Charly en Gallus zeggen K-tsjoem

Haagse Grime en dubstep in de Paradiso bovenzaal

Iris Uffen, ,

Grime en dubstep zijn de termen die de muziek van Charly White en Gallus het beste omschrijven. De naam grime klinkt nieuw in de oren, het is moeilijk om daar een geluid bij te bedenken. De naam dubstep doet vermoeden naar een kruising tussen dub en de Engelse 2step. Engeland is dan ook de oorsprong van deze twee dicht tegen elkaar aanliggende muziekstijlen.

Haagse Grime en dubstep in de Paradiso bovenzaal

Grime en dubstep zijn de termen die de muziek van Charly White en Gallus het beste omschrijven. De naam grime klinkt nieuw in de oren, het is moeilijk om daar een geluid bij te bedenken. De naam dubstep doet vermoeden naar een kruising tussen dub en de Engelse 2step. Engeland is dan ook de oorsprong van deze twee dicht tegen elkaar aanliggende muziekstijlen. Op dinsdag 7 maart in 2006 waren de haagse Charly en Gallus te zien in de bovenzaal van Paradiso; een goed moment om er werkelijk achter te komen wat grime en dubstep nou precies inhoudt. Anders dan deze twee termen stond de muziek van het haagse tweetal op de flyer aangekondigd als “electro-grime”. Tja geef het beestje maar een naam. De avond werd georganiseerd door K-Tsjoem in samenwerking met Transformed Dreams. Naast Charly en Gallus waren er ook nog twee andere optredens gepland. De avond begon met de muziek van Pien Feith. Haar muziek is te definieren als Noisy indie-rock singer songwriten. Haar muziek werd goed ontvangen door het publiek. Het tweede optreden was van de Raaskalbomfukkerz, zij gaven een spetterende show weg met hun Nederlandstalige experimentele hip hop. Ter afsluiting waren Charly en Gallus aan de beurt om hun kunsten te vertonen. Uitgerust met een laptop, keyboard, een mengpaneel en midi-controllers beklommen zij het podium. De live-set begon minimaal met zeer sferische achtergrondgeluiden die deden vermoeden of je op een zeer onheilspellende plek terecht was gekomen. Er werd een zeer kalme beat ingezet van wisselvallige industriële geluiden. De bij elkaar verzamelde klanken bezorgden frictie alhoewel zij toch goed in elkaar overvloeiden. De muziek bracht je op het ene moment naar een andere dimensie, het andere moment werd je weer keihard met beide benen op de grond gezet. Het optreden werd erg goed ontvangen. Een aantal mensen dansten uitbundig en floten naar het podium. Het was alleen jammer dat er niet zo heel veel publiek was. Misschien kwam dit omdat het een dinsdagavond was? Misschien doordat Richard Ashcroft in de zaal beneden speelde? Of misschien moet Nederland nog een beetje warm draaien voor dit nieuwe geluid.