Gillende gitaren, perfecte samenzang en aanstekelijke deuntjes. B Sharp weet als tweede act in de Grote zaal het publiek goed te imponeren. Een jaartje geleden deden ze dat ook al tijdens Talent Event en wonnen ze zo de juryprijs. Zanger Jens Luiten staat vanavond op het podium als een jonge Josh Homme (Queens of the Stone Age) met de stem van Bon Jovi. Het countryachtige nummer ‘King & queen’ doet de energie van de set wat inzakken, maar gelukkig knalt het nummer erna weer de speakers uit. Credits trouwens aan drummer Roel Eijgermans die als achtergrondzanger zijn stem in toom weet te houden terwijl hij zijn armen alle kanten op moet zwiepen. De set eindigt uiteindelijk op een hoogtepunt: volledig instrumentaal waarbij de band - zichtbaar genietend van het optreden - helemaal los gaat op de instrumenten. Zet er een groepje gillende meiden voor en dé nieuwe rockband is geboren. (TB)
Verslag HPC Winterfest 2013; de Grote zaal
Met Piñata, Neighbour Neighbour, Knotwilg, B Sharp en meer
Met de opening van het nieuwe gedeelte van het Haags Pop Centrum (eind 2012) heeft het HPC Winterfest ook extra veel plek om acts te programmeren. Eén van die nieuwe plekken is de Grote zaal, voorheen de Laetitiazaal. Het geluid was hier helaas niet altijd optimaal, maar de zaal is wel een sfeervolle locatie op het festival. Optredens waren er onder andere van Piñata, Birmingham Sunset, Neighbour Neighbour, Knotwilg, B Sharp en The Nudes.
Op de Facebook-site van The Nudes is maar één zin als omschrijving te vinden: Sexy harmonisch but über groovy. En groovy is het zeker. Wat meteen opvalt is de erg goede stem van zangeres Veerle Kiliaan. Zij en de band staan als een huis tijdens het spelen van de nummers, maar tussen de nummers door merk je dat het soms nog een beetje wennen is voor de half jaar oude band. Gitarist Armel Paap maakt af en toe zeer flauwe grappen waardor Kiliaan niet weet hoe ze moet reageren. Daarnaast valt bassist Babette Gadella een beetje weg tegen de sterke karakters van de rest van de band. Dat neemt niet weg dat ze nummer voor nummer hun best doen zich van hun beste kant te laten zien, wat ook lukt. Of ook wel: laat ze nog een jaartje op elkaar in gespeeld raken en wie weet hoe ver ze het gaan schoppen. (TB)
Het zeskoppige Knotwilg vormt een indrukwekkende verschijning op het podium van de Grote zaal. Een bont geheel van toetsen, cello, gitaren en een zingende zaag met als ritmesectie een contrabas en een drummer. De band is nog niet zo lang in deze formatie bezig maar blijkt al een aardig repertoire te hebben en klinkt goed op elkaar ingespeeld. De nummers zijn theatraal en worden op onverwachte momenten doorbroken door bizarre samples en a-ritmisch geklap door de bandleden. Julie Scott vormt met haar rode lokken en krachtige lage stem een imposante frontvrouw. Het geheel heeft met de strijkers iets bombastisch en de nummers doen qua opbouw soms denken aan het werk van The Smashing Pumpkins in de Mellon Collie periode. De spanningsboog van de nummers is sterk en de apotheoses zwellen aan als golven die omslaan over het publiek. Er zit wel veel herhaling in de teksten wat de aandacht soms wat doet verslappen. Ook zijn de strijkers, die zo belangrijk zijn voor het geluid van Knotwilg, niet altijd even goed te horen. De boodschap weet Knotwilg echter zeker over te brengen, wat blijkt uit de enthousiaste reactie van het publiek. (LL)
De door het HPC dwalende hardrock- en metalliefhebbers hebben een stille afspraak: half negen, grote zaal, met zijn allen compleet los op Birmingham Sunset. De Haagse hardrockers staan dan ook voor een volle zaal die klaar is voor een feestje. Hun jaren ’80 heavy metalcovers toveren zelfs bij de grootste purist een glimlach op het gezicht, want alles klopt: de goede strot van zangeres Jamie Nelemans, de hartslagverhogende ritmesectie, de superstrakke gitaren en de nog strakkere leggings. De looks worden afgemaakt met gebleekte spijkerjacks, bandanas, lange haren en een ventilator. De act leunt met al dat uiterlijk vertoon tegen de parodie aan, maar doe je ogen eens dicht: het klinkt als een klok. De twee gitaristen zijn samen ronduit geniaal. Het publiek gaat los naarmate de klassiekers elkaar in rap tempo opvolgen: van ‘Fuck like a beast’ naar ‘Running free’ en als de set het einde nadert met ‘Breaking the law’ staat men vooraan met de vuisten in de lucht uit volle borst mee te brullen. Het is feest met deze band, en laat goed zien wat een positieve energie je kunt opwekken met stevige hardrock. De batterijen zijn na dit optreden weer goed opgeladen voor de rest van de avond, dankjewel Birmingham Sunset. (LL)
De indierock van Neighbour Neighbour komt waarschijnlijk op een gelegen moment want de Grote zaal staat redelijk vol. Dressed in black spelen de vier mannen een mix van aanstekelijke country deuntjes met arenarock en een scheutje van de Engelse band Tribes. Een mooie combinatie die goed aanslaat. Maar als zanger Bram Wesdorp vraagt of iedereen zijn vuist in de lucht wil steken, doet maar een man of tien met hem mee. “Dit is waarom wij hier staan”, zegt Wesdorp en zingt dan verder: for freedom, for the music! Soms schiet echter de stem van Wesdorp wat uit naar de valse kant, maar waar dat bij andere bands funest kan zijn, past de onstabiele stem bij het geluid van de band. Ze klinken niet als een beginnend bandje die moeite heeft met het vinden van hun eigen sound. Neigbour Neighbour is zelfverzekerd in de muziek die zij maakt. (TB)
Een betere afsluiter van een mooie avond is er haast niet te bedenken: de heerlijke zomerse reggae van Piñata. Een paar maanden geleden deden ze het ook al goed in de kleine bar Pavlov tijdens de Haagse Pop Week. Maar voordat het feest echt kan losbreken moet eerst iedereen nog uit het HPC Café terugkeren van Woot’s optreden - dat een half uur overlapt met dat van Piñata. Als de stroming mensen die naar de Grote zaal komt toeneemt, begint Piñata echter een langzamer nummer te spelen. Een nummer dat voor bierdrinkend Den Haag net iets te sloom is. ‘We willen dansen!’, spat het van de gezichten af. En alsof de gebeden gehoord zijn, begint de band met het spelen van al hun catchy nummers. Dit keer geen crowdsurfende mensen - zoals in Pavlov - maar de sfeer zit er zeker goed in. Het publiek lijkt zich te vermaken en zorgt er zelfs voor dat er een toegift komt. Maar dan is het ook tijd voor de laatste band van de avond om weg te gaan en plaats te maken voor fijne, oude platen. (TB)