No Reply is in de drie jaar sinds Ready To Play flink gegroeid. De eerste EP verscheen in 2012 en de band heeft opgetreden op een rij Haagse podia en festivals om u tegen te zeggen. De dag na de presentatie vertrekt het viertal naar Frankrijk voor een internationaal bandjesproject, maar de ochtend is nog ver weg: het is nu tijd om het nieuwe werk een champagnedoop te geven.
No Reply presenteert EP met flair
En biedt veel ruimte aan het voorprogramma. Erg veel ruimte.
Een EP-presentatie waar ook een plek is voor het talent van anderen, dat is waar No Reply voor gezorgd heeft op vrijdag 14 juni in de SuperMarkt. De jonge Haagse rockband liet het nieuwe werk van tweede EP ‘Jacky’ horen, naast een afwisselende trits nummers uit het bestaande repertoire. Voorafgaand kregen singer-songwriter Lucas Hamming en stoner/psychedelische rockers Doghouse de kans om hun kunnen te tonen. Dat leverde de bizarre situatie op van een voorprogramma dat het publiek zo van de sokken blies dat het nog hard werken werd voor No Reply om de zaal bij de pinken te houden. Maar met succes.
Het podium is eerst voor andere jonge artiesten, te beginnen met Lucas Hamming. Lucas trad vaker op in de buurt, onder andere met de Popronde 2012. Destijds solo met akoestische gitaar, vanavond staat Lucas er met volledige band. Hamming is in de race bij tv-programma ‘Beste singer-singwriter van Nederland’, maar wat we vanavond horen is rechttoe rechtaan harde rock. Hamming vuurt zijn grungy levensliederen af vanuit zijn tenen. Naar het einde van de set kondigt hij aan het nummer te spelen waarmee hij auditie deed bij ‘Beste singer-songwriter’ en we begrijpen meteen waarom hij door mocht. Goed liedje, heerlijke stem. Met zijn stuwende band winnen de nummers alleen maar aan kracht. Kortom, mocht het verder niks worden met die televisiewedstrijd: gewoon lekker verder met deze band.
We schroeven de volumeknop nog een stuk verder open met Doghouse. Waar de andere twee acts vanavond het nog redelijk netjes houden, stort dit viertal jonge rockers zich zonder genade op hun harde stonerrock en vernietigt daarbij alles wat hen in de weg staat. Te beginnen met de trommelvliezen van de vrienden en familie van de hoofdact. Deze instrumentale bak rauwe energie rockt als een dolle, met staccato ritmes, onverwachte breaks en een funky losse speelstijl die logisch volgt uit het speelplezier van de mannen. Dit is het spul waar legendes van gemaakt zijn en het maakt nieuwsgierig wat er zou gebeuren als één van de vier zin krijgt om de microfoon ter hand te nemen. Om hun boodschap nog eens dubbel te onderstrepen -en misschien als knipoog; Queens Of The Stone Age staat dezelfde avond op Pinkpop- komt er een weergaloze versie van Joshua Homme’s ‘Feel good hit of the summer’ voorbij. Die heeft zoveel power dat De Man Zelve zich in Landgraaf moet hebben omgedraaid in zijn caravan.