Friends of the Family is de openingsact van deze editie van Plein Open. Acht man die voor een feestje willen zorgen. Prima plan dit, zo'n act op een festival, waar het bier vloeit en de zon straalt. De zon laat weliswaar nog even op zich wachten, het vertier op het podium is wel degelijk al aanwezig. Er wordt een relaxt feestje gebouwd. Misschien zijn de heren soms wat té relaxt, qua podiumpresentatie en commentaar tussen de liedjes door. Maar, deze heren kunnen spelen. Het achttal is prima op elkaar ingespeeld en zorgt voor een vrolijke en opzwepende mix van stijlen. Zanger Gijs neigt met zijn lage stem af en toe richting Tom Waits, en vergelijkingen met Mumford & Sons zijn door de banjo's ook snel gemaakt. Friends of the Family zorgt voor een vrolijke noot en geeft een uitstekend startsein voor een fijn Plein Open. (JT)
Plein Open 2013; de middag
Met Taymir, Friends of the Family, Piñata, Vanderbuyst, tomlaan en meer
De negentiende editie van Plein Open vond zaterdag 20 juli plaats op het Spuiplein en de Turfmarkt. De dag begon licht bewolkt maar als snel wist de zon zich een weg door het wolkenpak te banen. ’s Middags waren er onder andere optredens van Taymir, Friends of the Family, Lukas Amer, Piñata, Iconoclast, Vanderbuyst en tomlaan.
Aan de heren van Agga Terror Squad de eer om Plein Open op de Turfmarkt te openen. Dit gebeurt onder een lage legertent, wat het undergroundgevoel moet uitlichten. Als hier een band wordt geboekt die niet enorm professioneel overkomt, krijgt zo'n podium echter een ietwat kolderiek effect. De beide rappers zijn niet onbekwaam, verre van, maar aan de podiumpresentatie kan nog gewerkt worden. Verderop in de set is het ook niet meer duidelijk welke track er gespeeld wordt. Opmerkelijk, sinds schier ieder nummer gaat over tjappies, bitches, gangbangs, snuiven, blowen en alle andere stoute dromen van A.T.S.. Tien minuten voor het einde stoppen ze er ineens mee. Wie het weet mag het zeggen, wellicht op weg naar een feestje met tjappies, bitches, tjappies, bitches en nog meer tjappies en bitches. (JT)
Terwijl de zon zich door de wolken heen worstelt, wandelt DiTCH het podium op. Ook al zitten de vier heren al jaren in het vak, deze band kent een relatief jong bestaan. De formatie begint in 2011 als Kyuss-tributeband, maar kan vanmiddag ook eigen werk laten horen. DiTCH heeft het bij hetzelfde genre gehouden en maakt no-nonsense stonerrock met melodieuze riffs die al snel blijven hangen. De ervaring komt vooral naar voren in het samenspel van Eric en Douwe. Gitaar en bas vullen elkaar uitstekend aan. Vooral gitarist Eric, de langharige kern van de band, is een plezier om naar te kijken en luisteren. Alleen de vocalen van zanger David vallen een beetje uit de toon. De rauwe klanken die hij produceert komen erg geforceerd over. Hij lijkt meer waarde te hechten aan de ‘stoerheid’ van zijn stem dan de kwaliteit ervan. Als frontman doet David het echter best leuk. Plein Open is pas een uurtje aan de gang en hij weet de aanwezigen al lekker in de stemming te brengen. DiTCH is een prima opwarmer. (SI)
De band Lifeless Past heeft vooral veel geluidshinder vandaag, waardoor de start op de Turfmarkt muzikaal gezien nog verre van ideaal is. Het duo heeft een digitale synthesizer die niet helemaal lijkt aan te sluiten op de rest van de apparatuur en ook de gitaar en mics werken bepaald niet mee. Na deze valse start, gaat het optreden vol soundscapes en combinatiespel van start. Echt spannend wordt het helaas niet, het optreden voelt aan als één lang nummer, na een kwartier heb je het eigenlijk wel gehoord. Niet dat het slecht is, en natuurlijk valt er ook een hoop te wijten aan het geluid, maar iets meer aan variatie en ook de ietwat Dave Gahan-achtige zang doen het geheel naar meer vragen. Op het bas- en gitaarspel valt verder weinig af te dingen. (JT)
