Tekst: Leontine de Reede (BS80, Poison Ivy, Delinquent Habits), Cok Jouvenaar (Members of Marvelas), Jeroen Thijssen (Shock E, Black Madonna, R.O.O.O.M, Blaxtar, Risskant, Sweet Coffee en Mr. Z) en Peisam Tsang (Metropole RAPsody) Foto's: Maaike van Grol (Delinquent Habits), Peisam Tsang (Metropole RAPsody, Members of Marvelas), Eef te Pas (R.O.O.O.M, Sweet Coffee, Mr. Z) en Michella Kuijkhoven (Shock E, Black Madonna, BS80, Poison Ivy) Tot twee jaar geleden was het op Parkpop altijd stralend weer (op 1997 na). Misschien blijkt dat na vijfentwintig jaar de boel is omgedraaid en krijgen we nu elk jaar regen. Wie zal het zeggen? Laten we hopen van niet in ieder geval. Het weer mocht dan nat zijn, de sfeer was uitmuntend, het publiek ging regelmatig loos en muzikaal was er veel moois te beleven. Een speciale opening op de Haagse XStage dit jaar, waarbij urban vermengd wordt met klassiek. Met de Metropole RAPsody laat Parkpop 2007 zien geen grenzen te kennen op de XStage. Onder leiding van de Haagse hiphopformatie NuClear Family en gastdirigent Jurjen Hempel worden nummers van drie XStage winnaars van 2006 gespeeld door het Metropole Orkest te weten: El.Rod, Perry Mystique en Nedertoon. NuClear’s MC Ahab en MC Ki verzorgen samen met DJ/MC Tommy2Times de inleiding, waarbij de rappers een voor een het podium opkomen en hun ding doen. De orkestleden genieten van de, ook voor hen, bijzondere opstelling. Eentje balt zijn vuist en steekt daarbij de wijsvinger en pink op, blijkbaar veel zin om te rocken. Niets is te gek. Gooi de handen in de lucht, een vaak gehoorde kreet bij alle voorbijkomende artiesten. Iedereen geniet met volle teugen. Zo nu en dan draait Jurjen, al druk dirigerend, zich om en lacht. Ook hij vindt het bijzonder wat er in een paar oefensessies gepresteerd is. Ter afsluiting staan alle artiesten op het podium, wel meer dan vijftig man, los te gaan. “Hier slaat de bom in... Kernkoppen. Den Haag, voel het hart kloppen.” Een mooie opening en tevens een mooi voorbeeld van hoe een cross-over grootse indruk kan maken. Mocht je het optreden gemist hebben, geen nood. Het optreden wordt, het duurt even, uitgezonden op woensdag 12 september 2007 om 22:00 bij de NPS op Radio 6. Na deze verrassende combinatie die de Haagse Xstage op Parkpop opende, is het tijd voor de eerste van de vier winnaars van de Road to Parkpop, Shock E. Een half Nederlands en half Surinaams duo. Het gezelschap probeert het afwezige publiek warm te draaien met hun combinatie van dancehall en hiphop. De heren doen hun best met opzwepende liedjes als Dance en One night stands. De beats van dj D-Train beuken flink en de paar rijen mensen kunnen het wel waarderen. Helaas blijkt de XStage, over de gehele dag gezien, wederom een flop. Bullseye rapt Shock E en hij trekt de vergelijking met Raymond van Barneveld, maar men staat bepaald niet op de Embassy dit jaar. Na Shock E gaat het voort met Black Madonna, waarvan de muziek volgens de presentator bestaat uit een combinatie van zouk en reggaeton. Iets wat waarschijnlijk door het slechte geluid niet goed overkomt. Wellicht heeft dit ook te maken met de technische problemen die de rappers bij aanvang parten spelen. Uiteindelijk kunnen de zes heren en de kleine grote man beginnen. Iedereen mag zijn zegje doen en zelfs Lil Day (12 jaar) mag zijn kunstje vertonen. Afsluiter is als Psychomatik een Antilliaans gezongen track verzorgd. Niet alleen Mocro's en Anti's vonden het de shit, ook veel Bakra's konden het wel waarderen. Ondanks de zeer rommelige wisselingen, kenmerkt het slordige optreden zich wel door haar oprechte rauwe