HET CONCERT
These New Puritans, Crossing Border, The Royal, zaterdag 16 november 2013
Abstract gedwangvoederd worden bij These New Puritans
Leegloop in de zaal, drummer zorgt voor enige pit in zwaar verteerbare set
Britse artrockband These New Puritans van tweeling Jack en George Barnett stond ook in 2010 op dit Crossing Borderpodium. Toen met een gigantisch orkest, wat door beperkte voorbereidingstijd maar matig uitpakte. Vanavond gaan de Puritans op herkansing, maar wat nu in The Royal wordt opgediend valt alleen bij de echte liefhebber in de smaak.
DE MUZIEK
De band combineert alternatieve rock en synthesizers met Underworld-beats en daar zijn vanavond ook blazers bij. De duistere, klassiek geïnspireerde rock doet denken aan Suuns en Yo La Tengo, maar harder en verstoken van ieder spoortje zelfspot. De intens donkere en complexe composities lijken misplaatst bij de jonge koppies van de band, wat respect afdwingt. Uit welke krochten van de ziel weten ze dit op te diepen?
HET NUMMER
Het optreden begint zijig, maar bij bezwerende track ‘Three thousand’ worden we wakker. Naast de drummer neemt ook de toetsenist percussie ter hand, waardoor we in de zaal wat rechter op komen zitten. Zanger Jack lijkt nu ook zijn ochtendkoffie binnen te hebben. Het aansluitende ‘Attack music’ krijgt een spannende make-over met orkaanstylo gregoriaans mannengezang uit de synthesizer en een duistere beat. Het lukt echter niet om de gevaarlijke sfeer vast te houden na deze twee tracks. Bombastische klankexperimenten worden verkozen boven een gestructureerd spannend geluid en de Puritans sluiten hiermee een groot deel van het publiek buiten.
PLUS
Drummer George valt op door het venijn waarmee hij, tevergeefs, probeert zijn overige bandleden aan te steken. Zijn percussie is een lust voor het oor en biedt voor verdwaalde luisteraars houvast in de set. De composities zijn rijk, complex en zitten vol impopulaire keuzes; op commerciële sell-out kun je de Puritans niet betrappen. Intrigerend voor wie ervan houdt (handen…?) en wie de rust vindt om aandachtig te luisteren.
De band combineert alternatieve rock en synthesizers met Underworld-beats en daar zijn vanavond ook blazers bij. De duistere, klassiek geïnspireerde rock doet denken aan Suuns en Yo La Tengo, maar harder en verstoken van ieder spoortje zelfspot. De intens donkere en complexe composities lijken misplaatst bij de jonge koppies van de band, wat respect afdwingt. Uit welke krochten van de ziel weten ze dit op te diepen?
HET NUMMER
Het optreden begint zijig, maar bij bezwerende track ‘Three thousand’ worden we wakker. Naast de drummer neemt ook de toetsenist percussie ter hand, waardoor we in de zaal wat rechter op komen zitten. Zanger Jack lijkt nu ook zijn ochtendkoffie binnen te hebben. Het aansluitende ‘Attack music’ krijgt een spannende make-over met orkaanstylo gregoriaans mannengezang uit de synthesizer en een duistere beat. Het lukt echter niet om de gevaarlijke sfeer vast te houden na deze twee tracks. Bombastische klankexperimenten worden verkozen boven een gestructureerd spannend geluid en de Puritans sluiten hiermee een groot deel van het publiek buiten.
PLUS
Drummer George valt op door het venijn waarmee hij, tevergeefs, probeert zijn overige bandleden aan te steken. Zijn percussie is een lust voor het oor en biedt voor verdwaalde luisteraars houvast in de set. De composities zijn rijk, complex en zitten vol impopulaire keuzes; op commerciële sell-out kun je de Puritans niet betrappen. Intrigerend voor wie ervan houdt (handen…?) en wie de rust vindt om aandachtig te luisteren.
MIN
Die aandacht kunnen veel mensen niet opbrengen: de leegloop gedurende de tweede helft van de set is pijnlijk. De abstracte atonale stukken op synths en blazers zijn te moeilijk te plaatsen. Op de balkons wordt gekletst, een doodzonde tijdens een These New Puritans show, maar deze set vergt teveel van het publiek. De zang komt tijdens veel nummers nauwelijks boven de rest van de band uit. De weinig beweeglijke bandleden verzuipen hierdoor in de grote Royal.
HET OORDEEL
De Puritans vertelden ons in een interview, dat op het nieuwe album melodie en harmonie belangrijk zijn. Op die insteek zijn ze blijkbaar snel uitgekeken, want juist naar die twee dingen snakken we in de zaal en we krijgen het niet. Wel krijgen we voortdurend bizar harde synths, niet te plaatsen improvisatie en onvriendelijke beats gedwangvoederd wat slechts de echte die-hard liefhebber zal weten te waarderen. We sluiten daarom maar af met een eervolle vermelding voor drummer George, aan wiens inzet het echt niet gelegen heeft, en druipen af naar de bar om deze onverteerbare massa snel weg te spoelen.
CIJFER
5
Die aandacht kunnen veel mensen niet opbrengen: de leegloop gedurende de tweede helft van de set is pijnlijk. De abstracte atonale stukken op synths en blazers zijn te moeilijk te plaatsen. Op de balkons wordt gekletst, een doodzonde tijdens een These New Puritans show, maar deze set vergt teveel van het publiek. De zang komt tijdens veel nummers nauwelijks boven de rest van de band uit. De weinig beweeglijke bandleden verzuipen hierdoor in de grote Royal.
HET OORDEEL
De Puritans vertelden ons in een interview, dat op het nieuwe album melodie en harmonie belangrijk zijn. Op die insteek zijn ze blijkbaar snel uitgekeken, want juist naar die twee dingen snakken we in de zaal en we krijgen het niet. Wel krijgen we voortdurend bizar harde synths, niet te plaatsen improvisatie en onvriendelijke beats gedwangvoederd wat slechts de echte die-hard liefhebber zal weten te waarderen. We sluiten daarom maar af met een eervolle vermelding voor drummer George, aan wiens inzet het echt niet gelegen heeft, en druipen af naar de bar om deze onverteerbare massa snel weg te spoelen.
CIJFER
5