Zelf noemen de vijf leden van 27 Ways To Win het popmetal, maar ergens doet de band met deze omschrijving zichzelf te kort. De kracht en de zwaar aangezette gitaren met de sterke vocalen van Martin van der Ham gaan beduidend een stukje verder dan deze zelfverzonnen term. Alleen de zang al, deze man moet met zijn kloten ergens over het asfalt heen zijn gegleden. Het is te frivool voor een zoveelste Eddie Vedder kloon en het is te veel koffiedik om als echte metalzanger weggeschreven te worden. De stem van Van der Ham heeft veel weg van de Britse new wave zangers van begin jaren tachtig. Dit ouderwetse wave geluid is latent aanwezig op deze langspeler.

 

De vijf leden van 27 Ways To Win zijn duidelijk geen groentjes en moeten afzonderlijk een aardige cv hebben opgebouwd. ‘What Else To Think’ klinkt zo verdomd professioneel dat van een stel beginnelingen niet gesproken kan worden. Tevens weet de band goed met spanningsbogen om te gaan en houdt de luisteraar hierdoor vast. Bij de aanvang van openingstrack ‘One of seven’ weet je gelijk wat voor vlees je in de kuip hebt. Geen vraag blijft onbeantwoord.

 

Zoals gezegd, het geluid is zo dik en stroperig dat het blijft plakken aan je gehemelte. Geen tandarts die dit nog weg kan krijgen. Dit rockt en vlamt zoals het bij professionele bands hoort. Toch wordt er ook een goed liedje neergezet. De samenzang in de refreintjes wordt aangekleed met een ondersteunend keyboardje. Echter is het wel het beukende drumgeluid van Rui D. in combinatie met het guitige gitaarspel van David de Waal wat als handelsmerk omschreven mag worden. Vooral met de uitschieters ‘Remedy’, ‘Still alive’, ‘Attraction’ en het Rage Against The Machine achtige ‘Bullet rage’ wordt dit visitekaartje afgeleverd.

 

Wel ligt “overdaad schaadt” op de loer. Gaandeweg het album wordt het wat sleets en slaat er wat verveling toe. ‘What Else To Think’ is soms net te veel van het goede. Een krachtig, gelaagde subtiele en relaxte rocksong ontbreekt op dit album. Dit had de band en dit album een meerwaarde gegeven. Ook omdat de bandleden in de tussenstukken laten horen goed uit de voeten te kunnen met wat rustiger materiaal, zoals in ‘I couldn’t care less’ en in ‘Not listening’. Even snel brengt de band dit gevoel ook weer om zeep om vervolgens weer met tempo 100 verder te gaan. Hier valt nog veel te winnen voor de mannen.

 

‘What Else To Think’ maakt nieuwsgierig. Hoe de band het op de bühne doet bijvoorbeeld. Als we de ogen sluiten en we dit album eens flink onze oorschelpen in laten sluipen, visualiseren wij ons een echte stage-act van megalomane proporties. Een band die zijn ballen uit de broek rockt en alles op strak en intens laat eindigen. Hiervoor gaat het publiek onherroepelijk voor de bijl. Zweet, adrenaline, bier, lange haren en zang met kloten. Kortom, de rock ’n roll!