The Black Atlantic timmert goed aan de weg. Met hun debuutplaat uit 2009, ‘Reverence For Fallen Trees’, waarop invloeden van Grizzly Bear, Fleet Foxes en Bon Iver terug te horen zijn, overwonnen ze menig muziekcriticus. Twee jaar later mochten ze op het legendarische showcasefestival SXSW in Austin, Texas spelen. Begin dit jaar diende een sessie in tv-programma De Wereld Draait Door zich aan. In dezelfde maand stond de folkpopband op Noorderslag, waar ze de nieuwe EP ‘Darkling, I listen’ presenteerden.
In een goed gevulde kleine zaal van het Paard van Troje opent voorprogramma Luik met, zoals ze het zelf noemen, ‘indie-slowcore’. Langzaam is het zeker. Niet dat het slaapverwekkend is, maar echt spannend wordt het niet. Als het tempo tegen het einde van de set iets omhoog gaat, is dat een aangename verandering. Punten voor de percussie: zelden een drummer gezien die het langzame tempo zo secuur aan kan houden. Ondanks het gebrek aan echte spanning, zorgt Luik voor de juiste stemming die nodig is voor The Black Atlantic, namelijk je mond houden en luisteren.
The Black Atlantic: steengoede luistermuziek in doodstil Paard
Voorprogramma Luik zorgt voor juiste stemming
Vanavond is een spannende avond voor de Groningse band The Black Atlantic. Het is voor het eerst dat ze in Den Haag, de geboortestad van zanger Geert van de Velde, staan. Die spanning is snel weg als ze het publiek zo goed als doodstil krijgen met hun dromerige folkpop á la Fleet Foxes. Hier kunnen we kort over zijn: het is steengoed.
En dat doen ze goed in het Paard. Hier is geen bierdouche nodig vanavond. De hele nieuwe EP komt aan bod: ‘The aftermath (of this unfortunate event)’, ‘The flooded road (built on sand)’, ‘An archer, a dancer’, en ‘Quiet, humble man’ worden met de opperste concentratie en intensiteit gespeeld. Ouder werk als het zoete ‘Fragile meadow’ en ‘Reverence for fallen trees’ mag natuurlijk ook niet ontbreken. Die intensiteit van de band heeft z’n weerslag op het publiek dat hierdoor ademloos luistert. Zanger Geert is er zo van onder de indruk dat hij het niet kan laten er meerdere malen een opmerking over te maken.
Met de gelijknamige titelsong van de nieuwe EP ‘Darkling, I listen’ laat de band zien meer te kunnen dan tokkelend op een ukelele zoetgevooisde harmonieën ten gehore te brengen. Het nummer verzandt in een mengelmoes van stuwende gitaarpartijen en rommelige drums. Het flitsende licht versterkt de gestructureerde kakofonie. Het is het enige nummer waarmee dat band even uit de band springt.
Na een daverend applaus speelt Geert in één van de nummers van de toegift alleen op gitaar het nieuwe nummer ‘Grow here’. Ook zonder versterking van de band betovert hij het publiek met zijn zachte, heldere stem, die geen moment onzuiver of instabiel klinkt. Hier kunnen we kort over zijn: het is een steengoed optreden, en deze band willen we vaker terug zien in Den Haag.