Jonathan Jeremiah pakt uitverkocht Paard in met chocoladebruine stem

Zaal wordt bedekt met warme deken van geluid

Marije Pluym | Foto’s: Jan Piet Hartman ,

Voor de vierde keer in nog geen jaar mocht Jonathan Jeremiah het Haagse Paard van Troje met een show verblijden. Op maandag 12 maart stond hij in een volledig uitverkochte grote zaal. In mei 2011 tradt hij tijdens het Walk The Line Festival voor het eerst op in Den Haag en later dat jaar wist hij ook nog twee keer de grote zaal uit te verkopen.

Aan Ivo Bernard de eer om voor hem te openen. Deze Haarlemse singer-songwriter stond met powerpopformatie The Dollybirds in het verleden op Lowlands en ook als lid van de The Dutch Eagles boekte hij de nodige successen. Wat hij nu doet is echter iets totaal anders. Enkel gesteund door zijn gitaar staat hij een beetje ongemakkelijk op het podium. Het is ook niet niks om als opwarmertje te dienen voor een zanger als Jeremiah, die alom jubelend wordt ontvangen. Bernard slaagt er niet in om te doen waar hij voor is ingehuurd. De droevige luisterliedjes van zijn debuut-EP ‘Cloud, Nine, Echo’ komen waarschijnlijk beter tot hun recht in je eigen huiskamer dan in de rumoerige grote zaal van het Paard. Men komt voor Jonathan Jeremiah en dat wordt tijdens het voorprogramma pijnlijk duidelijk.

Op Jonathan Jeremiah mag het publiek echter nog even wachten. Net als het te lang lijkt te gaan duren en er vanuit de zaal wat ongeduldig gejoel klinkt, betreedt de begeleidingsband van de Brit het podium. Na wat sfeervolle, bijna Keltische klanken van onder andere cello en schuiftrompet, maakt Jeremiah onder luid applaus zijn opwachting. De soulzanger met de jezuslook kreeg lovende kritieken voor zijn eerste en tot nu toe enige album ‘Solitary Man’. Een album dat volstaat met liedjes die je bijna onmogelijk niet leuk kan vinden. Makkelijk in het gehoor liggend, maar zeker geen simpele zwijmelpop. Hoewel de uitgebrachte singles inmiddels grijsgedraaid zijn door Sky Radio. Met zijn chocoladebruine stem zet de zanger als tweede nummer een wat matte versie van ‘See’ in. Deze wat tamme start maakt hij direct goed met een prachtig uitgesponnen versie van zijn hit ‘Happiness’ met een indrukwekkende schuiftrompetsolo.

Na een aantal nummers krijgt Jeremiah een briefje vanuit het publiek overhandigt met het verzoek om de ultieme crooner ‘Lost’ op te dragen aan Suzanne. Suzanne zal echter nog even geduld moeten hebben want de zanger lijkt deze meezinger te willen bewaren tot het eind. Eerst komen onder andere nog het bluesy ‘All the man I’ll ever be’ en een geweldige akoestische versie van ‘Sweet sunshine’ voorbij. Keer op keer bewijst Jeremiah dat hij zich niet zomaar in het Sky Radio hokje laat plaatsen. Met een super soulvolle uitvoering van ‘Heart of stone’ maakt hij dan ook direct maar even duidelijk dat hij niet alleen een vocale krachtpatser is, maar ook op muzikaal gebied zijn mannetje staat. Na Naked and Famous cover ‘Young blood’ is daar dan eindelijk ‘Lost’. Luidkeels meegezongen door elke mond in de zaal.

Als toegift rockt de sympathieke Brit de zaal nog even plat met het Kings of Leon-achtige ‘Protection’, waarna ook het zomerse, in Nederland geschreven ‘Lazin’ in the sunshine’ voorbij komt. Jonathan Jeremiah bedekt het Paard van Troje met een warme deken van geluid en dan valt de lange afdaling naar de garderobe en de overgang naar de koudere temperaturen buiten toch wel een beetje tegen.