HET CONCERT
Phosphorescent, Crossing Border, The Raven, vrijdag 15 november 2013
Phosphorescent trakteert op onverwacht spektakel
Van weergaloze countryfolkshow tot intiem pianoconcert
Matthew Houck, de man achter Phosphorescent ging door een zware periode heen voordat hij ‘Muchacho’ uitbracht. Die plaat doet het goed tot nu toe en met een aantal ijzersterke songs staat Houck met band op Crossing Border vanavond. We maken ons op voor een optreden dat ons in een klap in de vlaktes van Alabama moet neerplanten. Dat loopt toch iets anders.
DE MUZIEK
Genreoverstijgende muziek, dat is wat deze uit Amerika afkomstige artiest maakt. Folk, country en indierock, dat lijkt de beste samenvatting. Met het zesde studioalbum, getiteld ‘Muchacho’, is Phosphorescent bekendheid aan het winnen. ‘Song for Zula’ is bij een groter publiek bekend dan alle voorgaande liedjes.
HET NUMMER
‘Song for Zula’ doet het goed bij het publiek, maar ‘Terror in the canyons (The wounded master)’ is het hoogtepuntje van de avond. Dit is het tweede nummer dat Houck met zijn band ten gehore brengt. Tijdens de opening gaat het een en ander fout met de techniek waardoor de toetseniste niet hoorbaar is. Houck is bij dit tweede nummer niet tevreden over het volume van zijn microfoon en schopt, al zingend, zijn microfoonstandaard omver. Ook gooit hij achteloos zijn gitaar op de grond. Of de Amerikaan probeert zich volop in te leven in het nummer (met als onderwerp liefdesverdriet) of hij is oprecht pissig door de falende techniek. Niemand die het weet. Een mooi tafereel levert het in ieder geval wel op.
PLUS
Matthew Houck betrekt het publiek bij zijn spel. Al bij het tweede nummer kijkt hij heel indringend de zaal in. Het wordt nog veel gekker als hij tijdens een van de laatste liedjes het podium afspringt om met mensen samen de zin “there ain’t no easy way out’ te zingen.
MIN
Een toegift is niet iets ongewoons. De band gaat van het podium af en komt binnen een paar minuten terug om nog een nummertje of twee te spelen. Phosphorescent blijft langer weg, te lang naar de smaak van sommigen. Als de band eenmaal terugkeert, staan er niet meer dan tweehonderd mensen in The Raven. Het kan ook zijn dat na het spelen van ‘Song for Zula’ de angel uit het concert is en de meeste toeschouwers lekker naar huis willen.
HET OORDEEL
Tja, waar moet je beginnen met zo’n optreden. Het lijkt allemaal zo rustig en voorspoedig te verlopen met Phosphorescent aan het begin van zijn act. Niemand had kunnen bedenken dat hij zou eindigen te midden van een honderdtal overgebleven luisteraars én dat hij een soort karaoke vrije vorm erin zou knallen. Buiten dat gaat het natuurlijk om de muziek, en dat was bij vlagen weergaloos. Houck is een meester in folk met een countryrandje. Dat moet hij overgehouden hebben aan zijn roots aangezien de beste man opgroeide in de Amerikaanse staat Alabama. Toch was het concert grillig door het gedrag van Houck en enkele technische mankementen. Daarom valt het cijfer wat lager uit dan je aan de hand van de muzikale kwaliteiten van Phosphorescent kan en mag verwachten.
CIJFER
7,5