Rond etenstijd mag er weer gebeukt worden op het kleine podium van Waterpop. De tamelijk nieuwe band Bullerslug weet toch een groot gedeelte van het publiek weg te halen van de nog half rauwe patatjes en kleffe snacks en doet dit niet onverdienstelijk. Bullerslug bestaat uit Ryanne van Dorst (aka Elle Bandita), Bastiaan Bosma (Aux Raus en Coevorduh), Thomas Sciarone en Josha Nuijs. Hoe komt de band dan toch op deze uiterst originele naam? Bullerslug was de naam van het enge mannetje dat onder het bed van zanger/bassist Bastiaan Bosma woonde toen hij klein was. Het kwartet maakt een mix van postpunk, rock,en wavemetal. Het beukt meteen, het het is hard het is strak. In no time is het publiek overtuigd. Elle is een uitstekend gitariste en haar bandleden doen niet voor haar onder. De nummers, zoals 'Be a bum' en 'Read a book' worden niet aangekondigd, wel komen ze in sneltreinvaart voorbij. Echt interactie met het publiek, buiten een paar bekenden van de band, is er niet en dat is jammer. Ze raggen er heerlijk op los, maar veel gebeurd er niet op het podium. Wel zien we wat peuters huilend het veld verlaten. Dit is iets te veel geweld voor de tere kinderoortjes. (AvE)
Verslag Waterpop 2012: de avond
The Medics, Bullerslug, Gavin Friday en meer
Het avondprogramma begint heftig, om via indiepop en soulvolle blues te eindigen met de al doorgewinterde ex-The Virgin Prunes man Gavin Friday en het dansduo Man Like Me. Heeft Waterpop dit jaar ook weer een act op de bühne gehad die later op internationale podia zegetochten zal houden? Faithless en Radiohead deden voor hun doorbraak Waterpop aan, maar een act met dergelijke potentie hebben wij dit keer niet gezien.
Wie zonder te kijken naar Rats On Rafts kijkt op Waterpop, kon zweren dat frontman Robert Smith van The Cure op het podium staat. Als uit een tijdmachine gekomen staat zanger en gitarist David Fagan van het Rotterdamse kwartet op het podium. De muziek van Rats On Rafts is niet direct de meest toegankelijke muziek, dus het is een hele klus om de aandacht vast te houden bij een gratis festival. Als de zang dan ook nog eens niet te verstaan is wordt het nog moeilijker. De jaren '80-saus weet niet iedereen te bekoren. Opener ‘The moneyman’ klinkt aardig en zit vol energie. Maar daarna zakt het tempo snel weg. De muziek wordt saai, stroperig en moeilijk verteerbaar. Halverwege, bij ‘Patient’ en ‘God is dead’ komen er gastoptredens van de oude-saxofonist van Jules Deelder en een kleine jongen, die nog maar net uit de luiers lijkt te zijn, op vocalen. Het is een leuke aankleding, maar dat neemt niet weg dat Rats On Rafts het moeilijk heeft op Waterpop 2012. (JvP)
Met hun vrolijke indierock maken The Medics dit jaar menig podium onveilig. Zo stonden ze dit jaar op het Haagse Bevrijdingsfestival, deden ze hun ding op Sommeltjespop en gaven ze Wateringen een voorproefje van wat er tijdens Waterpop gaat komen tijdens de Waterpop Launchparty in juni. De band timmert al sinds 2008 aan de weg. Doordat het nummer 'The city' werd verwerkt in 's werelds bekendste voetbalspel FIFA brak de band begin 2011 definitief door. De springerige Britpop en het enthousiasme van de Utrechtenaren werken aanstekelijk op het Wateringse publiek. Al heel snel wordt er door, volgens de band, 'losheupige mensen' meegedanst op de nummers die zo uit het repertoire van Franz Ferdinand en Vampire Weekend zouden kunnen komen. Zanger Daniel Hengeveld heeft een heel eigen en herkenbaar geluid maar lijkt het tempo van de nummers die voorbij vliegen niet continu aan te kunnen. Gelukkig is op die momenten bassist Johan van de Werken daar om hem vocaal te ondersteunen. The Medics slagen er in om één van de leukste en vrolijkste optredens van de dag neer te zetten. (MP)
