspende stemgeluid, zijn ultieme stembeheersing en zijn sterke verbeeldingskracht maken dat je gelooft wat hij zingt, woord voor woord. Het verdriet is echter snel vergeten als we in ‘Out in the wild’ mee op reis mogen met de jongens, een muzikaal uitstapje met te gekke partijen van toetsenist Vince.
 
In ‘Paper plane’ valt pas echt op hoe belangrijk drummer Westland is voor DI-RECT. Met zijn stuwende drums lijkt Jamie de hele band op te zwepen en brengt hij Marcel zo in zijn element dat deze niet alleen met zijn stem, maar met zijn hele lichaam zingt. Het laatste nummer van de set draagt Spike graag op aan één van zijn oudste maatjes die bijna gaat trouwen. ‘Here’s to the love’ had misschien wel het sterkste nummer van de set moeten worden, hoewel het nummer muzikaal staat als een huis, verliest het aan kracht door problemen die Marcel ondervindt aan zijn gehoor. Wat er precies aan de hand is blijft onduidelijk, maar de zanger lijkt zichzelf niet te horen. Hij blijft sterk doorzingen, echter het bombastische einde boet in aan overtuigingskracht door drukke gebaren heen en weer. Het applaus vanuit de zaal is er niet minder om als DI-RECT het podium verlaat.
 
“Hij heeft zichzelf zojuist een hersenbloeding gezongen”, grapt Bas enigszins serieus als hij terug het podium op stapt. In afwachting op een toegift grijpt Bas het moment aan om het publiek te vertellen over de trip ‘Daydreams In A Blackout’, zodat Marcel even stoom kan afblazen en uitrusten. Kritisch beoordeelt hij dat het optreden zeker niet perfect was, maar daarom juist bijzonderder. Na verschillende anekdotes en woorden van dank lijkt Marcel zich weer opgeladen te hebben om zich een volgende hersenbloeding te kunnen zingen. De band speelt een fabuleuze uitvoering van James Browns’ It’s a man’s man’s man’s world’, waarin Veenendaal zichzelf overtreft en Spike en Jamie in een heerlijk een-tweetje laten zien dat ze hun speelse enthousiasme nog niet verloren zijn. DI-RECT sluit het optreden uitbundig af met het nummer ‘Young ones’, dat we nog kennen van het album ‘Time Will Heal Our Senses’. Nat bezweet en voldaan stapt de band het podium af, maar niet voordat Marcel alle tevreden ‘partybeestjes’ uitnodigt verder te feesten op de ‘afterfeestjes’.