HET CONCERT
Flying Horseman, Crossing Border, Heaven, zaterdag 16 november 2013
Flying Horseman brengt Heaven in trance
Publiek weigert Vlamingen te laten gaan
De Antwerpse band Flying Horseman mag de Heaven openen vanavond en zet gelijk een prestatie neer die voor hen die erbij waren nog moeilijk te toppen zal zijn. Zo goed is deze kunstzinnige Belgische gitaarrock. Zijn we in trance? We zijn in trance.
DE MUZIEK
Om een idee te geven, denkt u: dEUS, Balthazar, Cherry Ghost, met een ritmesectie die dwingend, vaag exotisch en intrigerend is. Laag voor laag scheppen ze zo hun duistere wereld. Het resultaat is adembenemend: hier staan getalenteerde, ervaren muzikanten een batterij originele nummers met veel urgentie te brengen. Meermalen bouwen ze een trance op met een Afrikaans ritme, om die te laten ontsporen met gekte op de gitaar en dan over te gaan in dromerige zang van de zusjes Loesje en Martha Maieu, die op het krappe podium noodgedwongen wat in een hoekje staan weggemoffeld.
HET NUMMER
We zijn bij dit optreden vanaf het begin onder de indruk, maar het lange ‘Twist’ in het midden van de set doet de monden definitief openvallen. Met twee solomomenten laten ze al jammend het nummer compleet escaleren in de meest briljante waanzin die je gaat horen op Crossing Border vanavond. De ritmesectie hypnotiseert ons met dwingende ritmes en strijkstokbas. De zaal is afgeladen vol, muisstil en ademloos.
PLUS
Dit is serieuze psychedelica waar onze zuiderburen zoveel beter in zijn dan wij. De achtergrondzang is prachtig, het surfy gitaarspel brengt warmte en zoekt voortdurend naar extremen. Indrukwekkend is ook zanger Bert Dockx. Geen typische zanger, maar een fijne stem die precies is waar de muziek om vraagt. Hij vertelt ons de liedjes als verschrikkelijke sprookjes zoals, om maar iemand te noemen, Nick Cave daar een meester in is. De liefde lijkt wederzijds. "Dank voor het aandachtig luisteren." De zaal lacht, met kennis van het gebruikelijke geoudehoer waar het Nederlands publiek berucht om is. "U kent blijkbaar uw reputatie!"
MIN
Niet elk nummer heeft een spanningsboog die werkt. Soms is de structuur zoek of zit er te veel herhaling in, die niet hypnotiserend werkt. Dit gebeurt ongeveer één keer tijdens het concert, maar wij Hollanders moeten toch iets te zeuren hebben.
HET OORDEEL
Bert Dockx en de zijnen scheppen een sinistere maar beeldschone wereld waar verschrikkelijke dingen gebeuren. Chris Isaac jamt hier met Joy Division en een sjamaan op peyote. Een minutenlang applaus volgt op de set, nadat de band bij hogere uitzondering van de organisatie al wat langer mocht doorspelen. Nu we Flying Horseman gevonden hebben, willen we hen niet meer laten gaan.
CIJFER
9