Piñata is de derde act die vandaag het hoofdpodium betreedt. De bandleden zijn al lekker opgewarmd, want ze komen net van het 3voor12 Den Haag podium in de tuin van de Pavlov, waar ze speciaal voor ons een akoestische sessie deden. De zes bandleden trakteren het Spuiplein dan ook meteen enthousiast op wat - voor Den Haag grotendeels al bekende - reggae- pop- en skaklanken. Hierna wordt het even wat rustiger op het podium, maar Piñata kennende, duurt dat niet lang. En inderdaad: ze hervatten het vlotte tempo en binnen no time weten ze het nog redelijk lege Spuiplein om te toveren naar een redelijk volle. Zanger Pintos zit er lekker in en betrekt de bezoekers goed bij de act. Rinse, die behalve de toetsen ook regelmatig de trompet en melodica door zijn handen laat glijden, bouwt zijn eigen feestje achter zijn keyboard waarmee hij het publiek - misschien niet eens expres - ook in de feeststemming brengt. Als Jon Tarifa het podium betreedt als surprise act is het feestje compleet en beginnen de eerste mensen in het publiek te dansen. Dat munt niet uit in een uitbundig feest zoals we dat eerder bij Piñata gezien hebben, maar voor 3 uur 's middags wordt het toch een prima feestje. (WdK)
De perfecte naam voor een artiest heeft hij al, nu moet Lukas Amer alleen nog zijn muziek zien te verspreiden. Aan de naam te horen zou je denken dat de 18-jarige knul een singer-songwriter is, maar hij is juist het tegenovergestelde. Met gespierde beentjes van het springen is hij de nieuweling in de technowereld. Amer krijgt een half uur op de Turfmarkt om zichzelf te bewijzen waarbij hij de eerste minuten meerdere keren onzeker met zijn handen door het haar wrijft. Stoïcijns focust hij zich op de computer onder hem. De kleur van zijn ogen mogen we kennelijk niet zien. Tot hij om een sigaret vraagt aan een van zijn vrienden, wat zijn ogen opent. Hij ziet hoe iedereen zich vermaakt bij het kleine podium en werpt sindsdien meerdere blikken het publiek in. Langzaam stroomt het donkere hokje vol. Dat een jongen van die leeftijd alle trucjes al kent, is haast ongekend. Langzaam opbouwen en dan keihard gaan. Als perfectie zou bestaan… Amer weet zelfs in de laatste twee minuten de ouderen aan het dansen te krijgen die zwaar teleurgesteld weglopen als ze merken dat het al is afgelopen. (TB)
Wie nog nooit van Vanderbuyst heeft gehoord, moet de laatste jaren onder een steen hebben geleefd. De oldschool hardrockband gaat als een speer en heeft inmiddels ook in het buitenland op menig groot podium gestaan. Toch voelen de heren zich niet te goed om op dit bescheiden podium plaats te nemen. Ze praten vol trots over ‘hun’ Den Haag en spelen alsof ze in een uitverkocht stadion staan. Gitarist Willem neemt als een ware rockgod allerlei poses aan om zijn instrument te bespelen. Maar hij is niet alleen leuk om te zien. Met een paar indrukwekkende solo’s maakt Willem even duidelijk waarom het zo goed gaat met Vanderbuyst. Het publiek krijgt veertig minuten recht-voor-zijn-raap rock waarbij je het niet kan laten om mee te stampen op het ritme en tussen de nummers door kletst zanger/bassist Jochem de oren van je kop. De band maakt haar live reputatie absoluut waar. Het is dan ook erg jammer dat de mensen op het plein, op de voorste rijen na, als een stel zombies blijven staan. Zelfs het nummer ‘Never be clever’ van Herman Brood krijgt er geen beweging in. Vanderbuyst had meer verdiend. (SI)
