Bas Paardekooper & The Blew Crue maakt blues vanuit het hart

“Geen 3-minuten nummers, geen 3-akkoorden blues”

Vera de Jonckheere ,

Bas Paardekooper & The Blew Crue komt na bijna drie jaar weer met een nieuwe cd. Negen fonkelnieuwe nummers van eigen hand in een genre dat de musici zelf bestempelen als symphonic bluesrock. “We maken geen drieminuten nummers, geen drieakkoorden blues”. Vernieuwend en eigenzinnig, zoals ook al uit de tegendraadse spelling van de bandnaam blijkt. Tijd voor een gesprek met bandleider, songwriter, zanger, maar vooral gitarist Bas Paardekooper, die 30 november zijn verjaardag viert met een jamsessie in Tennispark Houtrust.

Op Tennispark Houtrust vindt ook het gesprek plaats. Als hij er al niet op het podium staat te spelen voor de trouwe Haagse fans, is Bas Paardekooper er in ieder geval enkele middagen per week op andere wijze aan het werk, omdat hij van muziek alleen nu eenmaal niet kan leven. Eerder gaf hij wel zijn fulltime baan als chauffeur koeltransport op, om meer tijd te kunnen besteden aan datgene waar zijn hart ligt. Gitaarspelen, componeren en optreden. Tennisparkbeheerder Hans Borrias kondigt hem steevast met trots aan als ‘de beste bluesgitarist van Nederland’. Mag gezegd worden, het is lang zoeken naar iemand die zijn Fender Stratocaster dezelfde enerverende, diepdoorleefde bluesklanken weet te ontlokken.

Bastiaan Paardekooper begon al jong aan zijn verkenning van de magische muziekwereld. Hij volgde piano- en drumlessen totdat hij, logerend bij zijn oma, op zijn elfde (in 1992) een platenbak met oude elpees van zijn oom ontdekte. “Ik begon te spitten en trok er een verzamelelpee uit die me intrigeerde. Meteen opgezet en het eerste wat ik hoorde, was ‘Hey Joe’ van Jimi Hendrix. Dat kwam meteen goed binnen. Ik beluisterde nog: ‘A whiter shade of pale’ van Procol Harum en vervolgens ‘Something in the air’ van Thunderclap Newman, maar de rest van de elpee kon zo terug naar de winkel. Het bleef bij die drie songs, en dan vooral steeds Jimi’s ‘Hey Joe’.” Bas ging er van uit dat hij na piano en drumstel thuis niet ook nog eens voor een gitaar aan moest komen. ‘Doe maar wat’, antwoordde hij bescheiden op de vraag van zijn ouders wat hij voor zijn verjaardag wenste. En hij studeerde verder aan ‘Hey Joe’ met de van zolder opgeduikelde oude akoestische gitaar, die voorzien was van maar liefst vier snaren. Groot was zijn verrassing dan ook toen hij de avond voor de heuglijke dag door zijn ouders beneden werd geroepen.
 
“Stond er naast de piano een Custom Les Paul. Nou, toen begon het pas echt.” In het swingende gezin, met een zingende moeder en zus en een drummende en accordeon spelende vader werd het schuurtje achter hun huis in Voorburg niet gebruikt voor tuingereedschap, maar al vrij snel ingericht als complete studio met drumstel, piano en versterker. Diverse formaties gingen aan The Blew Crue vooraf, tijdens en vlak na de middelbare schoolperiode, met namen als The Blue Illusions en El Diablo. Na jaren in het covercircuit te hebben geopereerd volgens het adagium ‘men vraagt en wij draaien’, wilde Paardekooper toch iets voor zichzelf doen. In The Semi-dement Bluesband begon het jonge talent de zoektocht naar een eigen stijl, met bandleden die ruim twee keer zo oud waren als hij. Bas kreeg ook het zingen onder de knie en componeerde eigen nummers. The Blew Crue werd in 2007 geformeerd, bepaald niet Bas’ eerste dus, maar intussen wel de band van zijn dromen met André de Bruijn (basgitaar en zang), Roel van Leeuwen (drums en zang) en Wouter Hoek (toetsen, teksten en zang). “In het begin traden we vooral in Leiden op: jazzcafé The Duke, Rockcafé Lazaru’s en Hunky Dory, maar gelukkig hebben we in Den Haag intussen ook een eigen publiek gekregen. Toch geldt voor ons ook wat eigenlijk voor alle Nederlandse blues bands opgaat: verreweg het populairst zijn we in het zuiden.”
 
De officiële presentatie van het nieuwe album zal eind deze maand dan ook beneden de rivieren plaatsvinden, nadat vorige maand een try-out plaats vond in de Haagse jazz & blues sociëteit Engels. “Met dit album hebben we serieus onze eigen stijl neergezet. Eigen nummers waarvan de tekst en melodie recht uit ons hart komen. Niet vanuit marketing overwegingen - airplay ligt niet zo voor de hand met onze lange, complexe composities.
 
Met uitzicht op de tennisbanen krijgt 3voor12 Den Haag enkele nummers te horen. De vertrouwde grote inspiratiebronnen klinken opnieuw door: Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en Walter Trout (op YouTube is Paardekooper samen met Trout te zien tijdens een optreden in De Boerderij, Zoetermeer). Maar ook de vergelijking met Gary Moore, Pink Floyd en Dire Straits dringt zich op. De titelsong ‘Broken heart for sale’ is een op ware gebeurtenissen gebaseerde ballade, waarin de pijn oorstrelend is verpakt in fraai arpeggio. Het nummer ‘Silent cries’, Bas’ tien minuten durende compositie op de tekst van toetsenist Wouter Hoek, begint met een proloog. Een soort hoorspel over Bas en zijn Fender met als moraal: als alles en iedereen wegvalt, blijft gelukkig altijd de gitaar nog over. En dan, als klap op de vuurpijl de ballade ‘Jimi’ een melodieuze lofzang op Bas’ bijna drie jaar oude zoontje. 3voor12 Den Haag waagt een kleine voorspelling: Over enkele jaren zal in de Haagse contreien een nieuw gitaartalent te beluisteren zijn met de naam Jimi.
 
Bas Paardekooper & The Blew Crue treden op 29 november en 27 december op in Lokaal Vredebreuk  en op 30 november in Tennispark Houtrust tijdens de Bas Paardekooper Verjaardag Sessie.