“Hello we are Shovels & Rope from Carolina”, verwelkomt Cary Ann Hearst enthousiast het Crossing Border publiek met onvervalst Amerikaans accent. 'This is our biggest adventure this far'. Zij in een rode jurk met flinke decolleté achter de drums, hij met nonchalante look in een smoezelig shirt op akoestische gitaar. Zelf weet Cary Ann hun voorliefde voor de pure Amerikaanse muziek heel goed te verwoorden; “We like country music, we like folk music, bluegrass music and hilbillypeople music, but most of al we love rock 'n roll Music”. En dat is precies wat we voorgeschoteld krijgen. Een wat minder harde White Stripes met wat meer nadruk op folk en country, wat minder blues en zonder de boosheid van Jack White. Van uptempo tot wat meer ingetogen en breekbaar. Verhalende liedjes over kleine thema's. Ze wisselen geregeld van instrument en maken verder af en toe gebruik van een klein keyboardje en mondharmonica. Beiden zijn volledig in hun element waarbij de losse Cary Ann steeds het voortouw neemt. Wanneer er op het podium even discussie is over het vervolg van de set is die discussie woordelijk te horen. “You are not supposed to hear us whisper about what we are gonna play, you bookworms!”, reageert ze grappend.

 

Het nummer 'Kemba's got the cabbage moth blues' wordt opgedragen aan vriendin Kemba die last had van motten op haar gewas. Een heerlijk country and blues nummer dat op plaat in nog geen tweeënhalve minuut er doorheen wordt gejaagd. Misschien wel representatief voor dit optreden, vrolijk, zorgeloos en op en top Amerikaans.