Verslag HPC Winterfest 2013; het HPC Café

Met Woot, 27 Ways To Win, The Gypsy Liars en meer

Lilianne Laan, Sabrina Istha en Tessa Bentvelsen | Foto’s: Wouter Vellekoop, Eefje Lammers, Nike Liscaljet, Samantha Stauttener en Remie Stronks ,

De namen Pop-In en HPC Muziekcafé hebben tegenwoordig plaatsgemaakt voor simpelweg het HPC Café, maar verder is het nog steeds dezelfde knusse kroeg. Groot is het er niet qua ruimte, maar wel qua sfeer en geluidskwaliteit. Optredens van onder andere Woot, 27 Ways To Win, Pinhead en The Gypsy Liars zorgde voor de rest.

De aftrap in het HPC Café wordt verzorgd door de vier jongens van White-Lash. De band bestaat pas een jaar en maakt naar eigen zegge alternatieve rockmuziek met een vleugje punk. Wat het HPC vanmiddag voorgeschoteld krijgt, is toch het best te omschrijven als vrolijke punkrock. Uptempo beats met aanstekelijke melodieën vliegen je om de oren. De Green Day-cover ‘Let yourself go’ past hier perfect tussen en zorgt meteen voor de herkenningsfactor, waardoor het publiek de aandacht niet verliest. Frontman Jeffrey weet dit uit te buiten door de aanwezigen bij de show te betrekken. Op commando klinkt een enthousiast ‘Hey!’ vanaf de voorste rijen. Jeffrey’s blije gezicht maakt het optreden sowieso leuk om naar te kijken. Hij heeft het duidelijk naar zijn zin en dat straalt van hem af. White-Lash speelt zeker niet slecht en de bandleden laten zien dat ze meer willen zijn dan het zoveelste punkbandje. De voorzichtige uitstapjes naar andere genres zijn een goed begin, maar mogen verder ontwikkeld worden. Momenteel is het nog een vrij standaard geluid, dat wel beter in elkaar zit dan bij de meeste punkrockbands in dit stadium. (SI)

Het HPC Café is afgeladen vol als de vijf Haagse gasten van 27 Ways To Win het podium betreden. Oordoppen in, we gaan erop los met een stevige pot pop-metal. Wát-metal? Jawel, pop-metal. Je moet 27 Ways To Win ervaren om dat te begrijpen. Het gedreven kwintet gooit stevige gitaarpartijen en een loeistrakke ritmesectie in de blender met populaire zanglijnen, synthesizerklanken en samples (die overigens vooral vraagtekens oproepen). Het resultaat is compleet onvoorspelbaar. Net als je denkt dat je met een keurig mainstream rockbandje te maken hebt, trekt de gitarist zijn smoel open en blijkt een stevig potje te kunnen grunten. Wanneer de gitaren naar een hardrock-hoogtepunt toewerken, nemen de toetsen het over en wordt het opeens weer pop. De set barst van de energie, is afwisselend op het schizofrene af en vliegt voorbij. 27 Ways To Win krijgt de hoofdjes in de zaal goed in beweging maar zal bij de bezoeker die van stevige rock houdt een onbestemd gevoel van gemis hebben achtergelaten: wanneer ging het nou echt lós? (LL)

Den Haag heeft talent met een grote T. Dat is al heel de avond te merken maar vooral The Gypsy Liars weet een blijvende indruk te maken in het HPC Café. Zangeres Natousch Gerritsen, dochter van Golden Earring-bassist Rinus Gerritsen -die vergelijking ontkom je niet-, staat op het podium als een zelfbewust beest. Het is sluw, het is 70’s, het is psychedelische rock… maar het is vooral erg goed. Het optreden van vanavond barst van de energie, zonder ruimte te laten voor het rusten van de heupen. Het publiek reageert alleen een beetje koeltjes. Zowel op de muziek als op de aansporingen van Gerritsen. Maar kijk een keer om je heen en je ziet iedereen genieten. Geef dan nog alle bandleden een bepaalde kledingstijl (let’s say seventies chic?) en deze band kan zo Jacco Gardner achterna met door te breken in de rest van de wereld. (TB)

Het feest krijgt in het HPC Café een gouden randje met bluesrockprofeten Woot. Bassist Sebas komt recht van zijn optreden met The Gypsy Liars het podium oplopen en heeft zo te zien één van zijn vingers kapotgespeeld, maar daar is in de set niets van te merken: opgejut door drummer Thijs laten zijn galopperende ritmes de hartjes in de zaal sneller kloppen. Gitarist en leadzanger Tobias Wolring glijdt met doodsverachting over de krappe vloer als een kunstschaatser, daarbij slechts gehinderd door twee dames die het podium als olifantenpaadje naar de gang gebruiken. Wolring laat zich daardoor niet afleiden; zijn riffs klateren als een kristalheldere bluesrockbeek door het café terwijl hij er met zijn puntschoenen nog een dubbele Rietberger tegenaan gooit. Hij is goed bij stem en elk nummer komt met orkaankracht de zaal binnen. Naast hun bekende werk wordt het Winterfest getrakteerd op een aantal nieuwe nummers, een mooie kans voor het drietal om die uit te proberen voor publiek. De nummers beloven veel goeds: er komt een parel van een ballade voorbij met venijn in het refrein en een tegen surf aanschurkend zomers nummer dat de voetjes van de vloer krijgt. Met ‘Son of a’, een brullende ontlading van rauwe rock ’n roll, laat Woot het HPC Café achter: hongerig naar meer en trots op wat Den Haag aan goede muzikanten te bieden heeft. Gauw door naar de afterparty met Piñata! (LL)