Verslag Schollenpop 2013: Avond

Met Komatsu, Neighbour Neighbour, Woot, Soul Sister Dance Revolution, Splendid en meer

Marije Pluym, Peisam Tsang, Annelies van Es | Foto's: Wouter Vellekoop, Jan Rijk en Ramond Jaggessar ,

Het zonnetje zakt in de zee met een aangename temperatuur van 23 graden. Enig minpuntje is de harde wind, maar de gratis scrubbeurt die aanvoelt alsof je wordt gezandstraald, is niet eens onwelkom. Door het weer lijkt het ook veel drukker dan de afgelopen jaren op Schollenpop. Aan de opzet van het festival is niets veranderd, ook de kleffe frieten en slappe hamburgers zijn weer van de partij. De locatie op het strand geven het festival charme. Uiteraard heeft het verlies van de afgelopen jaren er toe geleid dat er geen echte publiekstrekker tussen de acts staat. Maar mensen uit de omgeving die de gezelligheid van het festival waarderen, komen toch wel kijken. Door het gunstige weer en een redelijk aantal bezoekers kan Schollenpop terugkijken op een geslaagde 17de editie.

Eerder hebben we al Mozes and the Firstborn gehad. Komatsu is vandaag de tweede band uit de Nederlandse lichtstad. Met ronkende bas en gitaren walst de band vanaf het eerste moment als een bulldozer het strand plat, onderwijl vliegen de sludge, stoner en metal je om de oren. Aan de gitaar van Stephan Quint hangt een Chinese geluksknoop, hij heeft er misschien wat aan, het publiek niet. Waar ze wel wat aan heeft is een set goede oordoppen, want wat is deze band hard! En rauw met kapitale R, zelfs de instrumentele nummers hakken er lekker in. Het publiek is bij aanvang meteen twee meter teruggedeinst in het rulle zand. Wie de delicate drumster Miriam Bekkers ziet verwacht gewoon niet dat zij zo hard kan ass kicken. De stembanden van zanger Mo Truijens zitten zowat tegen de microfoon aangepakt, hij klinkt ongecompliceerd en cru. Van bassist Martijn Mansvelders krijgt men een lesje bandnaam uitspreken: Ko-mat-soe. Deze gigant hoort bij de top van de grondschuivers, een fijne afwisseling in de programmering. Ook een aantal nieuwe nummers wordt ten gehore gebracht, dat belooft veel goeds. Mensen, fasten your seatbelt, deze Eindhovense kolos is niet alleen klaar om Nederland te veroveren, maar kan zich makkelijk meten met de internationale stoner-acts. [PT]

Tien jaar geleden stonden de heren van Neighbour Neighbour ook al op Schollenpop. Toen nog als So What, maar inmiddels heeft het viertal, na een korte afwezigheid, een doorstart gemaakt met Neighbour Neighbour en dat lijkt niet onverdienstelijk te worden. Na de eerste tonen, een sterk begin, hebben ze de bezoekers van het Zuiderstrand meteen op hun hand. De liedjes van het viertal Haagse vrienden zijn pakkend, hebben diepere lagen, zijn mooi en blijven toch lekker dansbaar. Met onder andere “Long Way to Come”, "Win Win Situation” en “Fear” laten Bram, Alexander, Joeri en Vincent zien dat ze de afgelopen jaren flink gegroeid zijn en dat de nieuw ingeslagen weg, een veel belovende is. Frontman Bram, praat nog steeds net zoveel als in de So What-tijd, maar dat doet hij goed, hij lult het geheel lekker aan elkaar. Een minpuntje: aan het einde van de set spreekt hij nog even het publiek toe “Ik hoop dat jullie tevreden zijn”. Drummer Joeri wordt zichtbaar gek van de opmerking. Niet zo onzeker, het was hartstikke goed, de Schollenpoppers en 3voor12 Den Haag zijn onder de indruk. [AE]

Urban Heroes was bijna niet op het Zuiderstrand verschenen. Zanger Evert Nieuwstede is van de week van zijn fiets afgevallen en heeft zijn meniscus gescheurd. Maar er is een oplossing en wat voor een! Een potsierlijke nep barokke stoel dient als zetel voor de frontman. Gelukkig doet het kreupel zijn niets aan het optreden van de frontman. De band is al aardig op leeftijd dus veel gespring hadden we dan ook niet verwacht. De grote kracht van Urban Heroes was het schrijvers duo Jaap de Jonckheere (Gitaar) en Evert Nieuwstede (zang). De eerste doet live niet meer mee, alhoewel hij wel meegeschreven heeft aan de nieuwe stukken. Invaller gitarist/bassist Ron Knoester is een begenadigd gitarist, maar mist de persoonlijkheid en gitaarspel van Jaap de Jonckheere, evenals bassist en gitarist Peter van Schie. De dubbelrol (het wisselen van instrumenten) vervullen deze heren trouwens ook bij The Clarks. Evert lult de show lekker aan elkaar, maar het voorstellen van de crew haalt de vaart genadeloos uit het optreden. Grappig detail is dat de soundengineer Martin Zonderop heet en dit was toevallig de 1e bassist van Urban Heroes. De show verloopt aardig, maar als een kabbelend beekje dat af en toe van koers raakt. Net als op Parkpop begeleiden special guests de band bij het nummer “Urban Heroes”. Het is leuk om te zien zo'n vriendenfeestje, maar een echt hoogtepunt, zoals verkondigd, blijft achterwege. Zowel de rock-en-rollator jeugd als de echte jonkies genieten van het optreden, maar echt enthousiast zijn ze niet. [AE]