hiphop. R.O.O.O.M volgt, zowaar onder het genot van wat toegestroomd publiek. Helaas kunnen de Rulers Of Our Own Mind niet echt overtuigen. Ook niet met de eerste single First Thing, waarmee de band begint. Zangeres Romagna komt helaas niet volledig tot haar recht. Enerzijds komt dit omdat de zang iets te zacht afgesteld staat, anderzijds lijkt zij gewoon niet de pit in haar stem te hebben om echt voldoende te sprankelen. Daarentegen klinkt het door de band bij vlagen wel behoorlijk funky en mag je zelfs een vergelijking trekken naar En Vogue. Wulps huppelt en danst de zangeres over het podium, maar echt spannend wordt het allemaal maar zelden. Ook niet tijdens Mastermind en Reload. Wellicht over een paar jaar, als R.O.O.O.M echt een complete set met goede nummers heeft. Nu is het bij vlagen goed, maar het is het vaker net niet. Inmiddels is het programma op de Haagse XStage flink vertraagd. R.O.O.O.M loopt behoorlijk uit, maar het lijkt de meute onder de zee van paraplu's niet te deren. Ook voor BS80, een act die via de voorrondes op de Grote Markt als één van de winnaars hun weg naar het zijpodium hebben weten te vinden, is nog genoeg animo. De mannen staan al ongeduldig in de coulissen, klaar om het veld te bestormen. En dat doen ze goed. Het Haagse BS80 komt goed uit de verf in de thuiswedstrijd. Ter plaatse bewijst deze act dat ze deze plek hebben verdiend. De rappers gunnen elkaar tijd en ruimte om de raps krachtig en duidelijk verstaanbaar over te brengen. Het geeft de mensen moed op deze regenachtige dag. BS80 heeft zelfvertrouwen, lef en potentie. Het nummer Een moment is een hoogtepunt, het wordt razendsnel opgenomen en meegezongen door de toehoorders die het duidelijk goed verteren. Ook Poison Ivy heeft een plaats op de XStage verworven in de voorrondes. De groep bestaat uit een live band inclusief sax, drie achtergrondzangeressen en zangeres Poison Ivy. De zangeres bouwt de spanning op door backstage een intro te zingen, terwijl de band vast een funky geluid inbrengt. Het publiek staat wat verveelt te wachten tijdens het ritmische gebed. Helaas is er weinig tijd voor extra showelementen. The show must go on. De klok tikt al veel te ver vooruit. Er is plaats voor enkele nummers. Poison Ivy komt echter in het eerste nummer vrij rap op gang al zijn de meeste ogen gericht op de charismatische achtergrondzangeres met prachtige afro. Tekst en geluid zijn niet nieuw of origineel, maar aardig te behappen. De zangeres is het grootste gedeelte van de tijd redelijk goed bij stem, maar in het laatste nummer Black queen, een ballad die zij schreef voor haar moeder, gaat het vaak mis. Wellicht is het de druk van de stagemanager die niet anders dan boos geweest kan zijn aangezien de band het podium al had moeten verlaten. De opbouw van de show lijkt hierdoor wat vreemd. Waar het publiek de act leek te gaan waarderen in de dansbare liedjes, laat het Poison Ivy vaak gapend in de steek bij dit laatste dramatische nummer. Delinquent Habits, a.k.a. Los Delinquentes, uit Los Angeles, schudden de boel weer wakker met een energieke opkomst. De groep combineert hardcore rap met latin invloeden. Het klinkt als krachtige beats waar je een opstandig oldschool gevoel bij krijgt met een glad sausje waardoor het geluid toegankelijker wordt voor een grotere schare bewonderaars. Een lekker concept waarbij rappers Ives, Irie, El Guero/Huero Loco (Ivan Martin, MC) en O.G. Style (Alejandro Martinez, dj en producer) worden bijgestaan door de ubercoole en pittige Michelle. De drie stappen dapper op de rand van het podium om een gebaar te maken naar de menigte in de