HET CONCERT
Syd Arthur, Crossing Border, Heaven, vrijdag 15 november 2013
Syd Arthur stelt teleur met zijn eentonigheid
Caveman staat beneden te spelen maar de echte oermannen staan in Heaven
Heaven waande zich even in de jaren ’60 en ’70 met de psych-rock van Syd Arthur. Langharige mannen domineren het podium, maar na vijf nummers heb je het wel gehoord.
DE MUZIEK
Pas twee jaar na de oprichting van Syd Arthur pikte The Guardian de band al op en maakte het The Band of the Day. De vier mannen worden beschreven als “these funky folkies are sons and heirs of those Canterbury musicians who did whimsical things with psychedelic and progressive rock”. En dat is precies wat het is: psychedelische rock. Ondertussen heeft de band vorig jaar zijn zelfgeproduceerde debuutalbum uitgebracht die door meerdere websites werd geprezen om de terugkeer naar de jaren ’60 en ’70 psych-rock. Leuk weetje: violist Raven Bush is de neef van Kate Bush.
HET NUMMER
Midden in de set verschijnt ineens het nummer ‘Dorothy’. In tegenstelling tot de op elkaar lijkende nummers eromheen, heeft dit nummer veel meer diepgang. Het is jazz met een intense groove, het is gevoelig, het is creatief, het is een hoogtepunt in een saaie set.
PLUS
Syd Arthur heeft aanstekende deuntjes en hersenmanipulerende overschakelingen. Eindelijk kunnen we ons weer wanen in de jaren ’60 en ’70.
MIN
Als je vijf nummers hebt gehoord, ken je het allemaal wel. Op het album mag het dan misschien goed klinken, maar live is het vooral eentonig te noemen. De nummers hebben allemaal hetzelfde gevoel over zich, waardoor het lijkt alsof het hele concert een en hetzelfde nummer is.
HET OORDEEL
Met een haardos groter dan die van Caleb Followill in de beginperiode van Kings of Leon, is Syd Arthur zeker een opvallende verschijning te noemen. Caveman mag dan wel beneden spelen, maar de echte oermannen staan in Heaven op het podium. De vier Engelse heren zijn stuk voor stuk uitstekende muzikanten die vorig jaar een goed debuutalbum hebben afgegeven, maar live komt het niet uit de verf. Als je een paar nummers kent, ken je ze allemaal. Syd Arthur stelt teleur met zijn eentonigheid.
CIJFER
5