HET CONCERT
Deathfix, Crossing Border, Black Coffee House, zaterdag 16 november 2013
Groovy tijdmachine genaamd Deathfix
Viertal rockers op leeftijd probeert eens wat anders
Een groepje nette, onopvallende mannen uit Washington DC klimt het podium op. Bekend is Deathfix nog niet, gedurfd van de organisatie om deze mannen een podium te bieden. Maar, schijn bedriegt. Want wat een muziek maakt deze band. De performance drijft op het goed geoliede samenspel van de Amerikanen. Er is echter nog genoeg ruimte voor verbetering.
DE MUZIEK
Men neme een tweetal doorgewinterde rockers dat toevallig met dezelfde artiest op tournee is. Het duo blijkt het goed te kunnen vinden en heeft wel trek in wat anders. Dit overkwam Brendan Canty en Rich Morel. Na wat geëxperimenteer volgt dit jaar hun titelloze eerste plaat met maar een zevental liedjes variërend in lengte van vierenhalf tot negen minuten. De glitter-poprock is het resultaat van een voorliefde voor het jaar 1972. Met de toevoeging van drummer Jerry Busher en bassist Mark Cisneros moet Deathfix de podia gaan veroveren.
HET NUMMER
‘Playboy’ is een ode aan de meester, Lou Reed. Een combi van literatuur en muziek, precies wat dit festival voor ogen heeft. Wat betreft gitarist/leadzanger Canty mogen we de naam Crossing Border ook veranderen in Lou Reed Festival. Gewoon, omdat het kan en omdat hij fan is van de recent overleden legende.
PLUS
Deze gasten weten hoe ze moeten ‘grooven’. De enorm strak gespeelde setlist slaat over op het publiek dat gefascineerd blijft hangen. De lange nummers lopen niet zelden uit in een instrumentaal festijn waarbij alle remmen losgaan. Ja, de bandleden van Deathfix zijn ervaren getalenteerde muzikanten.
MIN
Het instrumentale gebeuren is genieten, maar het zijn nu niet bepaald Brad Pitt, George Clooney en Johnny Depp waar je naar zit te kijken. Dikke persoonlijkheden zijn het evenmin. Toetsenist/leadzanger Morel zit in zijn gedachten rustig een krantje te lezen aan zijn keukentafel. Kopje koffie erbij en hij is voorzien. De echte opwinding in zijn houding ontstaat pas halverwege de set. Canty probeert al een tijdje de boel op sleeptouw te nemen. Erg overtuigend is dat niet. Drummer Busher gaat wél vanaf het eerste nummer uit zijn plaat. Jammer alleen dat hij weggestopt zit achter alle anderen.
HET OORDEEL
Wauw! Onder de groovy klanken van deze heren kan je gewoon niet stil blijven zitten. Of het nu de uptempo baslijntjes zijn, de strakke drumpartijen, de keyboardakkoordjes geleend van Supertramp of de virtuoze gitaarsolo’s, het is lekker. Maar, uitstraling is ook belangrijk en dat is iets waar de heren nog nooit van gehoord hebben. Kom op mannen, vervang die kledingkast en doe vanaf het begin alsof je er zin in hebt.
HET CIJFER
7+