regen waarmee ze veel belangstelling en respect verdienen. Er worden zieltjes bij de vleet gewonnen en Bij de hit Return of the tres, bekend van de Nike Joga Bonito spots en de film Double take, gebeurt het dan eindelijk. De regen lijkt ondergeschikt en er wordt gesprongen en gedanst op het veld. De talentvolle en alom geprezen Blaxtar is een van de namen die ook op de lijst van Parkpop terug te vinden is. Blaxtar heeft met zijn debuut cd Ozmoses een bijzondere indruk achtergelaten en wordt nu geassocieerd met vrijwel onnavolgbare diepgaande teksten. Neo en Manu komen halverwege het optreden erbij om Blaxtar een extra zetje te geven. Op zich nergens voor nodig. Met zijn tracks van Ozmoses en vooral ook met het nummer Niet (met de intro Missleiding) staat Blaxtar al zijn mannetje. Hij is een van de betere acts vandaag op de XStage en toont aan dat hij een prima rapper is. Blaxtar, a.k.a. Kevin de Randamie, is hot en komt met vette flows en teksten. Risskant maakt er een feestje van en haalt er wat danseressen bij. Ook heeft de self-proclaimed 'woordvoerder' een begeleidingsband meegenomen. Het nieuwe album van Risskant ligt met een kleine maand in de winkels en zo kregen wij natuurlijk al wat materiaal te horen van het schijfje Nieuwe Droom. 'Wat zeg je, wat ben je, wat doe je' blijft vandaag in elk geval het meeste hangen. Deze Dordtenaar scoort met zijn dikke beats. Risskant komt op Parkpop door de Grote Prijs van Zuid-Holland te winnen. Ook in de Hofstad laat hij zien over een dosis talent en skills te beschikken. Sweet Coffee is een interessant alternatief na de overheersende hiphop op de XStage. Na R.O.O.O.M, eerder op de dag, dan eindelijk weer eens een band die soul en r&b invloeden vertolkt. Ze lijken het alleen toch niet helemaal te begrijpen, aangezien zij een aantal keer roepen dat het summertime is. Het zal wel Belgische humor zijn. Een hoog r&b- en soulgehalte dus van deze act. Het hoogtepunt komt als de zangeres naar een cover moet grijpen, Milkshake van Kelis brengt nog wat voetjes van de vloer. Een vreemde eend in de bijt tussen al die hiphop, en misschien daarom geen doorslaand succes. Daarna Mr. Z, die weer wat meer richting de eerdere acts van de avond gaat. Zij mixen veel stijlen, waaronder dancehall en muziek met Caribische invloeden. De boventoon is en blijft gewoon knalharde en stampende beats. Ook deze boys komen uit Suriname, getuige de vlag die op de rug van de jas van de rappende frontman prijkt. Het kan even niet clichématiger als Mr. Z rapt over punani. Ach ja, niet dat daar iets mis mee is. Ook niet met de drie danseressen die we als bonus voorgeschoteld krijgen. Stiekem bouwen ze nog even een feestje, mede dankzij Jay Z en Cypress Hill die Mr. Z in een eigen jasje covert. Als mosterd na de maaltijd komen de zeven mannen van de Members of Marvelas de XStage onveilig maken. Slechts een handjevol geïnteresseerden is blijven hangen om dit collectief gade te slaan. Al snel zien we deze groep dan ook de weg naar huis vinden. Deze Members slaan de plank flink mis. Met veel rook en kabaal is hun optreden eerder aandoenlijk dan heftig te noemen. Bijna alle nummers zijn gebaseerd op gitaarriffs en de toetsenist heeft er een sport van gemaakt om tijdens de nummers zijn stem te verzieken door zo overstuur te schreeuwen dat het geheel nauwelijks meer hoorbaar is. De twee rappers doen hun stinkende best, maar lijken niet de impact te hebben die ze graag zouden willen. De hoekige rocksound kan daar niets meer aan toevoegen, net zoals de improvisatie van de gitarist. De bassist weet door zijn groovende spel als enige te boeien.