HET CONCERT
White Denim, Crossing Border, The Raven, vrijdag 15 november 2013
Kater laat White Denim binnen de lijntjes kleuren
En dat levert een vaardig maar ongeïnspireerd plaatje op
“White Denim: de beste band ter wereld?” kopte 3voor12 Gelderland eerder dit jaar over het optreden op het Valkhoffestival van de Texanen. Een veelbelovende programmakeuze van Crossing Border, maar ook de beste band ter wereld heeft wel eens een offday. Bij de gratie van de topsportersmentaliteit van zanger Petralli en geheim wapen/drummer Josh Block wordt het weliswaar een mooi uurtje fusionrock, maar we hadden ook dat leuke nieuwe album nog een keer kunnen draaien met de rookmachine erbij.
DE MUZIEK
Band van -op het oog- Texaanse bakfietsvaders, geroemd om hun ingewikkelde maar groovy rock-country-jazz-nummers; zelf houden ze het op ‘fusion’. Het toegankelijke nieuwe album ‘Corsicana Lemonade’ zou voor een definitieve doorbraak kunnen zorgen. Duidelijk gestructureerde rock ’n’ roll liedjes, minder ritmedoolhoven en vanavond horen we hoe dit live uitpakt. Hun onberispelijke livereputatie zorgt voor aanvang voor buzz op de gangen van het Toneelgebouw.
HET NUMMER
Een hoogtepunt in de set laat lang op zich wachten: ze sluiten af met een medley van het pittige nieuwe ‘At night in dreams’ en twee oudere nummers van toen White Denim nog ongegeneerd met punk flirtte. Nu pas ervaren we de Texaanse hot sauce waar we de hele set op hebben gewacht, maar die smaakt dan ook uitstekend. De mash-up ontaardt in geniale waanzin waardoor zowel band als publiek alsnog voorzichtig grijnzend de zaal verlaten.
PLUS
Zet drummer Josh Block alleen op een podium en de zaal geniet. De percussie is een kunstwerk op zich en het is fascinerend om Block aan het werk te zien. White Denim's kenmerkende improvisatiestijl die ze op het nieuwe album loslaten, houden ze op het podium nog wel in ere, wat voor fijne pick-me-up overgangen tussen de nummers zorgt. Want laten we niet uit het oog verliezen: de mannen van White Denim hebben skills. Dat zien we in de solo’s, de bizarre maar natuurlijk aandoende ritmewisselingen, Petralli's ingewikkelde zanglijnen en de bruggetjes die Austin Jenkins wél geïnspireerd laten soleren. Petralli goochelt met zijn pedalen en concludeert: "I start to feel better".
MIN
Maar op het shirt van bassist Steve Terebecki lezen we ‘Blood, sweat & tears’ en dat vertelt eigenlijk het hele verhaal. Het moet er worden uitgeperst, gejamd wordt er nauwelijks. Petralli vertrekt zijn gezicht regelmatig in een pijnlijke grimas, hij lijkt wel koorts te hebben. Maar dan: "We had an extremely fun night last night. And that's why I'm so sweaty". Blijkbaar heeft underground muziekhoofdstad Groningen goed voor ze gezorgd en zit er vandaag even niet zoveel mojo meer in.
HET OORDEEL
Muzikaal schort er weinig aan de set, maar geïnspireerd is het niet. Dan heb je nog steeds een goede show, maar met een zaal die niet in beweging komt, zelfs niet met groovy single ‘Pretty green’. We zien teleurstellend weinig creativiteit waardoor White Denim de hooggespannen verwachtingen niet inlost. Ze kunnen veel, veel indrukwekkender dan dit.
CIJFER
6. We zijn niet boos, maar teleurgesteld. Hopelijk heeft Groningen een goede tijd gehad gisteren.