HET CONCERT
Tom Hickox, Crossing Border, Heaven, zaterdag 16 november 2013
Tom Hickox: een intellectueel en zijn piano
Britse bariton schrijft het eerste hoofdstuk van zijn boek onder de Haagse hemel
Tom Hickox? Nee, een bekende naam is hij allesbehalve. Zijn eerste plaat moet nog verschijnen maar dat belemmert de Brit niet om zijn opwachting te maken op Crossing Border. In het intieme zaaltje Heaven staan een piano en enkele gitaren. Hickox levert met zijn uitzonderlijke stem een uitstekend visitekaartje af.
DE MUZIEK
Als kind uit een muzikale familie (zijn vader Richard is een Grammy winnende dirigent) leek Hickox niets met muziek te willen gaan doen. Zijn ouders leidden een chaotisch leven en dat wilde de kleine Tom niet. Op zijn zeventiende bekeerde hij zich echter en sindsdien leeft hij dag en nacht met zijn piano. Hij heeft twee passies: literatuur en het schrijven van muziek. Die combinatie blijkt opperbest. Zijn helden zijn Leonard Cohen, Nick Cave en auteurs als Pinter en Joyce. Hickox weet er een unieke wisselwerking van te brouwen.
HET NUMMER
‘The pretty pride of Russia’ of misschien ‘The angel of the north’… Het is erg lastig om een uitblinker uit de lijst met liedjes te kiezen. Niet zozeer omdat die er niet zou zijn, meer omdat hij het merendeel erg goed wegzet.
PLUS
Vanachter zijn piano neemt Hickox de toeschouwer mee op een reis door zijn muzikale wereld. Vanaf het moment dat hij de eerste noten de zaal induwt, weet je dat dit een unieke muzikant is. De bariton grijpt je bij de kladden, maar op een uiterst aangename manier.
MIN
De Brit zit achter zijn piano en komt nauwelijks van zijn plek. Ook zijn gitarist zit roerloos op de stoel ernaast. Het optreden krijgt daardoor een statisch karakter. Verder heeft hij nog een vrij beperkt repertoire. Daardoor pikt hij een liedje bij Eels en de recent overleden grootmeester Lou Reed, wat overigens leidt tot grote vreugde bij enkele toeschouwers.
HET OORDEEL
Statisch of niet, Tom Hickox boeit. De Engelsman verrast met diepzinnige teksten, maar het is vooral zijn lage stemgeluid dat nieuwsgierigheid wekt. Vergelijk het met Anastacia die aan het begin van dit decennium furore maakte. Velen dachten bij haar aan een stevige, donkere tante, maar niets was minder waar. Bij Hickox heb je dezelfde verwarring: een normale, blonde man van begin dertig met een ongekende stem. Je mag hem met recht een bariton noemen. De uitverkorenen in het knusse Heaven zijn getuige van het begin van een nieuw muzikaal hoofdstuk. Wij zijn benieuwd waar dat toe gaat leiden.
HET CIJFER
7,5. Hij is nog geen James Joyce of Leonard Cohen, maar onze interesse is zeer zeker aangewakkerd!