Bij de naam 24Pesos verwacht je een vrolijke zonnige band uit Mexico inclusief sombrero's. Het is dus even schrikken als er een heuse hedendaagse bluesformatie op het podium staat. Het Engelse kwartet, wat sinds 2008 bestaat, heeft al in veel zalen en op veel festivals in Engeland en Europa gespeeld. Vanavond laten ze de Waterpoppers kennismaken met hun funky soulvolle blues. Meteen wordt duidelijk dat we naar een kwalitatief goede band staan te kijken, maar echt bijzonder is het niet. Toch zijn de mannen dit jaar genomineerd voor 3 British Blues Awards, voor het tweede jaar op rij. Over de aankleding van het viertal is zichtbaar nagedacht. Strak in het pak en met glimmende instrumenten willen ze indruk op het publiek maken, wat in grote getale voor het podium staat. De heren staan zeer geroutineerd op het podium. 'Session blues', 'Maxwell street' en 'Ship goes down' (naar hun gelijknamige nieuwe album) knallen aardig uit de speakers. Het Waterpoppubliek krijgen ze echter niet overtuigd en dat zorgt voor frustratie, de frontman schreeuwt geïrriteerd: “Come on folks, let's funk”, “What is wrong with you!”, “Come on, you've just won the hockey finals!”. Dit getuigt van geen sportiviteit en respect voor het publiek. Het maakt het minder vermakelijk om naar deze band te blijven kijken. Al snel hervatten de Waterpoppers hun gesprekken. (AvE)
De Ierse Gavin Friday is iemand die vooral de oudere bezoekers van Waterpop moet vermaken. Kort samengevat: dat lukt. Meeslepende neo-gotische 80’s-Pop uit het hart. Dat de 51-jarige Friday, die goed bevriend is met U2-frontman Bono, al 35 jaar meegaat in het vak blijkt al snel. Met theatrale gebaren en vol overgave opent hij met ‘Caucasian walk’. Een nummer van zijn eerste band The Virgin Prunes waar hij in 1986 uitstapte omdat hij de muziekwereld zat was. ‘Crazy singer’ zingt Friday. Dat is een understatement. ‘King of trash’ halverwege is Friday op het lijf geschreven. Als een ‘King of trash’ staat hij met uitgestoken tong en zijn handen in zijn zij en even later paradeert hij met een grote, met glitters beplakte megafoon over het podium. Zanger en band zijn volledig in het zwart en trekken alle aandacht naar zich toe met een intense manier van optreden. Gavin Friday trekt zich al jaren niets aan van wat men van hem vindt en doet dat ook op Waterpop niet. Prima vermaak bij het vallen van de avond. (JvP)
Vooraf werd aangekondigd dat Waterpop met het Londonse trio Man Like Me een foute dansact in huis had, maar dat er een stel mensapen op het podium zouden staan, kwam toch redelijk onverwacht. De afsluiter van Waterpop 2012. Drie heren uit London die foute, jungle-achtige dansmuziek maken. Bongo’s, trompetten en Afrikaanse ritmes. Nee, Man Like Me zal je niet snel in iedere doorsnee Westlandse discotheek aantreffen. Zanger Johnny Langer hangt al snel met een hand aan de constructie van het podium en zweeft zo 6 meter boven het publiek. Gelukkig is hij al snel weer beneden om een van de vele ingestudeerde pasjes met zijn mede bandleden uit te voeren. Man Like Me is fout, plat en oppervlakkig. Maar zelf lijken ze er enorm veel plezier in te hebben en dat is altijd prettig. Dit was ongetwijfeld de meest bizarre act van Waterpop 2012. (JvP)