De ijskoude stroming van Dry The River

Baarden, akoestische gitaren en een viool

Loïs Koot | Foto’s: Peisam Tsang ,

Dry The River is een indiefolkband uit Londen en gaat bij veel festivals langs om hun debuutalbum ‘Shallow Bed’ ten gehore te brengen. De vijfkoppige band weet met een onvoorstelbare combinatie van baarden, akoestische gitaren, tatoeages en een viool de harten van de Parkpopbezoeker te winnen.

GEZIEN
Dry The River, Parkpop 2012 (Jupiler Stage), zondag 24 juni om 14.15 uur

MUZIEK
De stem van zanger Peter Liddle neemt de bezoeker mee op een ijskoude stroming naar een donker dal. Daar beneden aangekomen zorgen de overige bandleden voor een bombastisch geluid, waardoor je weer naar de realiteit wordt gebracht. Deze band maakt muziek met een geheel eigen twist door de aparte stem van de zanger.

PLUS
Het komt niet vaak voor dat een folkrockband die op Parkpop speelt, een viool gebruikt. Dry The River doet het gewoon en dat werkt goed uit. Door de viool creëren ze écht hun eigen geluid en onderscheiden ze zich van andere bands waar ze wel eens mee worden vergeleken, zoals Mumford & Sons en Elbow. Door het opbouwende ritme van de nummers wordt je mee getrokken in de nummers. Naast Liddle zingen ook de bassist (Scott Miller) en gitarist (Matt Taylor) regelmatig mee en dat zorgt voor mooie harmonieën. Tijdens het spelen zijn de bandleden vooral in zichzelf gekeerd en gaan ze helemaal op in de muziek. Toch schromen ze niet om tussen de nummers door contact met het publiek te leggen en ook wordt er wat inside information gedeeld, bijvoorbeeld dat de bassist altijd zijn vest uitdoet tijdens een optreden en dat het album alleen in het Verenigd Koninkrijk en Nederland te koop is.

MIN
Dat Dry The River in extase brengende muziek speelt is duidelijk, maar voor een festival is het soms wat aan de rustige kant. Als ze dan ook de wat stevigere nummers spelen, zoals ‘No rest’, ‘Weights and measures’ en afsluiter ‘Lion’s den’, is er al wat meer leven in de brouwerij. Desalniettemin Weet Dry The River het publiek niet helemaal naar hun hand te zetten en dat is jammer. Het op de juiste manier opbouwen van nummers kan Dry The River goed, maar het is wel steeds hetzelfde kunstje bij de meeste nummers. De band begint langzaam en gaat steeds wat sneller spelen tot de climax. Dat was dan het nummer alweer.

CONCLUSIE
De bandleden weten muzikaal een erg mooie, meeslepende show neer te zetten en spelen de nummers vol passie. Vooral het gebruik van de viool in de meeste nummers is een pluspunt en zorgt voor dat eigenzinnige geluid. De volgende keer dat ze op een festival staan, mag het allemaal wel iets harder.

CIJFER
7,5