Ruim anderhalf jaar geleden won WOOT de Grote Prijs van Nederland in de categorie Alternative/Rock. Meestal is dat een slecht teken. Veel van de winnaars gaan vrij snel na hun victorie uit elkaar of verdwijnen in de vergetelheid. Je zou bijna denken dat er een vloek op de prijs rust. WOOT verwijst die gedachte echter naar het land der urban legends. Na een relatief stille periode kwam onlangs de EP 'Son of A' uit. Op Schollenpop zet de band vandaag één van de beste optredens van de dag neer. Psychedelische sixties rock die af en toe doet denken aan bands als Black Keys, Wolfmother met een vleugje Cream. [MP]

Soul Sister Dance Revolution timmert al sinds 2009 aan de weg. De vijfmansformatie stond ook in 2011 al op Schollenpop, op de Local Stage. Helaas werd hun optreden verpest door een stortbui, waardoor er geen hond stond te kijken naar het optreden van de vijf heren. Toch bedankten ze de bezoekers die de regen trotseerden om het kwintet in actie te zien. Zo anders is 2013, geen spat regen, maar een zonovergoten dag. Het Zuiderstrand staat bomvol als SSDR het podium bestijgt. De stevig swingende rock, van hun debuutplaat “Playground Kids” zorgt voor een dansende en zingende blije menigte. Er ontstaat ondertussen een ware regen van dienbladen, die in de lucht gegooid worden. De groep is duidelijk gegroeid en meer een eenheid geworden. Niet alleen Camiel (toetsen en zang) en Thomas (leadzang en gitaar) trekken nu de kar, maar de band komt nu meer over als een geheel, waarbij ieder een eigen zichtbare plaats op het podium heeft veroverd. De heren hebben er zichtbaar zin in en zetten een stomend optreden neer. Uiteraard kan “Soldiers of Love” niet ontbreken, vergeleken bij hun andere nummers geen pareltje, maar het Schollenpop-publiek vindt het fantastisch om aan het zangkoortje te mogen meedoen. Binnenkort reizen de Soul Sisters af naar Dublin, waar ze ook vast hoge ogen gaan gooien. Dit was een goede generale repetitie. [AE]

Als laatste act op de Local Stage mag singer songwriter Michelle van Min een lange tien minuten een drietal nummers ten gehore brengen van haar cd “Refresh Your Mind”, die op 19 juli 2013 jongstleden is verschenen. Michelle heeft de plaat onlangs nog bij 3fm gepresenteerd. Het meisje van 18 start met “Desire”. Het publiek loopt er niet meteen warm voor, toch weet ze een aantal bezoekers meteen te pakken met haar bijzondere stemgeluid. Verlegen bedankt de zangeres haar toeschouwers na een flauw applaus. Voor Michelle een nummer inzet, legt ze eerst summier uit waar het nummer overgaat. “When I Look back” gaat over waneer je terugkijkt naar je leven, of je dan de juiste keuzes hebt gemaakt. Bijzonder voor iemand die nog maar zo kort op deze aardkloot rondloopt. De korte set sluit ze af met het wederom ingetogen “Reaching Into Your Core”, ze vertelt al zingend over mensen die je diep in je ziel weten te raken. Het plaatsen van een singer-songwriter op een festival is altijd een gevaarlijke keuze tussen alle andere beukende en swingende acts in. Misschien had ze beter tot haar recht gekomen als ze eerder op de dag geprogrammeerd was, zodat ze de respons had gekregen die ze wel heeft verdiend. Heel flauw sluit de presentatrice van Schollenpop, na weinig belangstelling uit het publiek, schreeuwend af met “Maar ze stond wel bij DWDD!” Een pijnlijke afkondiging, het publiek is al lang en breed op weg naar het hoofdpodium. [AE]

Splendid is dit jaar de afsluiter van Schollenpop. Deze Haags/Scheveningse band heeft al meerdere malen bewezen dat zij met hun dansbare tropenmuziek garant staat voor één groot feest. Vandaag is dat geen uitzondering op de regel, de op twee handen tellende band speelt een thuiswedstrijd. Vanaf de eerste klanken, die als een warme deken over het volle strand uitgespreid worden, laait het vuur almaar hoger. De band geeft veel liefde en krijgt op haar beurt veel liefde terug, een win-win situatie. Refererend naar een optreden een aantal jaar eerder op Schollenpop, volgt onvermijdelijk het nummer The Beach. “We zijn nu een paar jaar ouder, maar met een bierbuik’”, lacht zanger Patrick Schmitz. Als het jonge zoontje van blazer Jort Goderie het podium oploopt, krijgt Pat hem zover om “o-wee-o” mee te zingen, een doddig moment. Het vele spelen heeft Splendid geen windeieren gelegd, de bandleden zijn allen erg goed op elkaar ingespeeld. Gitarist Sicco en bassist Bart zoeken elkaar steeds op en spelen alsof het leven ervan afhangt, zo ook bij de broers/blazers Bart en Jort. De zusjes Nijhuis zijn niet alleen een mooie verschijning op het podium, maar zijn ook echt een goede toevoeging op de vocalen. Van deze zomerse muziek wordt toch iedereen blij. Als de laatste noot over het zand stuift en de avond de hemel donkerblauw heeft gekleurd, zijn er als toetje nog een paar toegiften, waarbij Bart al spelende horizontaal over de zongebruinde gezichten surft. Een perfecte afsluiting van een zonovergoten dag. [PT]