Om half vijf is het bij de underground stage tijd voor een stukje Haagse historie. De legendarische punkband Mollesters is terug van weggeweest en speelt nu onder de naam Iconoclast. Voor aanvang staat vooral de wat oudere generatie nieuwsgierig te wachten, maar al snel komen ook jongere mensen een kijkje nemen. De Haagse punk doet het nog goed bij het publiek, want het wordt steeds drukker. De heren stoppen al hun energie in het optreden en er gaat menig voetje van de vloer. Inmiddels is het genre al lang niet meer zo shockerend als het in de jaren ’70 was, maar het duistere gelach tijdens bepaalde nummers is huiveringwekkend. Het zou prima in een spookhuis of gesticht passen. Iconoclast zet een goed optreden neer en brengt een eerbetoon aan de oorspronkelijke punkmuziek die inmiddels bezoedeld is met invloeden uit andere genres. Toch kan één opmerking niet achterwege blijven. Mannen, jullie zijn geen twintigers meer. Die hippe kleding en het iets te ver geopende shirt kunnen echt niet meer. (SI)
De band is pas net begonnen, heeft een paar maanden geleden het allereerste optreden gehad en staat nu al op het hoofdpodium van Plein Open. Het woord over dé nieuwe Haagse band Taymir verspreidt zich ongekend snel. De vier mannen - met ultieme indielooks - komen het podium op alsof ze er geboren zijn. Podiumervaring hebben de heren dan ook wel. Zanger Bas Prins en gitarist Quinten Meiresonne kennen we al van The Consolers en Quinten gaat zelf nog een paar jaar verder terug met All Missing Pieces. Maar wie de toekomst wil zien, moet naar Taymir gaan. Het eerste dat de heren zeggen als ze opkomen is geen “Hey, hoi, wat leuk dat jullie er zijn” maar een “Dat is een mooie trap maar kom allemaal alsjeblieft naar voren… NU!”. De indiepop van Taymir lijkt op een huwelijk tussen Soul Sister Dance Revolution en… Soul Sister Dance Revolution. De aanstekelijke deuntjes zijn niet te ontkennen, maar het is te horen met wie deze vier heren veel omgaan. Prins staat erbij als een jonge Liam Gallagher: nonchalant met een arm op de rug en nooit recht voor de microfoon. Zijn gezicht slaat iedere keer weer rood uit als hij zijn hele hebben en houden in de zang gooit. Opvallend is dat, hoe jong en nieuw Taymir ook is, er nu al vooraan het podium uitbundig wordt meegezongen. Jacco Gardner en Child of Lov mogen wel oppassen, Taymir zou zomaar de volgende Nederlandse act kunnen zijn die Engeland overneemt. (TB)
Tomlaan is aan de beurt om de Turfmarkt te laten zien wat hij kan. Hij is een jonge Interactieve Media en Design student aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Daarnaast is Tom ook dj en producer, en niet zonder de nodige ervaring. Hij stond eerder al op State-X New Forms en heeft vorig jaar zijn EP ‘BASH001’ uitgebracht. Daarnaast is hij mede eigenaar van het Stripewaves platform en een van de drijvende krachten achter het muziekplatform Hyphae. Tom zoekt constant naar nieuwe ontwikkelingen in de muziek en dat hoor je ook terug op bijvoorbeeld een track genaamd ‘Ding’ op zijn EP, die gebaseerd is op percussie vanuit het Midden Oosten. Ook invloeden vanuit de hiphop, post dubstep of andere genres met hevige basslijnen zijn voor hem niet vreemd. Dat komt ook naar voren op Plein Open, waar hij het - weliswaar wat magere - publiek meeneemt naar zowel verre plekken als een nachtclub in Amsterdam. Hij mixt al deze muziekstijlen zo aan elkaar dat je niet eens in de gaten hebt dat je van de ene in de andere wereld stapt. Eigenlijk komt dit jonge talent ook niet tot zijn recht op het kleine podium, op een tijd waarop de meeste bezoekers een hapje gaan eten. Waarschijnlijk had hij menig club in Den Haag vol gekregen, maar voor nu moet hij het doen met wat verdwaalde gasten. Die schijnt hij ook prima te vermaken, maar tomlaan is ready for the next level. (WdK)