Ook op het binnenpodium is vandaag genoeg te beleven. En ondanks het lekkere weer, hebben ook de binnen spelende acts niet te klagen over aandacht. Zo kon men genieten van de jonge talenten van Woot, fijne poprock van de dames van ReBelle, stampende beats van Charly & Gallus, hiphop van De Kraaien en rock ’n roll van Sonic Litter.
Kaderock wordt op het binnenpodium geopend door Ready to Play met optredens van The Lesbian Bartenders, Pleasure Is Mine en Formica. The Lesbian Bartenders trappen af met een stevig stukje rock. Ondanks wat hun naam doet vermoeden, staan op het podium vier heren die laten zien dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn. De tweede band die speelt is Pleasure Is Mine. De band wordt door Ready to Play medeoprichter Johan Witt aangekondigd als de band met het stoutste meisje van Den Haag. Behalve dat de zangeres duidelijk haar stoute schoenen heeft aangetrokken, wordt op het podium de belofte van stout niet ingelost. Misschien als beter naar de tekst wordt geluisterd dat dit wel een beetje blijkt, maar niet vanuit de performance. Het optreden gaat niet geheel vlekkeloos. De band laat af en toe wat dingen liggen en de zang is ook niet altijd zuiver. Hier en daar zijn invloeden van Garbage en Hole te horen. Waar het wel helemaal goed gaat is bij de band Formica. Formica speelt poprock en laat een zo goed in elkaar gezette optreden zien dat je begint af te vragen hoeveel begeleiding ze nog nodig zouden moeten hebben vanuit Ready to Play. (RJ)
De jonge gastjes van Woot trekken meteen een groot publiek naar het binnenpodium van Kaderock. Voornamelijk met leeftijdgenoten van de band en enkele verdwaalde ouderen. Maar schijn bedriegt, want de jongens hebben een sound die niet bij hun leeftijd past. Een heel volwassen geluid met duidelijke invloeden van bijvoorbeeld The White Stripes. Drums en gitaar voeren de boventoon. Op een gegeven moment verlaat de drummer zijn post om tussen het publiek te staan en zijn tamboerijn te bespelen, om even later tijdens hetzelfde nummer weer achter de drums plaats te nemen. De jongens geven een goede show weg met hitgevoelige liedjes die het publiek weet te boeien. (SK)
Dat Levi Silvanie niet echt zijn dag heeft vandaag blijkt wel uit het feit dat zijn bassist te laat is. Hij moet het dus zonder bas doen vandaag. “Hij is onderweg”, aldus Levi. Het is ook niet erg druk bij zijn show en het publiek dat er staat is wat afwachtend en terughoudend. Hij stelt wel netjes zichzelf en zijn medebandleden voor. Hij doet erg zijn best en het is duidelijk dat het niet aan hem zal liggen vandaag. Zijn jazzsound met Caribische invloeden klinkt goed, maar helaas wil het niet echt spetteren. Of de bassist daar verandering had kunnen brengen, blijft de vraag. (SK)
De Tenement Kids zijn geen kinderen meer. Een blik op de bebaarde mannen uit de Achterhoek en de bandnaam krijgt een geheel andere lading. Wat nou kids? Beetje misleidende naam dus. De mannen spelen ruige punk met ruige gitaren en stemmen. Ruige band dus. Echt spannend is het daarentegen niet. Er gebeurt niks verrassends tijdens de show en de mannen stralen niet bepaald uit dat ze het naar hun zin hebben. Maar dat kan ook bij het ruige imago horen. Er wordt tijdens het eerste nummer door de aanwezige pubers in de zaal nog een kleine pit gevormd. Geduw en getrek in het publiek, dat was helaas het enige spannende van de show van de Tenement Kids. (SK)
Inmiddels breekt voor ReBelle het uur van de waarheid aan. In een zaal vol kritische gezichten is het aan de meiden om te laten zien en horen dat ze het platencontract afgelopen week terecht hebben mogen tekenen. Met pakkende liedjes vol dynamiek en heldere samenzang winnen ze langzaam maar zeker aan terrein in het publiek. Hun set is af. Het bevat stevige rocknummers, een emotioneel beladen ballad en sprankjes reggae die er zo nu en dan wat swing aan geven. Ook zitten er genoeg leuke, creatief geplaatste breaks verstopt in de veelal pakkende liedjes. De slotconclusie luidt dan ook als volgt: Het is voor het aangezicht misschien even wennen om voor een trio in plaats van een viertal te staan, maar een ding is zeker, dat contract, dat is ze gegund! (JY)
‘The Hague rooooooock city’ zingt zanger Bob Reinders vol overgave. Rocken doen de heren van Horse dan ook, bijgestaan door de twee achtergrondzangeressen Chantal Bader en Sandra van Adrichem. Dit geeft het gezelschap een tikje een ouderwets jaren 70 rocksound, en dat klopt eigenlijk ook wel. Het klinkt als rock ‘n’ roll uit de tijd van Elvis Presley en door de stem van Reinders maak je ook snel de vergelijking met The Black Crowes. Lekker bandje, en bij vlagen gaan ook lekker de voetjes van de vloer bij hun aanstekelijke bluesrock. (JT)
Inmiddels is er een welkome afwisseling verschenen. Charly & Gallus feat. NoizBoiz verschaffen de nodige beats en rhymes waar op gedanst wordt. De eerste helft van de set bestaat uit een interessante mix tussen dubstep en hiphop. De Rotterdamse rappers van NoizBoiz spitten op de nieuwste tracks van het Haagse dubstepduo waarvan onlangs het debuutalbum is verschenen dat de naam ‘Chemical Solutions’ draagt. Als Charly & Challus in eigen persoon het podium betreden en plaats nemen achter de draaitafels, verplaatsen de rappers zich wat meer naar de achtergrond. De tracks van het dynamische duo komen zo meer tot hun recht. Het feest barst dan pas echt los op de dansvloer. (JY)
Alsof ze rechtstreeks uit de jaren zestig zijn overgewaaid; de punkrockers van Sonic Litter. Het is strak, het is ruig en het is rock n roll zoals die Haagse beatbandjes uit de jaren zestig. Deze oude Haagse rockers komen ook veel mensen op af die lekker met de band meezwingen. Met stevige drum- en baspartijen en pakkende melodietjes in de refreinen overtuigen ze ook de nietsvermoedende bezoeker om in de zaal te blijven en te genieten van deze onvervalste jaren zestig rock. (JY)
Na Sonic Litter is het aan dj Phill Tovver om het publiek de nacht in te leiden. Het aanwezige publiek kan nog even de voetjes van de vloer laten gaan, maar dan is Kaderock 2009 toch echt afgelopen.