Debuut Bettie Serveert zit na twintig jaar nog als gegoten

‘Palomine’ nog altijd prima te verteren

Cok Jouvenaar | Foto's: Peisam Tsang ,

Bettie Serveert draait op de kop af twintig jaar mee in het Nederlandse poplandschap en daarbuiten. Voor veel dertigers is debuutplaat ‘Palomine’ onderdeel van de soundtrack van hun jeugd. Leef je maar eens in bij deze generatie. Het was grunge wat de klok sloeg. De bombastische dinosaurussen uit de jaren tachtig waren eindelijk verdwenen en je was als tiener toe aan iets nieuws. Na de garagerock van de Claw Boys Claw en Fatal Flowers was daar ineens Bettie Serveert. Het ingetogen stemgeluid van Carol van Dijk gaf het rammelende gitaarbandje net wat extra’s mee. Geen jeugdhonk was in die dagen meer veiling. ‘Bettie rules’ zelfs tot in Amerika. Nu zijn we twintig jaar verder en Bettie bestaat nog steeds. Parkpop ging samen met Carol van Dijk, Herman Bunskoeke, Peter Visser en drummer Berend Dubbe weer terug naar het begin. Den Haag krijgt een cadeautje genaamd ‘Palomine’ integraal.

GEZIEN
Bettie Serveert, Parkpop (Jupiler Stage), zondag 24 juni om 16.55 uur

MUZIEK

Indierock uit de early days. Het rammelt nog net zo als twintig jaar geleden, alleen wekt de band nu de indruk er heel goed mee om te gaan. Wie goed luistert, hoort niet alleen de invloed van de alternatieve gitaarbands uit de jaren tachtig (zoals Pixies en Sebadoh) maar ook country in het spel van gitarist Peter Visser en jazz in het drumwerk van Berend Dubbe. Vanmiddag wordt weer duidelijk waarom de liedjes op ‘Palomine’ zo verdomd fijn zijn. Vanaf opener ‘Leg’ raken de liedjes je. Stuk voor stuk. De ingetogen ballads kruipen weer onder je huid. Het fraaie gitaargeweld van Peter Visser doet je vergeten dat je twintig jaar ouder bent geworden.

PLUS
Het album wordt vandaag integraal gespeeld, van opener ‘Leg’ tot aan de kleine uitvoering van ‘Palomine’. Met drummer van het eerste uur, Berend Dubbe, wordt er weer iets bijzonders neergezet. Dubbe heeft furore gemaakt als geluidskunstenaar Bauer. Des te leuker is het te zien dat hij, maar ook de andere drie oerleden, ‘het’ nog niet is verleerd. Al snel blijkt dat ‘Palomine’ gewoon tijdloos is. De liedjes hebben niets aan kracht ingeboet, evenals de band zelf. De band heeft er duidelijk zin in en neemt het er ook van. Zelden zie je een band zo ontspannen spelen. Compleet relaxt en enorm genietend van het optreden, de laatste van vier Palomine-shows. Het maakt dit optreden nog specialer.

MIN
‘Palomine’ wordt integraal gespeeld en het is net of Bettie Serveert niet met de tijd is meegegaan. Bettie is Bettie en Bettie blijft Bettie punt. Ongetwijfeld zullen Carol, Herman en Peter straks weer enkele oudjes op hun setlist gaan zetten, maar het is erg jammer dat dit de laatste show in de originele samenstelling rondom het Palomine concept is.

CONCLUSIE
De liedjes van dit viertal kunnen nog jaren mee. Je weet gewoon waar je aan toe bent en dat is een fijn gevoel. ‘Palomine’ is een klassieker, net als de band trouwens. Beide kennen veel volgelingen. Misschien wordt het geëvenaard, maar nergens ontstegen. De nummer op ‘Palomine’ zijn nog steeds erg fijn om te horen en velen zullen deze week het album uit de kast trekken en weer wegdromen naar het begin van de jaren negentig, met alle gevolgen van dien.

CIJFER
8