Voorafgaand aan dit album is de single ‘Get it’ gelanceerd. Een lekkere stamper met een catchy randje. Dit nummer maakt de weg vrij maken voor deze vijf heren. Gezamenlijk gaan zij door het leven als A Cure for Gravity (ACFC). Het album ‘Side Effects’ is een coherent geheel waarbij de gedachte continu naar het midden van de jaren tachtig gaat. Diegene die deze jaren meegemaakt hebben als puber weten zonder twijfel waar jullie recensent het over heeft. Ontplofte kapsels, getriggerde drums, keytar (een keyboard dat je als een gitaar bespeeld en daarmee de show steelt. Åke Danielson van de Time Bandits was hier heer en meester in), strakke spijkbroeken, meiden die weg zwijmelden bij Simon Lebon van Duran Duran, overgeproduceerde liedjes en ga zo maar door.
Er van uit gaande dat de leden van ACFC een generatie jonger zijn en dit soort muziek als een stukje historisch besef zien, zullen zij het bovenstaande epistel ongetwijfeld af doen als geneuzel van een ouwe zak. En volkomen terecht. Maar dit zijn wel de ingrediënten waar de muziek van ACFC omdraait. Het is gewoon zo verdomd goed gedaan, zonder pathetisch te klinken. Als zanger Remy Rond ook nog Engelser dan Engels zingt, is het plaatje compleet. Zijn Britse intonatie is een mengeling van de vocalen van Roger Waters, Bob Geldof, Marc Almond en Midge Ure van Ultravox. Regelmatig gaan acts aan de haal met muziek uit het decennium toen doemdenken het toverwoord was, maar zelden was het geluid zo compleet, zo perfect en zo op zijn plek als bij ACFC.