Het voorprogramma in het Paard wordt verzorgd door Duncan Idaho. Slechts twee weken geleden stonden de band nog voor een veel kleiner publiek in het Paardcafé. Getooid met hippe bril en dito bretels maken de heren en dame van Duncan Idaho indypop zoals die de laatste tijd vaker voorbij komt in de vorm van bands als Bombay Bicycle Club en Vampire Weekend. Wat de Rotterdammers vanavond neerzetten is zeker niet slecht en hoewel hun nominatie voor de Grote Prijs van Zuid-Holland terecht genoemd mag worden, mag het allemaal net even wat catchier en met wat meer pit.
What you see is what you get met de Manic Street Preachers
Welshe band viert zilveren jubileum in het Paard
Menig band haalt het 25-jarig jubileum niet. Manic Street Preachers wel. Vorig jaar vierde de band het zilveren jubileum met het uitbrengen van ‘National Treasure’, een verzameling waarop de 38 singles die ze door de jaren heen uitbrachten op chronologische volgorde terug te vinden zijn. Een jubileum als dit moet natuurlijk gevierd worden en dan bij voorkeur met een speciale tour. De aftrap vond eind vorig jaar plaats in de Londense O2 Arena. Nu is Nederland aan de beurt voor twee concerten. Eén in het Amsterdamse Paradiso en één in het Haagse Paard van Troje.
Het podium van de grote zaal van het Paard is zelden zo uitbundig versierd geweest als vanavond. Een glitterhond, oplichtende bloesemboompjes en vlaggen van Wales. En door dat laatste is direct duidelijk wie hier vanavond op het podium staan. Wales’ trots Manic Street Preachers. Niet alleen op het podium hangen de vlaggen duidelijk in beeld. Ook in het publiek is Wales vanavond vertegenwoordigd. Vlaggen worden in de lucht gehouden en om je heen wordt op sommige plekken meer Engels gesproken dan Nederlands. En dan is het zover. Voorzien van glitterende make up en een wel heel uitbundig versierd jasje betreedt bassist Nicky Wire het podium. Een wereld van verschil met de sobere zwarte outfits van zanger/gitarist James Dean Bradfield en drummer Sean Moore. Het doet je bijna denken dat Wire verantwoordelijk is voor het glitterende decor vanavond.
Onmiddellijk klinkt daar het zo herkenbare gitaarriedeltje van ‘Motorcycle emptiness’ en de toon is gezet. Dit wordt een aaneenschakeling van herinneringen en herkenbare hits. Direct na ‘Motorcycle emptiness’ is het de beurt aan ‘Your love alone is not enough’. Woord voor woord worden de teksten meegezongen en daar waar normaal gesproken Cardigans-zangeres Nina Persson haar ding doet vult het publiek de leegtes in. De Manics werken In een sneltreinvaart een groot deel van hun singles af. In anderhalf uur tijd krijgt het publiek 22 nummers voorgeschoteld die afkomstig zijn van alle albums die de band door de jaren heen uitbracht. Het wat alternatievere werk wat de band in haar beginjaren uitbracht wordt door het publiek gevreten, maar ook de commerciëlere nummers gaan er in als koek. De sfeer zit er goed in en een wat al te enthousiaste bezoeker probeert tijdens ‘Revol’ zelfs van het podium te duiken. Helaas voor hem duikt hij regelrecht in de armen van een toegesnelde beveiliger. Het is duidelijk dat het Paard de regels na het Ongetemd incident scherper bewaakt. De duiker krijgt een enkeltje uitgang. De Welshe bezoekers worden getrakteerd op een geweldige versie van ‘A design for life’. Als een nieuw soort volkslied wordt het luidkeels meegezongen.
De veertigers zetten een gelikte show neer en bewijzen dat ze het rocken niet zijn verleerd. Bradfield klinkt nog net zo helder als 25 jaar geleden, Wire is zijn eigen excentrieke zelf en Moore is onzichtbaar achter zijn drumstel. De enige ontbrekende factor is de in 1995 spoorloos verdwenen gitarist Richey Edwards. Manic Street Preachers zal voor altijd onlosmakelijk verboden blijven met Edwards en hoewel hij er niet meer bij is, is hij niet uit de harten van de overgebleven Manics verdwenen. Zijn naam komt meerdere keren voorbij en gelegenheidsvervanger Wayne Murray staat verdekt opgesteld in een donker hoekje van het podium. Er valt geen dieptepunt te noemen en ook extreme hoogtepunten zijn er niet. Wie vanavond verrassingen had verwacht komt bedrogen uit. What you see is what you get bij de Manics. Recht door zee en zonder franje (als je de glitterhond niet meetelt tenminste). Bewijs hiervoor is het ontbreken van de toegift. Direct na hun grootste hit ‘If you tolerate this your children will be next’ schieten de lichten in de grote zaal van het Paard aan. Het is verfrissend om nu eens niet obligaat te moeten klappen in de hoop dat een band terugkomt om een voorspelbaar nummer te spelen. Laat de Manics als een soort speciale toegift er nog maar eens 25 jaar aan vastplakken.